Lífið - 01.01.1936, Side 45

lífjð
41
að afla sér þeirra skilyrða, að geta orðið fullgild-
ur iðnaðarmaður, þá segir það sig sjálft, að hann
getur ekki jöfnum höndum búið sig skilyrðum ann-
ara starfa. Hann hefir með þessu hafnað tækifær-
um til þess að vinna sér lífvænlega aðstöðu í öðr-
um atvinnugreinum. Iðnaðarmaðurinn verður að
helga sig iðnaðinum, byggja afkomu sína í fram-
tíðinni á þeirri iðngrein, sem hann hefir lagt fyr-
ir sig.
Nú er það ekki á valdi hins einstaka manns, að
tryggja sér atvinnu í þeirri iðngrein, sem hann hef-
ir lært, né heldur að tryggja sér lífvænlega af-
komu, þótt hann vinni að iðninni. En sú trygging^
er þó afar mikilvæg, ekki aðeins fyrir einstakling-
inn, heldur líka fyrir þjóðfélagið, sem á hagsmuna
að gæta um það, að hæfileikar hvers þjóðfélags-
borgara nýtist sem best. Svo mikilsvert sem það
er, að iðnaðarmaðurinn öðlist fullkomna iðnþekk-
ingu og tækni, þá er hitt ekki síður nauðsynlegt,.
að þessir kostir komi að fullum notum honum sjálf-
um og þjóðinni.
Þessa tryggingu geta iðnaðarmenn ekki fengið
nema með öflugum samtökum og atbeina löggjaf-
arvaldsins.
Það sem mest háir heilbrigðum þroska iðnaðar-
ins og spillir atvinnuöryggi iðnaðarmanna eru eink-
nm þessar þrjár ástæður:
!• Iðnaðarstörfin eru unnin af mönnum, sem skort-
ir iðnþekkingu, „fúska í faginu“.
2. Fleiri menn læra iðnað í mörgum iðngreinum
en svo, að þeir geti fengið atvinnu við iðnina.