19. júní - 19.06.1963, Qupperneq 8

og enginn geisli i hjarta mínu bjó.
og fyrr en varði allt var orðið svart
Eg kann þér þakkir fyrir allt og allt
og ekki saka vil ég þig um neitt.
Þitt hjarta líka kannski er orðið kalt
og kvöl þin sár — og það þykir mér leitt.
Nú rofar vinur alcLrei aftur til,
þvi út er brunnið Ijós á mínum kveik.
Og lífsins eru þetta þáttaskil
og þar með kveð ég manninn, er ég sveik.
ÍJr bréfi íil mömmii
Eg má til að yrkja, en á ekkert lag
og oftast er falskur minn strengur,
en þér færi eg, mamma, minn þýðasta brag
og þú fyllir hug minn nótt og dag
unz lifið og ég er ei lengur.
En hvað er þá lifið? Ein sorgarstund sár,
ég sé enga birtu, en langar
i gleði og fegurð, en fæ aðeins tár
sem friða ekki lengur, en auka mér þrár
eftir Ijósi og lifi sem angar.
Börnin mín bæði
Ó, Gagga min litla, eg geng hér svo ein
á grýttum og ósléttum vegi,
þó lifað ég hafi við margs konar mein
mín móðurást dvínar þó eigi,
en hugur á draumvœngjum heldur til þín
þú hjartkæra elskaða dóttirin min■
í suðrinu bláa nú birtist mér sýn
að brátt muni rofa af degi.
Og Hjálmar minn litli, ég hugsa lil þín
á hljóðlátum andvökustundum
þó örlaganornin og ógæfa min
mig elti og ræni okkur fundum.
Að sjá þig og heyra er hjarta mins þrá
og horfa i augu þin fögur og blá.
En sólgyðjan kemur með brosið á brá
og birtu og vonir i mundum.
p-Æ
/ •

'rá álf'iAm
í Eyfellskum sögnum II. bindi er merkileg frá-
sögn af því, hvernig íslenzki þjóðbúningurinn er
tilkominn, þ.e.a.s. nýja skautið, sem svo er kall-
að og okkur hefur verið talin trú um að Sigurð-
ur málari hafi einn staðið að og þar hafi engin
kona komið nærri. En samkvæmt frásögn Ingi-
bjargar Bjarnadóttur í Varmahlíð, eru það tvær
konur, sem eru höfundar hans, þó hvergi hafi
þeirra sést getið fyrr í því sambandi. Það eru þær
Kristín dóttir séra Björns Þorvaldssonar í Lóni
og Hólmfríður kona Jóns Guðmundssonar rit-
stjóra, en hún var föðursystir Kristínar.
Þarna segir frá því er Kristín Björnsdóttir var
unglingur heima á Stafafelli og sat kvíaær föður
síns meðan annað fólk var við messu. Hana sótti
þá svo ákafur svefn, að hún lagðist fyrir undir
álfasteini nokkrum skammt frá Stafafelli. Þótti
henni þá steinninn opnast og kom þar út kona fríð
álitum og tíguleg, með slegið hár, glóbjart. Kon-
an var skrautklædd í samfellu forkunnarfagurri
og með sprotabelti gullið, á höfði bar hún skaut-
fald, var gullhlað um enni, en hvít blæja reis upp
frá því og féll niður herðarnar. Hafði Kristín ekki
séð slíkan kvenbúning áður, né svo fagran.
Seinna segir frá því, er Kristín dvaldi í Reykja-
vík á heimili Hóhnfríðar og Jóns ritstjóra. Þá var
Sigurður Guðmundsson þar heimagangur og end-
urbætti hann þá íslenzka búninginn, með ráði
Hólmfríðar. Fylgdist Kristín Björnsdóttir með því
verki og sá þar verða til búning álfkonunnar í
Stafafelli, svo að ekkert bar á milli.
Halldóra Björnsdóttir, hálfsystir Kristínar, var
fædd 1846. Hún var fermd árið 1860 og var þá
klædd hinum nýja skautbúningi, mun hún hafa
borið hann einna fyrst kvenna. Móðir hennar,
mad. Sólveig Einarsdóttir, seinni kona séra Björns,
bar þó gamla faldinn við altarisgöngu til æviloka,
og höfðu þau hjón ekki verið sérlega hrifin af
þessum siðaskiptum.
Eggert Ólafsson skrifaði um faldbúninginn og
19. JÚNÍ
6