Sameiningin - 01.12.1931, Side 12

3Ó2
menn lúta þjóöhöfðingjum. Með voldugri sveiflu beygði það sig
til jarðar, svo djúpt, að laufkrónan mikla, með titrandi blöðunum,
straukst eftir eyðimerkur-sandinum.
Barnið virtist hvorki óttaslegið né undrandi; það kom með
fagnaðarhrópi og tíndi hvern döðlu-klasann á fætur öðrum úr
krónu gamla pálmatrésins.
Þegar barnið hafði tínt nægju sína og tréð lá eftir sem áður
kyrt á jörðinni, gekk barnið aftur upp að því, klappaði því og
mælti i undur blíðum rómi:
“Pálmi, rís þú ! Pálmi, rís þú !”
Og hávaxið tréð reis hægt og hátíðlega á grannvöxnum stofn-
inum við undirspil frá laufum þess sem hörpur væru.
“Nú veit eg hverjum þau leika feigðar-sönginn,” mælti gamla
pálmatréð við sjálft sig, er það stóð upprétt á ný. “Hvorugum
vegfarendanna hljómar söngurinn sá.”
En maðurinn og konan krupu á knjám og lofuðu Drottin:
“Þú hefir séð angist okkar og létt hana. Þú ert hinn máttugi,
sem beygir stofn pálmans eins og reyrstrá Hlvern óvina okkar
ættum við að hræðast fyrst jnáttur þinn heldur hlífiskíldi yfir
okkur ?”
Næsta sinn, er kaupmannalest fór um eyðimörkina, sáu ferða-
mennirnir, að laufkróna pálmans mikla var visnuð.
“Hvernig er þessu farið?” mælti einn ferðamanna. “Pálma-
tré þetta átti ekki að deyja fyr en það hafði augum litið konung,
sem meiri væri en Salomó.”
“Verið getur, að það hafi einnig séð hann,” svaraði annar
eyðimerkurfaranna.
Eftir I. Magnús Bjarnason.
I.
ALHAMAR OG ENGILUNN
(Gert upp úr garnalli þjóðsögn)
Það var eina nótt, að Alhamar hinn mikilláti Mára-konungur
lá vakandi í sæng sinni í Alhambra-höllinni fögru i Granada á
Spáni , Hann var nú oröinn gamall og lasburða, og hafði eytt