Faxi - 01.12.1982, Page 19

Hjónin Þorbjörg Valdimarsdóttir og Jón Kristjánsson ásamt bömum sinum. Talið
frá vinstri: Þorvarður Björn, Borghildur Guðrún, Valdimar Kristján og Jón Albert.
svo smáhjalla niður af því. Ef ég
hefði reynt niðurgöngu hjá vörðu-
brotinu hefði ég hrapaö niður í
Súrnadal, en gömul þjóðtrú segir
að samtals 18 manns hafi orðið úti
við að hrapa þar niður. Eftir að ég
kom niður af Núpnum sé ég Ijós í
glugga. Ég barði þar að dyrum og
þá hefur klukkan verið um 2 eftir
miðnætti. Loks kemur maður til
dyra og ég segi honum frá slysinu
og bið um gistingu. Hann sagði
mér að Sumarliði póstur hefði átt
heima á næsta bæ og skyldi ég
fara þangað. Þótt ég væri mjög
þrekaður og í klakabrynju þannig
að ekkert var autt nema augu og
nefbroddur fór ég að leita bæjar-
ins, sem bóndinn vísaði mér á.
Eftir nokkurn tíma hrapa ég fram
af kvestu niður við sjó. Þar var
stórt timburhús, sem kvestan var í
kring um en í því húsi var enginn.
Mér gekk mjög erfiðlega að kom-
ast til baka upp kvestuna og notaði
ég þá svipuna í annað sinn til þess
að höggva spor. Ég fann sárt til
þess hversu þreyttur og svangur
ég var. Ég hafði ekki smakkað al-
mennilegan mat í nær tvo sólar-
hringa. Loksins kom ég svo aftur
að sama bæ og áður og baröi þar
að dyrum í annað sinn. Þegar
bóndinn kom til dyra lét ég hann
vita það að mér þætti það hart að
geta ekki fengið að liggja inni eftir
þennan hrakning. Hann svaraði
því ekki neinu en ég fékk [xd að
standa innan dyra á meðan hann
klæddi sig til þess að fylgja mér að
næsta bæ. Þar vöktum við upp og
þegar ég sagði fréttina af slysinu
fór allt fullorðið fólk á fætur. Það
þurfti að hjálpa mér til þess að
losna við klakabrynjuna og ytri
fötin, því allt var svo freðið. Ég átti
erfitt með að gera grein fyrir því
hvar slysið hefði orðið því að ég
hafði aldrei fariö þessa leiö áður.
Þegar ég sagði frá steinunum á
brúninni sagðist ein maður, Guð-
mundur Jósefsson að nafni, átta
sig á því hvar þetta væri. Um nótt-
ina voru send boð um slysið til
hreppstjórans á Sandeyri. Eftir
þaðfóru allir í rúmið afturog varég
látinn sofa til fóta hjá Guðmundi.
Þegar ég var að sofna hrökk ég
upp við það að mér fannst ég vera
að hrapa niður fjallið og gekk þetta
svona fram undir morgun. Ég var
því mjög lerkaður og þreyttur eftir
þennan svefntíma. Um morguninn
vakna ég við það að bærinn er
orðinn fullur af fólki. Tómas hrepp-
stjóri er þar kominn með marga
menn til þess að leita að Sumar-
liða pósti. Ég varð að endurtaka
allt það sem ég hafði sagt frá um
nóttina. Búiö var aö þurrka fötin
mín og fóru allir fram á það að ég
væri með í leitinni, því að menn
héldu að ég vissi eitthvað frekar
um það hvarslysið hafði orðið. 18
manns fóru í leitina. 5 fóru út með
Bjamarnúpi og þar á meðal Guð-
mundur Jósefsson, sem taldi sig
vita hvarslysið hafði orðið. Ég lenti
með þeim 13, sem leituðu í Súrna-
dal.
Áður en leitarhópnum var skipt
var ákveðið að þeir sem yrðu fyrri
til þess að finna líkin skyldu senda
mann til að láta vita af því og ætti
hann að hóa. Nokkru eftir að við
höfðum dreift okkur í Súrnadal
heyrðum við hóað og síðan kom
maður að utan. Hann sagði okkur
að þeir hefðu fundið Sumarliða og
hestinn liggjandi hlið við hlið fyrir
ofan fjörukambinn. Hesturinn var
sprunginn og hnakklaus en ekkert
sá á líki Sumarliða. Nú voru þeir
hóaðir saman, sem voru við leitina
í Súrnadal og flestir af þeim fóru
heim og þar á meðal ég því að ég
var ekki búinn aö ná mér eftir ófar-
irnar og svefnleysið. Tveir menn
fóru með sleöa til þess að draga á
lík Sumarliða heim. Þegar þeir
komu út fyrir var allt horfið bæði
menn og lík því að stór snjóskriða
hafði fallið og tekið allt með sér út
á sjó. Talið var að hengjan við
fjallsbrúnina hafi sprungið fráfjall-
inu við hóin. Einn maöur var að
brölta í snjókrapinu í sjónum og
köstuðu þeir til hans bandi og
drógu hann í land. Þetta var sá
yngsti og þróttmesti þeirra leitar-
manna, sem lentu í snjóflóðinu,
Halldór Ólafsson, en hann var þá
um tvítugt. Halldór var orðinn svo
kaldur og þjakaður að þeir þurftu
að draga hann heim á sleðanum.
Veðrið var slæmt, hörkufrost,
hvasst og skafrenningur. Þegar
heim var komið voru fötin harð-
frosin utan um Halldór og varð
með mestu varkárni að rista allt
utan af honum. Mönnum fannst
það vera kraftaverk að hann skyldi
ekki vera kalinn, en líkast til hefur
það bjargað honum að komast
fljótt heim og án þess að bleyta
sig. Einn af leitarmönnunum sem
fórst var áður nefndur Guðmundur
Jósefsson. Strax og heim var
komið var settur út bátur þótt
hvasst væri og farið út eftir til þess
að leita að líkunum, en það bar
engan árangur. Stuttu síðar fund-
ust lík tveggja leitarmanna rekin.
Sent var skeyti til Ásgeirsverzlun-
ar á ísafirði um að senda bát norö-
ur með tvær líkkistur og kom hann
þegar veðrið lægði 5 dögum eftir
snjóflóðið. Ég fór með bátnum
vestur til ísafjarðar og var ég svo
niðurdreginn út af þessum slysum
að um enga skemmtun var að
ræða fyrir mig um þessi jól og ára-
mót. Kvöldið sem ég kom til ísa-
fjarðar var ég mjög þreyttur og fór
snemma að sofa. Finnur Jónsson
póstmeistari kom þá heim til mín til
þess að frétta af slysunum og
heimtaði að ég skyldi vakinn til
þess að skýra honum frá þeim. Allt
þetta umstang, sem þessi svaðil-
för olli gerði mig mjög viðkvæm-
an.“
Eftirmáli
Þó nokkrir hafa skrifað um slys-
in við Bjarnarnúp 17 og 18. des-
ember 1920, en þetta er í fyrsta
skipti sem samferðamaður Sum-
arliða pósts skýrir sjálfurfrá þeim.
Þegar óveðrinu slotaði fór séra
Jónmundur frá Grunnavík yfir
Snæfjallaheiði til þess aö jarða þá
tvo, sem fundust og halda minn-
ingarguðþjónustu um hina tvo. Á
meðan hann var fjarverandi brann
prestsetrið á Stað í Grunnavík til
kaldra kola. Tókst að bjarga fólki
en nær engu af innanstokksmun-
unum. Prestsetrið var nýbyggt, þvi
að séra Jónmundur lét byggja það
eftir að hann kom til Grunnavíkur.
Guðrún kona séra Jónmundar kól
svo á fótum við brunann að hún
beið þess aldrei bætur.
Hafliði Gunnarsson á Berurjóðri
við Gullhúsá á Snæfjöllum hafði
oft klifið hamrasyllur Bjarnamúps
upp og niður, en aldrei þar sem
Sumarliði hrapaði niðurendavoru
þær syllur taldar ógengar. Hafliða
datt í hug að ef til vill hefði hnakk-
urinn og pósturinn orðið eftir í fjall-
inu, því aö þegar hesturinn fannst
var hann hnakklaus. Eftir að snjóa
leysti fór Hafliði einn góðviðrisdag
aleinn af stað út í syllur Núpsins.
Tókst ferðalag þetta svo vel, að
hann fann pósttöskuna fasta á
klettasnaga einum óskemmda og
sömuleiðis hnakk Sumarliða. Gat
hann bjargaö þessu og fór með
það heim til sín. í pósttöskunni var
allmikill peningapóstur, um 1500
krónur. Peningaseðlarnir voru að
vísu orðnir blautir, en Hafliði lét
þurrka þá, svoað þeirvoru allirvel
iæsilegir, er hann skilaði póst-
meistaranum á ísafirði töskunni
með öllu, sem í henni var. Hlaut
Hafliði fyrir þennan frábæra dugn-
að, áhættu og skilvísi 150 króna
fundarlaun.
Póstferðir yfir Snæfjallaheiði
voru lagðar niður eftir slysið og
hefur póstur verið sendur sjóleiðis
til Grunnavíkur- og Slétturhrepps
ætíð síðan þar til þær sveitir lögö-
ust í eyöi.
Þorvarður Jónsson
yfirverkfræðingur
Óskum landsmönnum öllum
gleðilegra jóla
ogfarsældar á komandi ári.
Þökkum útvegsmönnum viðskiptin á árinu.
FAXI- 199