Sameiningin - 01.01.1917, Page 16

334
ur aldrei til lengdar hópum manna saman, með því að
bjóða þeim á hvíldardögum sömu veraldarmálin, sem þeir
eru búnir að þreyta «álir sínar á alla vikuna.
G.G.
------O-----
Hefir Campbell breyzt?
Eftir séra Rúnólf Marteinsson.
Fyrir nokkru síðan barst sú fregn út um hinn kristna
heim, að hinn mikli postuli nýju guðfræðinnar, R. J. Camp-
bell, prestur í City Temple í London, væri búinn að segja af
sér prestskap í þeim söfnuði, segja skilið við þá kirkju-
deild, er hann um margra ára skeið hafði tilheyrt, og geng-
inn inn í ríkiskirkjuna ensku. Flestir skildu víst fregnina
á þann veg, að hér væri um skoðanabreyting að ræða, en
fregnin var óljós og engin skýring virtist koma frá honum
sjálfum. Voru því tilgátur ýmsar. peir, sem hölluðust að
gamalli guðfræði, töldu þessa breyting Campbells sigur
mikinn þeim í vil, en ekki var til þess að hugsa, að allir liti
svo á.
Nú þarf enginn að vera lengur í misskilningi hvað
þetta atriði snertir, því bók er komin út eftir Campbell, og
í henni segir hann alla trúarsögu sína. Bókin heitir: “A
spiritual pigrimage” (Andleg pílagrímsför), og er mark-
verð, ekki sízt fyrir það, að hún segir hispurslaust og blátt
áfram vaxtarsögu einnar sálar í trúarefnum, hans sjálfs.
Hún hefir á sér öll einkenni einlægni, er bróðurleg í garð
allra flokka krstninnar og er gjörsamlega laus við allan
deilublæ. Hún er hans “Apologia pro vita sua”.
Hvemig er þá sagan?
Hann var sonur fríkrirkjuprests á Englandi; en sökum
veikinda, þegar hann var ungabarn, var hann sendur til
móðurafa síns á írlandi, og hjá honum ólst hann að miklu
leyti upp. pað fólk heyrði til írsku Presbýteríana-kirkj-
unni og var frábært alvörufólk, og fékk hann hjá því djúpa
lotningu fyrir kirkjunni. Á þessu tímabili gat hann lítið
farið í skóla, sökum áframhaldanda lasleika, en las feiknin
öll og naut tilsagnar hjá góðum kennurum. Drengurinn
var bæði bókhneigður og trúhneigður.
Um það leyti, er hann var þrettán ára, lét faðir hans
hann koma heim til sín, og þar var hann svo þangað til
hann fór til háskólans í Oxford. Honum gekk fremur
seint að venjast hinu nýja heimili sínu, og hinn kirkjulegi