Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 9

LÍFIÐ
5
og hörku. Eins konar lögregla hafði strangar fyr-
irskipanir að ryðja strætin af mannfólki á ákveðn-
um tíma á hverju kveldi. Þeir sem fundust á göt-
unni eftir þann tíma, eða sýndu mótþróa gegn lög-
reglunni, voru miskunnarlaust flengdir, oft svo að
meiðsli hlutust af. Soldáninn fór oft ferða sinna
meðal þegnanna dulbúinn og óþekkjanlegur, og
mun hann hafa tekið þann sið í arf af föður sín-
um. Sá síðargreindi, í dularklæðum á einni göngu
sinni, hlýddi á þrjá menn er sóttust eftir matbúri
hans, konu og hásæti. Hann lét senda eftir þeim
daginn eftir. Þann, sem hafði ágirnst matvæla-
birgðir hans, kúgaði hann til að borða girnilegar
krásir, uns hann var mettur, eins og hann frekast
þoldi. Að því búnu var hann lúbarinn. Sá, sem
lagði hug á konu hans, var flengdur af æðis-
tryldri grimd, vegna þess að hann gat ekki gert
grein fyrir afstöðu sinni, hvorki gagnvart eigin-
konu sinni, né konu soldánsins. En maðurinn, er
ætlaði að hrifsa kórónu og 'vald soldánsins, hlaut
það hlutskifti að vera tekinn af lífi.
Skotvopn ’voru að visu ekki óþekt á dögum
Burtons í Harar, en afnot þeirra voru háð ströng-
um takmörkunum. Talið er að soldáninn hafi átt
nokkrar fallbyssur. En enginn vissi deili á, hvernig
átti að nothæfa þær. Það var litið á skotvopn
Burtons sjálfs í senn af skelfingu og lítilsvirðingu.
Hann vann sér það álit að geta hitt það, sem hann
miðaði á, frá fíl til fuglsins fljúgandi. Sumir
rengdu að svo væri að óreyndu. „Hvaða gagn ætli
annars sé að byssuhólknum þeim arna?“ spurðu