Faxi - 01.12.1982, Síða 23

gætu útvarpssendingar frá fjar-
lægum stööum, en gert þær undir
vissum kringumstæöum heyran-
legar? Hverveit?
En þetta er nú aðeins hugdettur
hins fávísa á þessu sviði eins og
mörgum öðrum, en ef til vill ekki
alveg ómerkilegt fyrir þá menn til
rannsókna, sem eru mér vitrari.
Vafalaust getur þetta oft hafa bor-
ið við fyrr og síðar, aðeins ekki i
nálægð manna, því þarna var fá-
ferðugt, nema þegar smalað var.
Ég hef svo engu meira við þetta
að bæta. Ég bar þetta, er ég reit
það hjá mér, tveimur árum síðar,
undir þá, er enn voru á lífi og með
mér voru áheyrendur, og töldu
þeir það með öllu réttfrá sagt, eins
og það kom okkur til eyrna þennan
umgetnadag.
Þegar þessi atburöur skeði, var
Hafnaheiöi enn með öllu ósnert af
manna höndum, rétt eins og hún
hafði verið um aldir, búin látlausri,
síbreytilegri fegurð eftir árstíðum,
meö fjallahringinn safírbláan,
baðaðan morgunsól vorsins eða
hvítbláma miösvetrarsólar, smá-
mynd íslenzkrar öræfakyrrðar.
Þetta hélzt áfram nokkurár. En allt
í einu kemur skyndilega og fyrir-
varalaust breyting. Heimsstyrjöld
skellur á öðru sinni með öllum sín-
um ógnum og illvirkjum. Loftið
dunar af sísuðandi gný óteljandi
flugvéla nætur og daga, sem hátt
og lágt sveima yfir þessari áður
friðsælu heiðakyrrð, þó yfir taki
seinni hluta eins góðveðursdags
vorið 1941, er fjöldalestir brún-
grárra brynvagna flæða hvereftir
aðra suður heiðina, þar sem sleg-
ið er tjöldum, svo næstu daga
sýndist fljótt á litið, sem mikill hluti
heiðarinnar væri oröin ein tjald-
borg. Seinna risu hér upp hinir
svonefndu braggar, sem allir
þekkja nú. Þeir voru settir, að þvi
er virtist, af handahófi um alla
heiði, þar til hún var að mestu
samfellt athafnasvæði flugvallar-
gerðar og skotæfinga, einkum
stórskota, með öllum þeim trylli-
tækjum og hávaða, sem því fylgdi.
Þar var engu lífi öryggi búið, er
nærri kom, en landiðsjálftsundur-
tætt og rifið. Þess bíður það seint
eða aldrei bætur. Fjöllin sjálf eru
nú sundurtætt og rifin og horfa
holum tóttum yfir viðurstyggð
eyðileggingarinnar, svo sem
Stapafell og Súlur, en Háaleiti er
með öllu þurrkað út og mófuglalif
allt að mestu horfið. Til undan-
tekninga telst, ef heyrist í einni og
einni lóu eða spóa um hásumarið.
Þannig ermyndin í dag, næstaólík
því, sem var 1927 og þar áður. Ef
til vil hafa hollvættir Hafnaheiðar
verið að spila sitt síðasta lag í
miðsvetrarkyrrðinni 1927. Maður
spyr og spyr en skilur svo sáralítið.
TVÖUÓÐ
eftir Krístin Reyr
Sigurður A. Magnússon þýddi á ensku
Ljóðin eru birt meö leyfi þýðandans, en bók hans ThePostwarPoetry of
lceland er nýkomin út og hefur að geyma 350 Ijóð eftir 28 íslenzk
skáld. Útgefandi er Iowa Press, Bandarikjunum, i samvinnu við Ice-
land Review, sem dreifir bókinni hérlendis.
SigurðurA. Magnússon
rithöfundur.
King after King
King after king
generations
worked their lives off
building walls.
Millions, billionsofbricks
perhaps
trillions oftrillions.
I don’tcountthem.
Yet killer birds
throngedin
shattering, pulverizing
the brick walls.
Will death fires still crowd in,
still approach?
Does this stone overstones
stand
a year, an atomic
age?
Will blazing atoms finish
the life-age?
Refuge
A little flower is of small account
as it stares at the sky
bathed in the drizzle and light ofspring
far away from any habitation.
Still it has its ordained world.
The brook purls and the south wind
scents with affection.
A little floweris of small account
faraway from any habitation
still it has roots in its own soil
and sleeps and wakes with the intent
ofgarnishing the country.
Kóng eftir Kóng
Kóng eftir kóng
kynslóðir
unnu við upphleðslu
afsérlífið.
Milljónir, billjónirmúrsteina,
máske
trilljónir trilljóna.
Tel þá ekki.
Drifu þó, drifu að
drápsfygli
mölvandisk, myljandisk
múrsteinshleðslur.
Drífa enn að, drífa senn að
dauðalog?
Stendur þessi steinn yfir
steinum
árlangt, atóm-
öld?
Ljúka logeindir
lífsöld?
Athvarf
Litið fer fyrir litlu blómi
sem lítur til himins
laugað úða og Ijósi vorsins
langt fjarri byggðum.
Samt á það veröld á sínum stað.
Seytlan niðar og sunnanblærinn
angar af ástúð.
Lítið fer fyrir litlu blómi
langt fjarri byggðum
samt á það rætur i sinni mold
og sofnar frá því og vaknar til þess
að litskreyta landió.
FAXI - 203