Lífið - 01.01.1936, Síða 81

lífið
Draumsjónamaðurinn.
Unga konan, sem átti í vændum að verða móðir, fann að
eitthvað kiptist við — kiptist við undir belti hennar. Hún
Vissi að það var fóstrið hennar; nýtt líf, líf af hennar eigin
lífi. Hún sá sýnir heilla og hamingju fyrsta barnsins síns —
ískaldar vindstrokur, undanfari stórhríðar, smugu inn með
gluggarúðunum. Unga konan var ekki hraustbygð. Hún fór
að skjálfa, og ein stærsta hrifning mannlegs lífs hvarf henni.
Hana hafði verið að dreyma.
Mjúka móðurhöndin vaggaði ungbarni. í vöggunni blund-
aði nýfæddi sveinninn hennar með hálfluktum augum. Ein-
stöku sinnum bærðust litlu varirnar og smákippir fóru um
fíngerðu kinnarnar hans. Hann var í hinu þokukenda landi
draumóranna. Móðurhjartað fyltist gleði og húh mælti:
..Yndið mitt dreymir".
Hann var tiu ára gamall. Hann dvaldi í draumalöndum um
langar nætur. Hann sveif um undrageim fegurðarinnar, leið
fram og aftur um grænar grundir og yndislega, töfrandi
lystigarða á meðal rauðra rósa og angandi blóma, sem voru
björt og geislandi. Og þar var lítil stúlka með augu eins og
stjörnuleiftur, með kinnar eins og vorsól í upprás og varir
hieð unaði heilbrigðrar, vaxandi æsku. — Og þau tókust í
hendur með ærslum og fjörugum leik. Hún hló svo að heim-
hrinn dansaði og hann dansaði með heiminum. Söngur henn-
ar — hrein, skær, töfrandi barnsrödd ■— bergmálaði í
hjartaslögum hans. Hún hvíslaði í eyra honum: „Einhvern-
tíma ætla eg að eiga þig“. Þá kannaðist hann við hana. Hún
Var málverk, er hann hafði séð — frægt málverk af stúlku-
barni, likingarmynd löngunarinnar.