19. júní - 19.06.1957, Qupperneq 12

eitthvað af æskukröftum sínum, sínum miklu hug-
sjónum og frelsisanda.
Á hverju laugardagskvöldi hefur félagið fundi
og tekur þá til meðferðar vandamál þessa heims
og annars. Mjög er vandað til um val ræðumanna.
Siðasta misseri var t. d. ameríski negrarithöfund-
urinn Richard Wright á iista ræðumanna, og menn
eins og enski stjórnmálamaðurinn Hugh Gaitskell
og Halldór Kiljan Laxness hafa orðið að þola þar
andmæli frá unggæðislegum stúdentum. Önnur
kvöld vikunnar eru vandamálin látin eiga sig, —
þá er dansað og drukkið öl.
En þótt Studentsamfunnet beri hátt í félagslíf-
inu, þá eru þó mörg önnur félög, sem starfa af
miklum krafti, svo sem tvö kristileg félög, íþrótta-
félög og spilaklúbbar, kórar og hljómsveitir. Þar
starfar meira að segja Félag íslenzkra stúdenta í
Noregi, en það var stofnað eftir síðustu heimsstyrj-
öld, þegar námsmenn héðan tóku að sækja Oslóar-
háskóla á ný. Þeir hafa verið um og yfir 20 að
staðaldri. Margir hafa lokið embættisprófi og
nokkrir hafa lokið doktorsprófi við skólann, svo
sem doktorarnir Jón Dúason og Bjami Aðalbjarn-
arson. Um miðbik síðustu aldar sat maður af ís-
lenzku bergi brotinn, Gisle Johnsen, á kennara-
stóli í guðfræðideild skólans.
Það er gott að vera íslenzkur stúdent í Osló.
Norðmönnum hættir að vísu nokkuð til að líta á
þessi fyrirbæri sem norskan forngrip, sem minjar
frá víkingatimanum, engu ómerkari en Oseberg-
skipið fræga. Við fyrstu kynni reyna þeir að rifja
upp það litla, sem þeir lærðu í norrænu í mennta-
skóla, en það er fljóttalið, því að yfirleitt muna
þeir ekki nema tvær setningar og er önnur þeirra
úr Þrymskviðu: „Vreiður vas Vingþór es hann
vaknaði og síns hamars of saknaði.11 En þessi setn-
ing virðist heilla Norðmenn meira en allar aðrar
setningar í fornbókmenntunum. Þegar norrænu-
lærdómurinn er fullþulinn, gleymast afbrigðileg-
heit landans brátt og hann er tekinn inn í hópinn
sem félagi og stéttarbróðir, og ekkert kemur út-
lendum og uppburðarlitlum stúdent betur.
Er nú rakin öll ævi Oslóarstúdentsins?
Ó-nei, ótalið er enn: Þaulsetur á lestrarsölum
yfir gulnuðum blöðum gamalla bóka — tauga-
æsingar fyrir prófin — bollaleggingar um órann-
sakanlega vegi prófessoranna, þegar að því kemur
að velja prófverkefni — skíðaferðir um helgar —
jólasveinaball — pylsuhátíðir, þegar einhver félagi
hefur lokið prófi — peningaþrot — aukavinna —
sifellt fiskibolluát á ódýrum veitingahúsum — þrá-
setur á háskólati’öppunum á vorin, þegar öll starf-
semi, sem áður fór fram í Kjallaranum, er flutt
út þangað.
Og þegar stúdentarnir eru famir að sitja á tröpp-
unum, vita bæjarbúar, að nú er vorið komið, og
blöðin senda ljósmyndara sína á vettvang, til þess
að þau geti sannfært vantrúaða lesendur sína um
það, að vorið sé komið, þótt ekki sé enn farið að
bóla á eplablómunum í görðunum. — Og svo
koma eplablómin og þá er kvatt, og hver fer heim
til sin til að sleikja sumarsólina eða til að afla fjár.
Prófin eru að baki, og allt er gleði og gaman, og
þó ofurlítill neisti angurværðar leynist innst inni,
því að það var indælt að sitja á tröppunum í vor-
sólinni, og sumir, sem þarna hafa setið, koma ekki
aftur að hausti til þess að hlýða á ræðu rektors 1.
sept., er hann býður stúdenta velkomna af þeim
sömu tröppum.
10
19. JfJNf