Sameiningin - 01.07.1929, Síða 30

220
skömmu seinna fór hann á samkomu, sem aö þessi deild hersins var
aS halda—settist í aftasta bekkinn, hlustaöi á sönginn, vitnis'buröina,
bænirnar og ræöuna. Á móti öllum ásetningi og fyrii'ætlunum gekk
hann upp aö grátunum þegar syndurum var boðiö aö flýja í náöarfaöm
guös. Hann andvarpaöi sáran: “Guö vertu mér syndugum líkn-
samur.” Samkvæmt hans eigin vitnisburöi fanst honum aö einhver
æðri kraftur heföi lyft sér upp í annan heim. Skært ljós ljómaði í
kring um hann og hann vissi að ihann var alsæll. Hann var frá sér
numinn, svo að hann gat ekki komið upp einu einasta orðí fyrst í stað.
Þegar sæluvíman fór að réna og hann var staöinn upp frá grátunum,
sá hann allstaðar opna arma í kringum sig. í fyrsta sinni á æfinni
haföi hann orðið kærleikans aðnjótandi. “Angel adjutant” var
honum sem sönn móðir og “Puncher” sem sannur faðir.
Sáluhjálparherinn gjörir aldrei létt fyrir menn aö taka sinna-
Skiftum. Það var i kærleika heimtað af þessum manni að hann gengi
að eiga vændiskvendið, sem hann hafði toúið með. Hún var þá í
fangelsi. En á lausnardegi hennar fór þessi maður ásamt “Angel
adjutant” á fund þessarar aumingja manneskju og bar upp erindi sitt.
Adjutantinn lagði til að hún færi fyrst á 'heimili, sem Herinn hafði
stofnað til að líkna þess konar kvenfólki. En hún fyltist reiöi og
vísaði þeim á dyr, með ókvæðisorðum og með mestu fyrirlitningu og
bitrasta hatri. Þau komust fljótt að raun um ómöguleikann að gjöra
nokkuð fyrir hana og höfðú sig á brott, en hún fylgdi þeirn eftir og
hrópaði svo að margir heyrðu hvað þessi maður hefði verið, spýtti á
hann og kallaði hann hinum viðbjóðslegustu ónöfnum. Hann svaraði
ekki með einu einasta orði, heldur fór leiðar sinnar og leit hvorki
til hægri né vinstri en náfölur var hann.
En nú datt honum í hug önnur kona—móðir sín. Vissulega átti
hann henni ekkert að þakka en mikið1 að gjalda. Samt fór hann að
leita hennar. Hún fanst hálfdauð í ömurlegum ikofa, nærri hungur-
morða. Þessa fráhrindandi manneskju vafði toann nú að sér, sagði
lienni sögu sína og grátbað hana að koma til sama frelsarans og ganga
honum á hönd. Það gjörði hún.
Þegar Begbie skrifaði bókina áminstu tojuggu mæðginin sarnan á
litlu snotru heimili í London. Þ'essi maður er nú hinn, bezti starfs-
maður, fær almenningsorð fyrir stökustu ráðVendni og reglusemi,
hefir aldrei smakkað vín síðan breytingin mikla varð. Nú er honum
treyst í hvívetna og heimili þeirra mæðgina er eins og tojartur sól-
skinsblettur. Það er yndi hans og ánægja að gleðja móður sína með
óvæntum gjöfum, en hún býr til gómsætan og ljúffengan mat handá
honum og tekur á móti honum þreyttum úr vinnunni á 'kvöldin ávalt
með mestu ástúð.
Kæru tilheyrendur! Þetta er engin ímynduð skáldsögu persóna.
Þessi maður er vel þektur í sínu nágrenni. Allir vissu hvað hann
var og allir vita hvað hann er nú. Sálarfræðin verður að útskýra
þetta eða játa fáfræði sína og vanmátt. Heimifærum nú það, sem