Sameiningin - 01.12.1906, Blaðsíða 13

30i
\egar eru því miör þau heimili til, þótt kristnum söfnuöum til-
lieyri, sem láta sig þetta litlu varöa, eöa þar eru einhverjar þær
ávStœöur, sem aftra þvi, og verör þá nauösyn sunnudagsskólans
fyr'ir þá sök enn þá meiri.
Allir almennilegir foreldrar vilja börnum sínum vel, vilja
innrœta þeirn gott hugarfar, vilja, aö tímanleg og eilíf hlessun
liggi fyrir þeim. En þessi innri hlessun fæst ckki meö ööru
móti en með því aö þekkja Krist og hann krossfestan. Þegar
börnin komast á þau ár, aö þau veröa fœr um að vinna sér sjálf
brauö, fara þau oft úr föðurhúsum, flœkjast og velkjast til og
írá um heiminn, oft í óheilnæmum félagskap. Sum fara brált
?.ö taka þátt í hinum margvíslegu störfum mannfélagsins og
þykjast þá ekki hafa tíma né tœkifœri til að fást við andleg efni.
Sum eru send á fjarlægar menntastofnanir til að læra listir og
ísindi eöa hina auöveldustu aðferð til aö safna verald'.egum
fjársjóðum. Er þá tómstupdunum einatt variö til skemmtana
eða leikfimi. Og enda þótt viö heim'ilið sé, hrífast sum svo af
glaum og glysi, aö þau of oft sökkva niðr í soll og gjálífi. Sorg-
!ega oft gleyma unglingarnir þá þessum dýrmætu, en há-alvar-
legu orðum: ,,Hvaö gagnar það manninn, þótt lrann eignist
alian he'minn, en líöi tjón á sálu sinni?“, eða þessum: „Eitt
er nauösynlegt."
En ef börnunum cr vel og rœkilega innrœtt ást og lotning
íyrir gúði, þá hverfr sú tilfinning aldrei, heldr brýzt út fyrr
eöa síðar eða allajafna, veitir hugrekki til að yfirstíga freisting-
arnar og farartálmana á lífsleiöinni, verðr lciðarstjarna á veg-
:num.
Dýrmætt er það, þegar foreldrar eru fœrir um að láta
b irnum sínum eftir nœgilegan arf ti! þess aö leggja undirstöðu
tmdir fagra framtíð Þeirra; en miklu nauðsynlegra er Iritt, að
foreldrar vinni aö þvi að vekja og gkeða hjá börnununr kristi-
lrgt hugarfar. Það líðr ckki á löngu þar til vér, hinir full-
crðnu, verðum kallaðir hurt, en litlu börnin, scm nú eru, eru
orðin borgarar í landinu, hafa tckizt á hendr andlega og verald-
lega stjórn þessa heims. Ekki vitum vér, hvað fyrir hverju
barni liggr; en þaö vitum vér, að sum þeirra verða bœndr, iðn-
abarmenn, kennarar. prestar, embættismenn. Á sínum tíma
nfunu börnin, sem nú eru, skipa öll sæti ntannfélagsins, frá þeim
œðstu tiil hinna lægstti. Hvar hvert þeirra fær sæti, getr auð-
vitað enginn sagt fyrir; en að líkindum fara framkvæmdir
þeirra fullorðinna í lika átt cg stefnan byrjaði meðan vér vor-
v.m þeim samferða.
Dœmi þessa lands sýna, að það eru jafnaðarlega ekkt þau