Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 26

22
LÍFIÐ
traðkar á. Þar sem meðalmenskan er vöggugjöf,
getur þetta oft draslast stórslysalítið æfina út. En
þegar börn eru gædd afburða sérgáfum, en mein-
gölluð eða veil og vandi með góðan grip að fara
að ýmsu leyti, eru þau í beinum voða í höndum
sumra foreldra.
J. B.
Sannmæli.
Meðaumkunin og samhygðin eru yndælust allra
blóma er dafna í brjósti hins góða og göfuga
manns.
Án ástar er lífið kirkjugarður og hjartað gröf.
Helgasta musteri undir festingu himinsins er
heimilið, sem ástin hefir bygt, og helgasta altari í
heiminum er arininn, þegar elskandi eiginmaður
og elskandi eiginkona og yndæl börn safnast í
kring um hann.
Hugsjón ódauðleikans hefir verið sem flóð og
fjara mannshjartans með óteljandi andvörpum
ótta og vonar, er hafa skollið sem brimsog á björg-
um tímans og örlaganna. Og þannig heldur það
áfram að vera í hvert sinn, er ástin kyssir varir
dauðans. Það eru saknaðartárin, sem glitra í regn-
bogalitum vonarinnar.