19. júní - 19.06.1972, Blaðsíða 43

AA-samtökin, Alcoholics Anonymous, eru alþjóðleg samtök karla og kvenna, sem er það
sameiginlegt að hafa átt eða eiga við áfengisvandamál að stríða. Þetta er fólk, sem ekki
hugsar um að fara i löng bindindi, heldur hugsar það að morgni hvers dags: ,,Nú drekk ég
ekki í dag." AA-samtökin voru stofnuð hér á landi á föstudaginn langa 1954, og er starfsemi
þeirra hér á landi 18 ára gömul. Vert er að geta þess, að AA-samtökin halda ekki félagatal
og meðlimir samtakanna greiða engin félagsgjö’d.
Þegar ákveðið var að fjalla um áfengismál hér í „19. júní“, var mér hjálpað að komast
í samband við konu innan samtakanna og fékk að fara með henni á fund í samtökunum.
Það, sem vakti sérstaka alhygli mína, var, að hver ræðumaður hóf ræðu sína á þessum
orðum: „l2g heiti ...... og er alkóhclisti". Ilver ræðumaður viðurkenndi vanmátt sinn
gagnvart áfengi, en í sjálfu sér eru AA-samtökin lilutlaus gagnvart notkun áfengis. Það,
sem einkenndi málflutning allra ræðumanna, var sú auðmýkt, sem þeir létu í ljós gagn-
vart umhverfi sínu. Ef allir temdu sér slíkt hugarfar, yrði mannlífið auðveldara.
Kona sú, sem tók mig með sér á fundinn, hefur góðfúslega leyft, að birt yrði frásaga
hennar af hennar eigin lífsreynslu og af starfi AA-samtakanna. Frásaga hennar er birt nafn-
laus, þar sem nafnleynd ríkir í AA-samtökunum, vegna þess að innan þeirra er málefnið
sett persónunni ofar.
ástand. Eitt sinn eftir mikla drykkju og töfluát rak
mig á f jörur AA-samtakanna. Hafði ég áður leitað
lækna, en aldrei sagt þeim sannleikann um mitt
raunverulega ástand. Atvikaðist þetta þannig, að
ég, algjörlega niðurbrotin, mundi allt í einu eftir
æskuvini mínum, sem hafði þá verið AA-maður í
fimmtán ár með mjög góðum árangri. Hann brá
við fljótt og fór með mig á símavakt niður í Tjarn-
argötu 3C. Hitti ég þar tvo elskulega menn á vakt,
réðu þeir mér að koma á fund þá um kvöldið og
létu sækja mig. Ekki var hátt á mér risið það
kvöld. Ég var öll inni í minni eigin skel, og fannst
ég ekki geta skýrt neinum frá vandræðum mínum.
Mesta athygli mína vakti að hitta þetta elskulega
fólk, sem tók mér opnum örmum. Fann ég strax,
að þarna var fólk, sem skyldi mín vandamál. Þess
vegna gat ég í fyrsta skipti á ævinni opnað mig al-
gjörlega fyrir einhverjum. Þarna var fólk, sem
hafði svipaða lífsreynslu og ég, og gat þess vegna
lifað sig inn í mín vandamál.
Ég kem inn í AA-samtökin af eigin hvötum og
mjög jákvæð, enda telja samtökin það skipta miklu
máli, að fólk komi sjálft. En hitt er eigi að síður
staðreynd, að fólk hefur komið inn í samtökin fyr-
ir þrábeiðni annarra og náð prýðisárangri. Aðal-
atriðið er að vilja hætta að drekka. Eina skilyrðið
fyrir inngöngu í samtökin er löngunin til að hætta
að drekka. Eina mál samtakanna er: „Hvernig
getum við hætt að drekka?“
AA-samtökin boða enga sérstaka trúarstefnu,
en þó byggist starf þeirra fyrst og fremst á trú-
rænum grundvelli. Samt sem áður skiptir engu
niáli, hvaða lífsafstöðu menn hafa innan samtak-
anna.
AA-bænin hefur samt hjálpað mér mikið í minni
baráttu, og hún hljóðar svo: „Guð gefi mér æðru-
leysi til þess að sætta mig við það, sem ég fæ ekki
breytt... kjark til þess að breyta því, sem ég get
breytt ... og vit til þess að greina þar á milli.“
Ég kem inn í AA-samtökin með því hugarfari,
að þau séu kraftaverkastofnun, og í upphafi mátti
ekkert mistakast hjá mér. Þannig hugsaði ég
fyrsta mánuðinn, en þá dundi ógæfan yfir mig aft-
ur. Var það mér mikið áfall, og fannst mér sam-
tökin, en ekki ég, hafa brugðizt. Fyrir áeggjan
kunningja minna og vina, sneri ég baki við víni
á nýjan leik í þeirri von, að betur gengi. Hélt ég það
aftur út í mánuð. Og þá fannst mér allt vonlaust, en
aftur var mér hjálpað yfir þessa erfiðleika, og ég
hvött eindregið til þess að gefast ekki upp. Hófst
baráttan enn við brennivínsdrauginn, og nú skyldi
þetta allt saman ganga. Tveim vikum seinna datt
ég aftur, og þá ætlaði ég að gefast upp, því að mér
fannst þessi barátta alveg vonlaus. Ég var alveg
viss um, að ég væri algjör alkóhólisti, og ekkert
megnaði að hjálpa mér. Með þrotlausri baráttu
þeirra, sem vildu hjálpa mér, reyndi ég að hætta
áfengisneyzlu ennþá einu sinni.
Þá gerðist það á fundi, að maður er að tala, og
hann segir: „Það er einkennilegt, að fólk stendur
hér upp á fundum og talar fagurlega. Um þetta
fólk er vitað, að það er nýstaðið upp úr ,,fylleríi“.
Þetta er ekkert annað en sýndarmennska.“ Tók ég
þessi orð beint til mín, þótt ég viti nú, að hann
hafði aðra í huga. Reiddist ég mjög, af því að mér
fannst ég ekki vera alveg heil í minni afstöðu. Ætl-
aði ég að standa upp og segja, að vera mín innan
þessara samtaka væri engin sýndarmennska. Var
19. JÚNÍ
41