Sameiningin - 01.03.1954, Qupperneq 20

18
Sameiningin
vitrastir voru og mestir friðflytjendur, fundu það í Kristin-
dóminum, er hjarta þeirra þráði. Fögur þykir mér ætíð
sagan af Þorkatli mána, sem fól sig á banadægri þeim Guði,
sem sólina hefði skapað.
Hallgrímur Pétursson, skáldið, „sem svo vel söng, að
sólin skein í gegnum dauðans göng“. Hann stóð föstum
fótum í forníslenzkum jarðvegi, og þaðan óx honum sá
kraftur, er trúin á Krist gaf honum. Hann náði mestri hæð og
fyllingu í skáldskap sínum, þegar hann kvað:
„Dauði, ég óttast eigi
afl þitt og valdið gilt,
í Kristi krafti ég segi,
kom þú sœll, þá þú vilt“.
Hjálmar Jónsson frá Bólu bar einlæga ást til fóstur-
jarðar sinnar:
„Aldin móðir eðalborna
ísland, konan heiðarleg,
ég í prýðifang þitt forna
fallast lœt og kyssi þig“.
Og þegar hætta sækir þessa móður heim, þá er þetta
ráðið, segir hann:
„Himininn krefjum heillaráða
og hræðumst ei, þótt kosti fjör“.
Var það ekki aldagamalt þor og þrauk, barátta upp á
líf og dauða, sem veitti þungan og festuna í orð fullhugans
mikla, Jóns Sigurðssonar, er hann sagði: „Vér mótmælum
allir“.? 1 kjölfar þessara frægu og fræknu barna íslenzku
þjóðarinnar koma þúsundir, sem í þögulli og harðri lífs-
baráttu lögðu stein í þá byggingu, er við nefnum íslenzka
þjóðarsál. Mæður íslands hafa um aldaraðir leitað börnum
sínum athvarfs og blessunar Drottins. Sjómenn ýttu fleyi
frá landi með bæn á vör. Bændur sáðu og uppskáru af Guðs
náð. Foreldrar ykkar margra, áheyrendur góðir, létu
Biblíuna sína ofarlega í kistuna, er haldið var frá fóstur-
jarðarströndum í vesturveg. Og margir hafa vitnað um
varðveizlu Hans á nýjum og oft erfiðum slóðum. Saga ís-