19. júní - 19.06.1957, Side 25

Þá var ekki um annað að gera en fara í skipsbát-
ana. Frú Elín klæddi sig upp úr sjúkrarúminu og
var borin niður í bátinn. Eftir að hafa hrakizt inn-
an um ísinn í 24 klukkustundir náði báturinn
landi við Langanes. Þá voru allir orðnir vonlausir
um, að þeim auðnaðist nokkurn tima að sjá land.
Þá þekktust ekki vélar í bátum, heldur varð að
notast við segl og árar. Ekki man ég, hve margir
voru á þessum bát, eða hvar annar báturinn komst
að landi, en sá þriðji týndist alveg.
Seinna komust þau hjón svo til Kaupmanna-
hafnar, og fékk frú Elín þar góðan bata. Þessa sögu
heyrði ég hana segja aðeins einu sinni. Hún var
ekki þannig skapi farin, að hún væri að fjölyrða
um skuggahliðarnar á lífinu. Hún dró það frekar
fram, sem var gott og nytsamlegt.
Ári eftir þennan atburð varð Elín fyrir þeirri
sorg að missa mann sinn, Stefán Jónsson verzlun-
arstjóra; varð hann henni harmdauði, enda unni
hún honum mikið. Þá varð hún að flytja burt af
sínu ánægjulega heimili. Hún keypti þá lítið hús
sunnar í kauptúninu og bjó þar eitt eða tvö ár.
Þar kvaddi ég hana í síðasta sinn, þá góðu og gáf-
uðu konu. Hún fluttist svo til Reykjavikur og var
þar síðustu æviár sín.
Frú Elín fæddist að Espihóli í Eyjafirði 19. okt.
1856 og dó í Reykjavík 4. des. 1937. Ég las í blaði
viðtal við hana áttræða (1936). Þá sagðist hún
vilja lifa svo lengi, að öll Reykjavík hefði rafmagn
til ljóss og suðu. Þannig fylgdi framfarahugurinn
henni til hinztu stundar.
Er meir en helniingur kvenna í þjónustu ríkisins
lakari starfsmenn en lélegustu karlmennirnir?
Á s.l. vetri starfaði nefnd kvenna í Starfsmanna-
félagi ríkisstofnana að athugun á launakjörum
kvenna í þjónustu ríkisins. Skýrslum var safnað á
30 ríkisstofnunum þar sem 643 starfsmenn unnu.
Við samanburð á þeim skýrslum kom í ljós, að ríf-
lega helmingur kvennanna var í þrem lægstu
launaflokkunum, en þar var ekki einn einasti karl-
maSur. En meir en helmingur karlmannanna var
hins vegar í 7.—9. launafl., en þar var einungis
fimmta hver kona. 1 efstu flokkunum, sem á skýrsl-
unum voru (3.—6.) var fimmti hver karlmaður,
en ekki nema ein kona af hverjum hundrað. Á
fundi, sem Starfsmannafélagið svo efndi til um
(--------------------------------------------------------------------\
LILJA BJÖRNSDÓTTIR:
Slökur.
Eftir að haldnar höfðu verið tvær fegurðar-
samkeppnir sama sumarið:
Þau marka svo djúpt, okkar menningarspor,
og margan þaS kœtir aS vonum.
Nú halda þeir sýningar haust bæSi og vor
á hrútum og nautum og konum.
Kona á níræðisaldri, orðin ellihrum, sagði, að
það sykraði allt, að setjast hjá ungum pilti:
Lengi okkar lijir þrá,
— lífsins töfragaldur —-.
Sykrar allt aS sitja hjá
sveini um tvítugsaldur.
Vísur til Jónasar Kristjánssonar læknis. — Eitt
sinn bauð hann skáldkonunni með sér upp í
Borgarfjörð:
1 bílnum upp um BorgarfjörS
birtu sló á allan heiminn.
ViS þuldum lífsins þakkargjörS
þarna svona ung og dreymin.
Beðið eftir ljósbaði og nuddi hjá lækninum:
Gagna ekkert má nú minna,
en mér þú veitir ylinn þinn;
fáklœdd bíS ég funda þinna,
flýttu þér nú, vinur minn.
-----------------------------------------------J
þessi mál 1. apríl s.l., flutti Hulda Bjarnadóttir,
bréfritari, ræðu þá, sem birtist á öðrum stað hér
í blaðinu.
19. JONl
23