Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 22

18
LÍFIÐ
ið. Hún var búin að lesa yfir tvö þúsund bindi af
enskum og frönskum fræðibókum. Þriggja ára
gömul var hún læs og skrifandi. Faðir hennar, er
var hámentaður maður, fullyrðir, að hún hafi upp-
haflega verið aðeins meðalgreint barn. En alls
ekki meira. En hann kvaðst hafa ákveðið að reyna
hvað unt væri að hraða þroska barnsins, og hefði
hann því reynslu fyrir því, að mögulegt væri að
láta mörg börn læra miklu hraðar og miklu meira
en gert er alment. Hann kvað nauðsyn á að vekja
og glæða allar gáfur manna þegar á fyrstu árum
æfinnar, til þess að þeir geti notið sín til fulls.
Hann kendi dóttur sinni, með svo ágætum árangri,
en lét hana aldrei ganga á skóla utan heimilisins.
Jafnframt námi, var hún látin vinna líkamlega
vinnu. Ekkert heilsutjón beið hún af námi sínu, en
gáfur hennar styrktust og efldust meira og meira.
Þetta stingur í stúf við álit þeirra foreldra, er sí-
felt eru með öndina í hálsinum af ótta við að börn
þeirra fari of snemma að reyna að nema og það
jafnvel eins síðla og á skólaskyldualdri. Þetta er
því hörmulegra, sem mannlegum skilningi ætti að
virðast næst liggja að nauðsyn ber til að börnin
temji sér snemma að starfa með heila og höndum.
Iðjuleysi er illra athafna móðir oft og tíðum, en
iðjusemi auðnuvegur. Börnin eru heldur aldrei
iðjulaus, né geta verið það. Að sjálfsögðu geri eg
ekki ráð fyrir að börn leggi alveg leiki á hilluna,
heldur að þau séu jafnframt, frá byrjun, vanin á
að nota hugann til þarfrar vinnu, þ. e. lærdóms, og
að farið sé líka að leitast við að kynna þeim nauð-