Sameiningin - 01.12.1906, Blaðsíða 14

302
bcrnin, sem bezt eru klædd, eöa Þau, sem mest'gull hafa í vas-
anum, sem á fullorðins aldri snúa mannkyninu á betri braut,
heldr þau, sém góöu sálar-atgjörvi voru gœdd, því er vel og i
rétta átt var œft í œsku, hvaö sem kjörum þeirra að ööru leyti
leiö. Vér getum því ekki skilið hinni komandi kynslóö eftir betri
arí en bann, aö liafa stuölað til ]>ess af fremsta megni, að börnin
lari að þekkja og elska Jesúm, hann, sem klæddist mannlegu
hpldi með ölíum þess þjáningum og eymd og dó kvalafullum
('auða, svo vér mætt.um lifa úm alla eilífð.
Ilversu vél sefn niönnum að ytra áliti sýnist vegna í þessu
-lifi, þá er engiun sæll nema hann hi'ð innra hafi frið, sannan
sáJarfriö. En slíkr 'ffiðr fæst ekki nema með öruggri von og
lifandi trú á fre'sarann og or'ð hans.
Ekki ve-ör með sönnu sagt, að sunnudagsskólinn sé allra
íneina bót í þessum efnum. Sunnudagsskólinn er hvergi nærri
einhlítr, þaö því síðr sem honum kann að vera ábótavant í
mörgu. En hann er vart svo lélegr, að ekki sé hann œskulýðn-
mn tii stuðnings cg leiöbeiningar, ef kennendrnir þar á annaði
borð í alvöru leitast við að glœða huga barnanna og beina þeitn
í áttina til hiiis 'sánúa og fagra.
Mér kemr til hugar kvæði eftir danskt skáld uih kckos-
linot: Kókostré stóö á sjávarströnd; haustvindrinn hristi þáð
C'g skók: bneirnar féllu niðr á jörðina og ein þeirra valt út í
sjóinn. Bárst hún langt út á haf og hraktist á öldúnum. Enginn
sá hana, hg. þó sýo héfði yerið, myndi enginn liafa geíið henni
;. aum. Hún'var orðin slæpt og fúin að utan, að eins kjarninn
iifði, og þó dauövona. Loksins skoláði henni á land í smá-éyju
úti í reginháfi. Öldurnar veltu að lienni aur og leðju, og kaf-
íœrðu hana í sancli og mold. En smámsaman spratt þar upp
smáþlaiita, er vóx og dafnaði ógvarð á sínum tíma að risavöxnu
kókostré, sem' seinná 'varð að þéttum pálmaskógi ög gjörði eyj-
una bvggilega. „Svö er því vari'ö'1—segir skáldiö—„úm orð
sannleikans. Þaðéef talað, því er óft eigi gáiimr gefinn meðal
mr.nnanna, heldf velkist þáð afskiftal'aust'. En seinna meir
snertir það einhverja inannssál og verör.'ef til vill, heiluni
þjóðiim til blessuúaf,—Líka skoðún lnafði skáldrð Löngfellow.
Hánn’segist hafa áikláð söng s'nunt úf í löftið og funclið hann
s'öar í hjarta vinár síns.
Hcimfcerum þétta til sunnudagsskólans. Þótt árangriim
virðíst í fljótu bra-gði. smár, þá ventm þess fullvissir, að guð
biessar viðleitni vora, og að ávöxtrinn kemr einhvérn tíina og
einliversstáðar frant, hverstt seint eða langt burtu sem það kann
að verða.