19. júní - 19.06.1957, Side 13

HULDA Á. STEFÁNSDÖTTIR:
Nokkrar minningar um Ólöfu frá Hlöðum
Formaður Kvenréttindafélags fslands, frú Sig-
ríður J. Magnússon, hringdi til mín á dögunum og
fór þess á leit, að ég rifjaði upp nokkrar minningar
um Ölöfu á Hlöðum, í tilefni af því„ að 100 ár eru
liðin frá því hún fæddist að Sauðadalsá á Vatns-
nesi 9. apríl 1857.
Ólöf varð öllum minnisstæð, er sáu hana. Var
hún tíður gestur á heimili foreldra minna öll mín
bernsku- og æskuár, svo segja má, að ég hafi þekkt
hana frá blautu barnsbeini.
Ætíð var henni vel fagnað, þegar hún reið í
hlað á Möðruvöllum, hún gat verið kát og skemmti-
leg í kunningjahópi og hún var öðruvísi en allir
aðrir. Mikið dálæti hafði hún á okkur börnunum
á Möðruvöllum, sagði okkur sögur og kenndi okk-
ur ljóð. Við hændumst því brátt að henni, hún
gaf sér tíma til að spjalla við okkur um alla heima
og geima, það var meira en fullorðna fólkið al-
mennt gerði, nema þá afi og amma.
Það var ekki síður gaman að fara í heimsókn
að Hlöðum; til þess var hlakkað í marga daga.
Ólöf og Halldór, en svo hét maður hennar, áttu
heima í litlu húsi sunnan við bæinn á Hlöðum.
Halldór var smiður, byggði hann hús þetta á fyrstu
búskaparárum þar nyrðra. Alltaf var notalegt að
koma í litla húsið á Hlöðum, snyrtimennska var
þar á öllu og hver hlutur á sínum stað. Eldur
brann á arni og suðaði á katlinum. Húsfreyjan
sat þar sem bjartast var við gluggann í eldhúsinu
og spann á rokkinn sinn eða prjónaði vettlinga.
Ótal smáhnyklar voru í skipulögðum röðum á litl-
um bakka á eldhúsborðinu. Engir tveir hnyklar
voru eins á litinn. Skáldkonunni var sú list lagin
að skapa ótal litbrigði í hnyklana sína, svo fjöl-
breytnin yrði sem mest í tóskapnum. Vettlingar
Ólafar á Hlöðum voru mjög eftirsótt vara á þeim
árum, mátti hún hafa sig alla við að anna eftir-
spurn.
19. JONl
Ólöí fra Hlöðum
Gleði brá fyrir í svip Ólafar, þegar kærkominn
gestur birtist í dyrunum. Kallað var á „fóstra“,
en svo nefndi hún mann sinn, og tilkynnt gesta-
koman. Fóstri var alla daga að smíða, ýmist að
heiman eða heima. Innangengt var úr eldhúsinu
í smíðahúsið hans. Þar var líka gaman að koma
og fá að leika sér í spónahrúgunni við hefilbekk-
inn. Viðarlyktin var svo góð, og vel gat skeð, að
lítil hrífa eða orf leyndist þar úti í horni, eða þá
litill gullastokkur og aðrar gersemar, sem gaman
var að handleika og horfa á. Aldrei heyrði ég
Halldórs getið nema á eina lund, sem hins góða
trausta manns, sem aldrei mátti vamm sitt vita.
Hann lofaði aldrei upp í ermina sína. Og þannig
voru einnig verk hans.
Fj^rir fáum árum gisti ég á bæ i Hörgárdal. Ég
fékk að sofa í baðstofunni, eins og í „gamla daga“.
Mig furðaði á, hve baðstofan var stæðileg og
spurði bóndann, hvort hún væri ekkert farin að
gefa sig. Það var eins og bóndanum brjrgði við
slika spurningu og hann svaraði: „0, ekki ber á
11
L