Sameiningin - 01.08.1950, Blaðsíða 18

96
Sameiningin
Skýrsla Trúboðsnefndar kirkjufélagsins mun lögð fram
og skýra hvað unnist hefir og hvernig starfið horfir við.
Þetta tel ég aðalmál kirkjufélagsins.
Kristur sagði: „Farið og gjörið allar þjóðir að læri-
sveinum“. Við getum ekki heitið lifandi kirkja, ef við látum
þetta undir höfuð leggjast. Ef við höldum að við höfum
gert skyldu okkar með því að halda við safnaðarstarfi heima
fyrir, aðeins fyrir sjálfa oss þá skortir okkur skilning. Phil-
lips Brooks var beðinn að gefa ráð til þess að reysa við
hálfdauðan söfnuð. Hann svaraði: „Beitið ykkur fyrir á-
kveðnu heiðingjatrúboði, og líf mun færast í söfnuðinn“.
Skildum vér vera að deyja kirkjulega heimafyrir, vegna
þess að vér eigum óglögga trúboðshugsjón? „Þar sem engar
vitranir eru, kemst fólkið á glapstigu.11 Vitranin mikla,
hugsjónin guðlega, að „um gjörvallan heim nái laufskála-
tjöld“ kirkjunnar, og ,;að mannkynið alt Guði lof syngur
blítt“, verður aldrei virkileiki nema þú og ég, hver einasta
kristin manneskja, finni að sér ber eitthvað að hjálpa þessari
hugsjón sem Kristur dó fyrir.
Galileuvatn og Dauðahafið eiga upptök sín í sömu
krystalstæru lindum Hermonfjalls. Galileuvatn helst hreint
og tært og fagurt, vegna þess að það hefir útstreymi; en
Dauðahafið er líflaus, kolmórauður pollur, vegna þess að
það á ekkert útstreymi. Það tekur á móti vatninu, og
sleppir því aldrei. Er hér ekki góð mynd af afleiðingum þess,
að halda öllu sem þú færð sjálfum þér til handa. Galileu-
vatnið gaf líka líf fiskimönnunum sem urðu lærisveinar
Krists; en Dauðahafið yfirlykur Sódómu og Gómorru.
Að ímynda sér að maður hafi gert skyldu sína, ef
maður hefir beðið til Guðs fyrir þessu starfi, minnir mig
á frásögu E. Stanley Jones, í bók hans „The Christ of Every
Road“. Hann segir svo frá: „Eg kom niður frá Almore,
einn versta krókastig veraldarinnar. Keyrari bílsins hafði
aldrei áður keyrt í Himalayafjöllum, og daginn áður hafði
hann nærri því keyrt fram af einum hinna snarbröttu
krókastiga. Hann var hræddur, svo hann gekk nú fram
fyrir bílinn og hneigði sig í bæn eins og fyrir bílnum. Þessu
lokið lögðum við af stað. En brátt yfirhitnaði bíllinn, og
kom þá í ljós að vatn vantaði í hann. Úr þessu var hæg't
að bæta, og enn héldum við á stað. En þegar við vorum
þó enn langt fjarri áfangastaðnum, og að fara upp knappa