Sameiningin - 01.03.1954, Síða 12

10
Sameiningin
svo að oss fyndist til um hann. Hann var fyrirlitinn, og'
menn forðuðust hann, harmkvælamaður og kunnugur þján-
ingum, líkur manni, er menn, er menn byrgja fyrir andlt
sín, fyrirlitinn og vér mátum hann einskis — en vorar
þjáningar voru það, sem hann har, og vor harmkvæli, er
hann á sig lagði. Vér álitum hann refsaðan, sleginn af Guði
og lítillættan, en hann var særður vegna vorra synda og
kraminn vegna vorra misgjörða. Hegningin, sem vér höfðum
til unnið, kom niður á honum, og fyrir hans benjar urðum
vér heilbrigðir.11 (Jes. 53).
„Og hann, sem var opinberaður í holdi, var réttlættur í
anda, birtist englum, boðaður með þjóðum, var trúað í heimi,
var hafinn upp í dýrð.“ (1. Tím. 3).
Við getum því ótta- og kvíðalaust tekið undir með Páli
postula: „Ég veit á hverjum ég hefi fest traust mitt.“
(2. Tím. 1).
Ef við gerum að dæmi Páls, er ekki um nokkurt milli-
bilsástand að ræða. Drottinn vor tekur svo til orða: „Ég er
vínviðurinn, þér eruð greinarnar.“
Hann synjaði engum þeim um bænheyrzlu, sem leituðu
liðsinnis hjá honum á holdsvistardögum sínum; ennþá
vakir hann yfir hjörð sinni með nákvæmni hins góða hirðis,
og mun vissulega létta af oss því, sem amar að á þeirri tíð
og á þann hátt, sem bezt hentar. Fyrir utan það, að vegur
krossins reynist iðulega vegur ljóssins.
Hann skuldbindur sig til að líta náðarsamlega á and-
vörp okkar og tár: „Komið til mín allir þér, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld." (Matt. 11).
Það verður naumast tölum talið, hve margar sjúkar og
syrgjandi sálir hafa látið huggast við þessi orð frelsara vors.
Og er það ekki huggunarríkt í þrengingum og þrautum,
að vita sig á ferð einmitt á hinni sömu leið, sem frelsarinn
hefir gengið á undan okkur.
Mönnum er ekki ætlað að vera einum á ferð. Hann
þekkir þjáningar okkar, trega og tár og vonbrigði. Honum
er það alt kunnugt. Hann vill fá okkur til þess að koma með
það til sín. — Það verðum við að gera. Hann hefir eins mikla