19. júní - 19.06.1963, Blaðsíða 10

ÆTTLEIÐINGAR
í janúar i vetur flutti Hákon Guðmundsson haestaréttar-
ritari erindi um ættleiðingar á fundi KFRÍ. Svo sem vænta
mátti var crindið mjög fróðlegt og fjallaði það bæði um
sögulega og lagalega lilið málsins. Ennfremur um ættleiðing-
ar í reynd, og gaf Hákon upplýsingar um það, hversu mjög
ættleiðingum hefði fjölgað undanfarið.
Að erindinu loknu urðu miklar umræður og var mörgum
fyrirspurnum beint að fyrirlesaranum, sem gaf við þeim greið
svör.
Fréttir af fundi þessum vöktu talsverða athygli og komu
af stað umræðum manna á milli. Er hér um mjög viðkvæmt
og margþætt mál að ræða og því taldi „19. júni" vel við eig-
andi að gefa lesendum sfnum kost á að fræðast um málið
frá sem flestum hliðum og leitaði blaðið í því skyni upplýs-
inga hjá lögfræðingi, sálfræðingi og starfsmanni Barnavernd-
arnefndar Reykjavíkur. Brugðust þeir allir vel við og kann
blaðið þeim beztu þökk fyrir. Einnig fór „19 júní“ þess á
leit við fr. Aðalbjörgu Sigurðardóttur, að hún skýrði les-
endum blaðsins viðhorf sitt til ættleiðinga. Varð hún fús-
lega við þeim tilmælum.
Aðalbjörg
Sigurðardóttir
skrifar
Ég hef verið beðin um að l'áta í ljós mína skoð-
un á ættleiðingum og geri ég það með ánægju.
Þar sem ég var ekki á fundi þeim í K.R.F.I., sem
ræddi þetta mál í vetur, mun ég ekki blanda
mér í þær umræður, sem þar urðu, en aðeins
ræða málið frá mínu sjónarmiði.
Á því er enginn vafi, að ættleiðingum hefur á
seinni árum mjög fjölgað. Ég lít svo á, að það sé
eðlileg afleiðing af stórbættum kjörum og efna-
hag almennings, flestir áttu áður nóg með að
koma fram sínum eigin börnum. Að vísu voru
börn oft tekin til fósturs, en vanalega var gefið
með þeim eitthvert lítilræði. Oft voru börn og
unglingar á hálfgerðum flækingi, komið fyrir þar
sem minnst var gefið með þeim, boðin niður, sem
kallað var, eða stundum með mæðrum sínum í
einni vistinni á fætur annarri. Þeir, sem betur
voru efnaðir, ólu reyndar oft upp umkomulaus
börn án meðgjafar, en sjaldnast voru þau ætt-
leidd, líklega bæði af því, að öryggisleysið var
svo mikið í afkomu manna, að flestum hefur
fundist nóg að taka á sig ábyrgð á að koma upp
sínum eigin börnum og svo var þetta blátt áfram
ekki tízka, að minnsta kosti ekki til sveita. Ég
man ekki eftir einni einustu ættleiðingu í minni
sveit, þegar ég var að alast upp, en fósturbörn
voru á nokkrum stöðum, jafnvel frá fæðingu, og
allt of margir umkomuleysingjar á hrakningi. Þær
tvær ættleiðingar, sem ég minnist frá þessum
tíma, voru barnlausir embættismenn á Akureyri
og á Möðruvöllum í Hörgárdal, sem ættleiddu
sína stúlkuna hvor. Ég held að slíkt hafi verið
talið svona eins konar yfirstéttarfyrirbæri. Ég held
því ekki að fjölgun ættleiðinga nú á dögum sanni
eitt eða neitt, annað en betri afkomu og sérstak-
lega meira öryggi, ekki sízt vegna almannatrygg-
inganna.
Eins og við vitum eru þjóðfélagsbættir nú ákaf-
lega breyttir. Nú eru hjón ekki lengur í vinnu-
mennsku eða húsmennsku, hjá öðrum. Allt gift
fólk reynir að koma sér upp sínu eigin heimili
og lifa út af fyrir sig. Það er mannlegt eðli að
vilja hafa börn í kringum sig, og þegar hjónin
eignast ekki börn, sem alloft skeður, þá vilja
þau venjulega gjarnan fá barn eða börn til ætt-
leiðingar — og taka ekki að sér börn til fósturs
öðruvísi en til eignar. Þessi þróun til ættleiðinga
hefur líka sjálfsagt orðið hraðari vegna þess, að
8
19. JÚNÍ