Sameiningin - 01.11.1923, Qupperneq 28

346
í>etta þarf kirkjan a'S segja starfs- og athafnamönnum oftar: Ef
þú veizt aö vinna þín er guSsþjónusta og hagar henni samkvæmt
því, þá nýturSu blessunar Dr-ottins. En ef þú veizt það ekki, þá
verðurSu api af aurum, þá veröa ávextirnir þér bölvun, af því aö
þú hefir brotiS eitt hiS æSsta lögmál sjálfs Guös ! Og þróttur og
orka athafnalífsins mundi ekki dofna viö það. -Það mundi einmitt
eflast af krafti GuSs, því aS þá mundi orfeustreymiS, sem vér
finnum svo glögglega koma að ofan til vor í sorginni og þegar oss
liggur rnest á, einnig streyma til vor viS hin daglegu athafnastörf.
Kraftur GuSs streymir alt af niSur til vor mannanna i sama mæli
sem vér biðjum og finnum þörf hans. Og þörfin er nú meS þjóS
vorri öll þar, sem Guð er!
Þá er það og sannfæring mín, að karlmenn snúi fremur baki
aS kirkjunni en konur, vegna þess hve fá verkefni kirkjan felur
karlmönnum, nema prestunum einum. Úrvalsmennirnir sætta sig
sízt viS þaS, aö gera ekki nema hlusta, þeir vilja leggja hönd á
Plóg.
Kirkjan þarf þess vegna aS kosta meira kapps um aS fá mönn-
um verkefni, aö hvetja til kristilegs starfs, en veriS hefir. Og þar
Ú eg ekki eingöngu viS svo nefnda leikmannastarfsemi nágranna-
landanna, heldur og trúar- og siSferðisáhrif á þjóSmálin, bæSi at-
vinnumál og stjórnmál. Vér þurfum kristin karlmenni í liSsmanna-
og foringjastööur í hverri stétt landsins. Vér þurfum þau í þing-
salinn og stjórnarsessinn. —
GuS gefur þrótt og karlmensku! — Oft er talað um þrótt og
karlmensku heiðinnar trúar, gagnstætt kristinni trú, sem menn segja
aS jafnan gangi meS niöurlútu höfSi, jafnvel móti gleSi og unaSi
mannlegs lifs, hvaS þá móti erfiSleikum lífsins-.
Eg vil þá minna á, hjá hvorum trúarbrögSunum koma fram
meiri karlmenskueinkenni á þeim hólminum, þar sem mest reynir
á kappann, — þegar mæta skal dauSa og sorg. Eg ætla fyrst aö
minna á dæmi frá grísku trúarbrögöunum. ÞaS er goSasögnin um
Níóbe, drotninguna hamingjusömu, er átti 7 syni og 7 dætur. En
Ibörn hennar voru öll skotin til bana, af því aS hún hafSi móSgað
aöra móSur, sem átti ekki nema tvö börn. Og þegar móSirin fær
ekki huggast eftir börnin sín, þá aumkast guSfaðirinn Seifur yfir
hana í harminum, og gerir á henni miskunnarverk? Hann breytir
móSurinni í stein á fjalli einu. — En á hverjum snmardegi, þegar
sólin skein, þá grét steinninn, svo -að tárin runnu niður um hann
allan. Er það ekki átakanlegt, aS þegar sjálfur faSir guSa og
manna aumkast yfir sært og titrandi móSurhjarta, þá veit hann ekki
annaS ráS viö magnlausri móSursorginni, en -ef ihann gæti gefiS
móSurhjartanu dauða, helkalda hörkuna, og breytt því í sfein! ..
Jú, jbennan mátt hefir hinn æSsti meSal guöanna, — þá lækn-