19. júní - 19.06.1957, Side 19

sem ríkir i þessum málum, þrátt fyrir virðuleg
lagafyrirmæli.
Ég skora á allar konur, sem órétti eru beittar
í kjara- og launamálum, að taka höndum saman
og knýja fram þær kjarabætur, sem þær eiga
heimtingu á, samkvæmt landslögum, og ég skora
líka á hinar, sem ánægðar eru með sinn hlut, að
hjálpa til. Það verður að krefjast fullrar samræm-
ingar á kaupi karla og kvenna, þar sem viðmiðun
verður við komið, en þar sem henni verður ekki
við komið, réttlátu endurmati á hinum svokölluðu
kvennastörfum, og hætta ekki fyrr en launamál
liverrar einustu konu, sem vinnur hjá ríkinu, eru
komin i viðunandi horf. Það verður að vera af-
dráttarlaus krafa, að 2—3 neðstu launaflokkarnir
verði með öllu lagðir niður. Þeir eru beinlínis búnir
til handa konum og frekleg móðgun við þær. Eng-
um karlmanni er boðið upp á þá, eins og sjá má
af því, að í 14. og 13. launaflokki fyrirfinnst ekki
karlmaður, en í þeim launaflokkum er obbinn af
konunum. Það, sem nú þarf að gera, er að hver ein-
asta kona reyni að ná til eins margra kvenna og
hún mögulega getur, og hvetji þær til þess að hafa
tal af eins mörgum konum og þær geta náð til og
svo koll af kolli. Ef við gerum þetta allar vel og
samvizkusamlega, er skriðan komin af stað fyrr
en varir.
Og ég vil eindregið hvetja konur til þess að láta
sér ekki nægja neitt hálfkák í þessum efnum eða
málamynda sárabætur, heldur heimta þann ský-
lausa rétt, sem þeim ber, fullkomið launajafnrétti
á við karla. 1 12 ár hafa lögin verið brotin að
meira eða minna leyti í þessu tilliti, og það má
búast við því, að reynt verði að fara í kringum þau
áfram, en það verður erfiðara viðfangs, og ég vil
segja ómögulegt, ef konur standa vel á verðinum.
Það þarf að leita uppi hvert einasta dæmi, þar sem
um ójöfnuð eða misrétti er að ræða, benda á það
og fylgja því eftir. Konur þurfa að ræða um launa-
mál sín, kynna sér þau alveg út í æsar. Launamál
starfsmanna ríkisins eiga ekki að vera nein feimn-
ismál, sem menn hafa í hvíslingum sín á milli.
LILJA BJÖRNSDÓTTIR:
Kvenréiiindafélagið 50 ára.
Lag: „Þú vorgySja svífur“.
Hér fylkjast nú saman svo kátar í kvöld
Ibœr konur, er skilja og finna,
að hefur vort félag í helming af öld
til hagsbóta þeim reynt aS vinna.
Sú gleSi, sem réttlœtisröSullin skóp,
hér ríkir og vermir þann frjálsborna hóp.
En votta skal þakkir og virðing hvert ár
þeim vífum, er brautina ruddu.
Þær vissu, hve þekkingar-þorstinn er sár,
aS þroska og sérmenntun studdu.
Og þœr höfSu skiliS, aS þekking er vald,
en þekking er konunnar sjálfstœSisgjald.
Þó skortur sé nokkur á skilningi enn
um skattamál hjóna og fleira,
og til séu þverlyndir þröngsýnismenn,
er þess konar mál aldrei heyra,
en kannske á stundum meS kankvísum svip
á konurnar lita sem sýningargrip.
En verndum hiS kvenlega konunnar skart,
því kœrleiksrík fórnandi móSir,
hún gerir í kringum sig geislandi bjart,
og göfginnar vaxa þar sjóSir,
þó ástir og listsköpun — örlagamál —
aS eilífu berjist um konunnar sál.
Oss framtiSin gefur sín fyrirheit nú,
ef frjálsbornar, hugsandi dætur,
þœr virSa sinn rétt, eiga vizku og trú
og vilja, sem bugast ei lætur.
Sem standa um háleitar hugsjónir vörS,
heilbrigSa menningu og friSinn á jörS.
27.
jan.
1957.
19. JtJNl
17