19. júní - 19.06.1972, Blaðsíða 21

Það er eðlilegt, að menn velti
því fyrir sér, hvar barnauppeldi
standi á þessum breytingatím-
um.
Barni.ð hlustar mjög vel á það,
sem fram fer í kringum það, og
er það stálpast, verður atferli
hinna eidri þyngra á metunum
í huga þess heldur en orðræður
þeirra.
Sé það alið upp á heimili, þar
sem hin gamla verkaskipting
gildir enn, er til lítils að halda því
fram við það, að miklu betra
væri, að hlutverkaskipti yrðu á
föður og móður. Eða að segja
barni, sem á móður, er starfar
utan heimilis, að sá tilhögun sé
ófær af prinsipástæðum. Al-
menna afstöðu til þessara atriða
myndar sér því hver uppvaxandi
einstaklingur sjálfur.
Þegar ég svo er spurð að þvi,
hvort ala beri upp teipur og
drengi svona eða öðru vísi, vefst
mér tunga um tönn.
Við vitum ekkí, hvað bíður
unga fólksins okkar í lífinu, svo
að undir hvað eigum við að búa
þau. Þess vegna býst ég við, að
svör mín yrðu svipuð og hún
amma min hefði gefið eða hann
afi hennar.
Ungviði þurfa að eiga andlegt
athvarf, einhvern griðastað, þar
sem þau vita, að þau eiga ást
og umhyggju vissa, annars visna
þau. Síðan þarf að kenna þeim
að vinna og kenna þeim að nota
frístundir sínar. Ala með þeim
von og bjartsýni, umburðarlyndi
og virðingu fyrir öðrum mann-
eskjum. Takist þetta allt sæmi-
lega, er nokkuð víst, að þetta
unga fólk er þess jafn vel um-
komið og fyrirrennarar þeirra
að takast á við þau vandamál,
sem lífið býður þeim, hvort held-
ur er piltur eða stúlka.
Edda Björnsdóttir.
Hringlandaháttur var af hinu illa
Fullyrðing um að hingað til
hafi uppeldi barna að mestu leyti
verið miðað við það að ala telp-
ur og drengi upp með sitt hvoru
móti, er rétt að því marki, að
drengjum og telpum voru ætl-
uð mismunandi störf í fjölskyld-
unni. Hins vegar tel ég, að í
veigamiklum atriðum hafi upp-
eldi þeirra verið hið sama. Starfs
hlutverkin miðuðust við þjóðfé-
lag, sem var staðnað í mörgum
greinum, og atvinnuhættir voru
með svipuðu sniði kynslóð eftir
kynslóð. Einkennandi fyrir þetta
þjóðfélag var, hve illu auga var
litið ef fólk sóttist eftir að skipta
um störf. Fátt þótti betra uppeldi
en að hafa innprentað ungling-
unum staðfestu í starfi, — hringl
andaháttur var af hinu illa.
Spurt er livort æskileg sé
breyting á uppeldi drengja og
stúlkna. Hlutverkaskipting milli
kynja er óhjákvæmileg og mér
er ekki ljóst hvernig verður kom-
izt hjá henni með öllu. Sú stað-
reynd, að konur ala börn ræður
hér miklu. Sú breyting, sem ég
tel æskilegasta er, að iangt um
meir verði gert af því í framtíð-
inni að hvetja unglinga af báðum
kynjum til þess að nýta þá
möguleika, sem fyrir hendi eru
og sýna þeim hvernig þegnarnir
geta haft gagnger áhrif á fram-
vindu samfélagsskipanir lands-
manna. Nú þegar eiga drengir og
stúlkur jafna möguleika á flest-
um sviðum og það verður að
hindra, að vanahugsun og hleypi-
dómar hafi um of áhrif á starfs-
og hlutverkaval þeirra. En ég
tel mikla hættu fólgna í því, að
drengir og stúlkur ánetjist sam-
keppnishlutverkum þjóðfélags-
ins. Að undanförnu hefur borið
á því að konur, sem hyllst hafa
til þess að líta á það sem hlut-
verk sitt að styðja menn sína á
framabrautinni, láti sig nú
dreyma um aö feta sjálfar þessa
braut. Með þvi er mat samfélags-
ins á störfum og frama viður-
kennt, og þetta mat breytist ekki
þótt konur setjist í æ fleiri stöð-
ur, sem karlar hafa einokað til
þessa.
Jafnrangt finnst mér, að gera
htið úr giidi húsmóðurstarfsins
og þýðingar heimilislífs fjöl-
skyldunnar fyrir einstaklingana.
Jafnrétti fólks er einkum í því
fólgið að hafa jafna aðstöðu, þótt
19. Jtjní
19