19. júní - 19.06.1957, Side 28

GUÐNÝ HELGADÓTTIR:
Starísstétt, sem býr við algjört launajafnrétti
Dag nokkurn sló ég á símann til frú Helgu Þor-
gilsdóttur, yfirkennara við Melaskólann hér í
Reykjavík, og bað hana um viðtal fyrir „19. júní“,
blað Kvenréttindafélags íslands. Hún tók mála-
leitan minni greiðlega, og þótt hún væri önnum
kafin, tókst okkur að finna stund úr degi, er hún
hafði frí frá skólastörfum, sem gat hentað okkur
báðum. Ég fór síðan á tilteknum tíma til fundar
við frú Helgu á hinu vistlega heimili þeirra hjóna.
Eftir að við höfðum heilsazt og skipzt á nokkr-
um orðum um daginn og veginn, sneri ég mér að
hinu fyrirhugaða viðtali.
klettaskorunni og byrjaði að þoka sér niður aftur.
Losaði tak annarrar handar, en mátti ekki sleppa,
því fótfestan var of tæp, sundlaði þegar hún leit
niður fyrir sig. Að renna sér niður var útilokað,
hún hafði ekki veitt því athygli áðan, þegar hún
þokaði sér meðfram klettinum, að þama sem hún
var nú stödd, var líka hár klettastallur neðst í
skriðunni. Það var ekkert nema hrap að sleppa sér.
Að kalla á hjálp þýddi ekkert, enginn mundi heyra
til hennar, það myndi líða á löngu áður en farið
væri að leita hennar, því fólkið vissi hvað hún var
þæg og færi varla að hætta sér í gljúfrið. Annað
mál hefði það séð strákinn að sunnan hverfa í gil-
ið, hann var svo óprúttinn, það mátti búast við
öllu af honum.
Væri nokkur leið út úr þessu, var ekki nema
um eina að ræða: áfram. Með því að safna kröft-
um sínum og einbeita huganum að því einu að
komast upp, horfa hvorki til hægri né vinstri,
hugsa ekki um neitt annað, mjaka sér áfram, þrýsta
sér uppávið, af öllum kröftum, næstum blindandi.
— Þér hafið langan og að likindum viðburða-
rikan starfsferil að baki. Hve lengi hafið þér ver-
ið kennari?
— Ég hef gegnt kennslustörfum óslitið frá
haustinu 1919, að einum vetri undanskildum.
— Þér hafið verið kennari bæði í sveit og bæ.
— Já, tvo fyrstu veturna var ég farkennari, einn
vetur heimiliskennari, og sex vetur hafði ég fastan
heimangönguskóla í sveit. Síðan hef ég verið kenn-
ari hér í Reykjavík, fyrst við Miðbæjarskólann og
svo við Melaskólann, eftir að hann var stofnaður.
— Það hafa auðvitað orðið miklar breytingar á
Lokst fannst henni, frekar en hún sæi það, að
hún ætti ekki eftir nema snertispöl að ná taki á
hríslunni á gljúfurbarminum, áfram, áfram nokk-
ur fet enn, fáein augnablik, aðeins herzlumunur
að hún næði upp á brúnina. Þá vikkaði kletta-
raufin svo skyndilega, að hún missti nærri fót-
festuna, áður en hún áttaði sig á því. I ofboði
mjakaði hún beizlinu fram af öxlinni með hægri
hendi, greip föstu taki um mélin og kastaði höfuð-
leðrinu um steinnybbu á brúninni, þorði ekki að
taka það báðum höndum, en fálmaði þeirri vinstri
um ósléttar nybbumar. Steinn rann undan fæti
hennar og tók fleiri með sér í fallinu, svo gljúfrið
fylltist ógnandi hávaða, um leið og henni tókst að
seilast í víðiteinungana á brúninni fyrir ofan sig.
Næstum óvitandi um, hvernig þetta gerðist,
hvort það tók langan tíma, eða nokkur augnablik,
fann hún aftur sólina skína á sig lifandi.
Það var votur dýamosi undir andliti hennar og
spói vall í lofti.
26
19. JÚNl