19. júní - 19.06.1963, Blaðsíða 33

mál sín í nýju ljósi, með samtölum og fleiri við-
eigandi aðgerðum.
Þau öfl, sem valda erfiðleikum í sambúð manna,
sneiða sannarlega ekki fremur hjá garði hér en
annars staðar og afleiðingarnar af upplausn heimil-
islífsins eru víða svo alvarlegar, að full ástæða er
til að notfæra sér þær aðferðir, sem menn þekkja
beztar hverju sinni til að sporna við þeirri þróun.
Unglingar eiga einnig að geta leitað ráða og
upplýsinga á slíkum stað og vafalaust eru þeir
margir þannig gerðir, að þeir treysta sér fremur
til að bera fram viðkvæmar spurningar við ókunn-
ugan sérfræðing en sína nánustu.
Við getum ekki bent á heppilegri grundvallar-
einingu þjóðfélags okkar en fjölskylduna. Því
ættum við að reyna af alefli að vernda heimilið og
fjölskyldulífið.
í góðu fjölskyldulífi munu flestir finna varan-
legasta ánægju og margir munu hafa sannreynt, að
jafnvel, þótt sitthvað bjáti á, þá verði lífið þeim
bærilegra, ef þeim tekst að viðhalda fjölskyldu-
tengslunum heldur en ef þau rofna að fullu og
öllu. Og þó að skáld og rithöfundar lýsi marg-
brotnum skyndiástum sem því, er varpi ljóma á
lífið, þá má mikið vera, ef ekki yljar lengur og
betur sá kærleikur, sem þroskast í sambúð, þar
sem gagnkvæmur trúnaður og tillitssemi tvinnast
ástinni. Þá verður ekki askan ein eftir í sjóði
minninganna, heldur geta menn tekið undir með
Theodóru Thoroddsen og sagt:
En fram ég töfra marga mynd
úr minninganna sjóð,
sem hrein er eins og himinlind
og hlý sem munarglóð.
Þá fýkur ellin út i vind
og ung ég verð og rjóð,
og klakklaust upp ég kemst pann tind,
er kóngsrikið mitt stóð.
Létt er að bera bleika kinn
og bogið vera skar,
pvi gefinn var mér sá gimsteinninn,
sem gallaminnstur var.
Lifið dýrasta drykkinn sinn
i demantsskálum mér bar,
og komið hef ég i himininn,
hlegið og roðnað þar.
Sigríður Thorlacius.
Nýjar leiðir
Allir kannast við Tilraunastöð Háskólans í meinafræði að
Keltlum í Mosfellssveit, og trauðla mun á íslandi finnast sá
bóndi, að hann eigi ekki velgengni sína í dag að einhverju
leyti að þakka því margþætta vísindastarfi, sem þar er unnið.
Þar er liáð ströng barátta við alls kyns dýrasjúkdóma, sem
herja bústofn landsmanna, hverju nafni sem þeir nefnast
og hvort um er að ræða bakteríu- eða veirusjúkdóma. En
þar fara einnig frarn rnjög mikilsverðar rannsóknir ýmis
konar veirusjúkdóma, er lirjá okkur mennina.
Við veirurannsóknirnar á Keldum vinnur Margrét Guðna-
dóttir, læknir, sem er nú sem stendur eini veirufræðingurinn
hér á landi með læknismenntun.
Margrét hefur með námi sínu og starfi sannað, svo eigi
verður á móti mælt, réttmæti kvenréttindabaráttunnar og
þá nauðsyn, er þjóðfélaginu er á því að skapa konum sömu
aðstöðu til starfs og körlum. Því þótti „19. júní“ sem ekki
mætti lengur dragast að kynna hana lesendum blaðsins. Brást
hún vel við, er hún var beðin um viðtal fyrir blaðið og strax
og verða mátti tók hún á móti mér i vistlegri íbúð sinni
að Kelduni.
Fyrsta spurningin er að sjálfsögðu hin sígilda
íslenzka spuming: Hvaðan ert þú ættuð?
„Ég er frá Landakoti á Vatnsleysuströnd. Stund-
aði nám við Menntaskólann í Reykjavík og lauk
prófi árið 1949, innritaðist þá í læknadeild Háskól-
ans og útskrifaðist þaðan árið 1956“.
Ekki hefur þú getað sótt skólann heiman frá
þér af Vatnsleysuströndinni?
„Nei, samgöngur voru þá ekki eins góðar og
nú. Bjó ég í Reykjavík á meðan skólinn starfaði,
19. Jtjní
31