19. júní - 19.06.1972, Blaðsíða 44

komið að lokum fundar, og fékk ég ekkert tæki-
færi til að standa upp. Fór ég þá af fundi full heift-
ar. Eftir þennan fund hófst í fyrsta skipti hin
raunverulega barátta mín af einlægu hjarta, sem
sagt, ég fór að hugsa. Síðan hefur eftirleikurinn
verið mér léttur. Háði ég mjög harða baráttu innra
með mér. Það, sem raunverulega gerðist hjá mér,
var algjör bylting, — hugarfarsbreyting. Ég fór að
rannsaka sjálfa mig og minn eigin huga. Lagði ég
fyrir sjálfa mig alls konar spurningar og komst að
þeirri niðurstöðu, að ég væri nauðaómerkileg og
full sjálfsvorkunnar. Fannst mér barátta mín mik-
ið erfiðari og einstæðari en allra annarra. Þegar ég
spurði sjálfa mig, hvort ég hefði fært mér í nyt
það, sem samtökin bjóða upp á til bata, komst ég
að þeirri niðurstöðu, að það hefði ég ekki gert.
Þetta var uppgjör, ég gerði upp við Guð og sam-
vizku mína. Þegar því var lokið, fann ég, að ég var
reiðubúinn að berjast. Það þarf enginn að halda,
að baráttunni sé lokið, þótt uppgjör hafi farið
fram. Sjálf skynjaði ég, að drykkjuskapurinn var
mér stærra vandamál en ég hafði haldið í upphafi.
Eftir að uppgjörið hafði farið fram, og ég hafði
ákveðið að segja sannieikann, sneri ég mér til
Heilsuverndarstöðvarinnar, en þar er höfð mót-
taka fyrir áfengissjúklinga á vegum áfengisvarn-
arráðs og veitt iæknisaðstoð og sálfræðiþjónusta,
þar sem þarna starfa geðlæknar, sálfræðingar og
félagsráðgjafi. Daglega mætti ég þarna í þrjá mán-
uði, og fannst mér það vera mér til mikillar hjálp-
ar. —
Þegar líf manns er orðið eðlilegt á ný, fara að
læðast að manni lymskulegar hugsanir: ,,Var þetta
svona slæmt?“ „Þetta hljóta að vera öfgar hjá
þér. Þú hlýtur að geta haldið á glasi eins og annað
fólk“. Það eru viðbrögð okkar á slíkum stundum,
sem skipta mestu máli. Staðreyndin er sú, að
ástand okkar við drykkju var langtum verra held-
ur en við gerðum okkur grein fyrir. Það eru þeir,
sem voru neyddir til að umgangast okkur í þessu
ástandi, sem vita bezt um það. I dag er ég ósköp
sátt við lífið. Meðan ég var í þessum ósköpum,
langaði mig til að hverfa. Ég hef lært margt, og
eitt af því er, að ég er ekki ein í heiminum. Tel ég
mjög mikilvægt fyrir alla að skilja það.
Um almennt starf AA-samtakanna langar mig
að taka fram, að innan samtakanna er lítill hópur
fólks, sem reynir að sinna kalli, sé þess óskað af
fólki, sem hefur verið við langvarandi drykkju og
vill hætta. Sinnum við því fólki, sem við finnum,
að af alvöru vill hætta. Er þá stundum skipzt á að
vaka yfir því fólki. Allir meðlimir AA-samtakanna
eru vinnandi fólk, og þess vegna ýmsum erfiðleik-
um bundið að veita þessa aðstoð.
AA-samtökin taka ekki þátt í neinu út á við, en
samt er það draumur margra einstaklinga innan
samtakanna, að upp rísi afvötnunarstöð, þar sem
fólk geti dvalizt um skemmri tíma. Mjög er ég hrif-
in af Flókadeildinni sem slíkri, en þar fer fram
endurhæfing áfengissjúklinga. Jafnframt finnst
mér, að reisa þyrfti heimili fyrir fólk, sem vill að-
hæfast lífinu á ný, þar sem fólk er oft mjög ein-
mana, þegar það vill hætta að drekka.
I raun og veru tel ég, að AA-samtökin hafi
bjargað lífi mínu. Nú hef ég ekki neytt áfengis í
rúmt ár. Þar sem ég hef náð þessum árangri, tel
ég, að það sé öllum öðrum kleift, en menn verða
að vilja ...
IKrcMinivín «» síi'iTl rni vcrsáu óvinir
maiiiik.yiisiiis
Einn morguninn nú í apríl ók ég suður í Hafnar-
fjörð til að hafa tal af .Takobínu Mathiesen,semum
áraraðir hefur verið fulltrúi K.R.F.l. hjá Lands-
sambandinu gegn áfengisbölinu, einnig hefur hún
verið fulltrúi Sjálfstæðiskvennafélagsins Vorboð-
ans í Hafnarfirði i Áfengisvarnarnefnd kvenna í
Reykjavík og Hafnarfirði. Yfir rjúkandi kaffi og
pönnukökum á hinu fagra heimili hennar í litlu
hvítu timburhúsi með rauðu þaki við Lækinn í
Hafnarfirði leyfði hún mér að leggja fyrir sig
nckkrar spurningar um helztu viðfangsefni Lands-
sambandsins gegn áfengisbölinu og Áfengisvarnar-
nefndar kvenna, jafnframt því sem hún sagði mér
frá sínum persónulegu viðhorfum.
Hvað er Landssambandið gegn áfengisböl-
inu?
42
19. JÚNÍ