Faxi - 01.12.1982, Blaðsíða 52

byggða. Það læddist að mér sá
grunur að náungakærleikur væri
þar í lágmarki, því daginn sem þeir
fóru í heiðina var gott færi og fýrir-
hafnarlítið að komakindunumeitt-
hvað áleiðis til byggða, en bolla-
leggingar um slíkt áttu ekki við nú,
því ég hafði tekið ákvörðun. Roll-
umar skyldi ég finna og helst
koma þeim heim.
Veðrið versnaði þegar á daginn
leið, ofanhríðin jókst og um leið tók
að skafa meir og meir. En nú varð
ekki aftur snúið, fyrr en ég hefði
fundið skjáturnar, en það hlaut að
verða mjög bráðlega, að mér
fannst þá.
Veðrið fór versnandi, einkum
fann ég að frostið herti og nú fann
ég að ég var ekki nógu vel klædd-
ur til að mæta hörkuveðri, en
áfram mjakaðist og að lokum náði
ég aö rótum Keilis og sunnanvert
við fjallið fann ég kindumar. Þetta
voru þrjár kindur. Ein ær með
lambi frá Þórustöðum og ein tvæ-
vetla úr Vogunum. Ég sá strax að
þær voru ekki ferðafærar fyrir
krapasnjó, sem hafði sest í ullina
daginn áður og frosið um nóttina.
Svo nú varð ég eitthvað að gera.
Ég gat losað tvo steinahnullunga
og hafði annan fyrir steðja en hinn
fyrir hamar og á þann hátt tókst
mér að hreinsa að mestu klakann
úr ullinni og nú skyldi haldið heim
á leið. Kindurnar tóku strax stefn-
una beint í veðrið svo nú var ég
vongóður um ferðina heim. En
enginn skyldi daginn lofa fyrr en
að kveldi, því skammt hafði égfar-
ið þegar skjáturnar lögðust niður
og þeim varð ekki mjakað, hvorki
með illu eða góðu. Eftir stundar-
korn tók ég að siga hundinum og
honum tókst að mjaka þeim nokk-
uð áleiðis. Að eilífðar tíma liðnum
að mér fannst, kom ég að mis-
hæð, sem mér fannst ég kannast
viö og eftir stutta athugun reyndist
þetta vera svokallað ,,Sýrholt“,
sem er nokkru neöan við Klifgjá.
Ég hafði farið yfir Klifgjá án þess
að verða þess var. Nú tók að
bregða birtu og einnig tók veðrið
að harðna og snjókoman að auk-
ast. Þá duttu mér í hug hendingar
úr kvæði Kristjáns Jónssonar,
Heimkoman:
Stigur myrkur á grund, hnigur m/ðs-
vetrarsól
grimmleg myrkrún á fönnunum hlær,
og i dynjandi hrið kveður draugaleg
Ijóð
rómi dimmum hinn ískaldi blær.
En nú blasti það við mér að ég
yrði að duga eða drepast, bókstaf-
lega talað. Ég hafði sest niður
stundarkorn til að hvíla mig og tók
nú einnig að sækja á mig hungur
og þorsti. Mér hafði verið sagt að
þyrstur maður mætti ekki éta snjó,
maður yrði máttlaus af því, en
þetta gerði ég nú samt og ekki
varð mér meint af því.
En nú höfðu kindurnar komið
sér fyrir og voru lagstar svo ég var
þess viss að þeim varóhætt og nú
var ekki til setu boðið og enn var
lagt af stað. Mér fannst tíminn
lengi að líða og býsna lítið og
hægt sóttist mér gangan. Ofarlega
í mér var óttinn við gjárnar, en
fleira kom til. Ég fann að kuldinn
sótti fastara á og þá helst á fótum.
Ég var að sjálfsögðu í íslenskum
skinnskóm svo geðslegt, semþað
skótau var. Einnig tók ég að þreyt-
ast og mér varð á að setjast, ef
einhver dæld eða gjóta varð á vegi
mínum. Ekki vil ég viðurkenna að
ég væri hræddur, en hinu neita ég
ekki að það væri í mér geigur og
þá helst vegna þess að náttmyrkr-
ið fór að og ég ekki nema hálf-
harðnaður unglingur og að mestu
ókunnugur þessari leið, en ég var
staðráðinn í því aö halda fullri ró-
semi, hvað sem fyrir kynni að
koma og að sjálfsögðu vonaöi ég
það besta.
,,Það er vonin blíða og bjarta,
best sem friðar órótt hjarta,“ segir
Fjallaskáldið. Og áfram mjakaðist
í rétta átt að mér fannst. Ég gerði
mér vonir um að verða þess var,
þegar ég færi yfir þjóðveginn þar
sem hann lá yfir heiðina, en það
fór nú svo að ég varð hans aldrei
var. Kannski hefi ég verið í ein-
hverri leiöslu, ég veit það ekki. En
nútók að kárnagamanið. Hundur-
inn gekk alltaf fyrir aftan mig, í
skjóli við mig. Allt í einu tekur hann
að góla og ýlfra, síðan tekur hann
stökk fram fyrir mig, veltir sér á
bakið og ýmist teygir úr löppunum
eða hann dregur þær að sér. Ég
hélt í fyrstu að hann væri orðinn
brjálaður. Ég hafði aldrei heyrt aö
dýr yrðu vitskert, nema hvað ég
hafði séð vankaðar sauðkindur.
Sámur var ekki orðinn brjálaður,
heldur var honum svona kalt á
löppunum. Hann gat ekki í þær
stigið. Ég fann að líkt var ástatt
með okkur og nú þótti mér illt í efni.
Hvað skyldi nú til bragðs taka?
Það var um tvennt að ræða. Að
skilja hundinn eftir eða taka hann
á bakið og valdi ég síðari kostinn.
Ég snaraði hundinum á bakið og
lét hann liggja þvert yfir herðamar
og hélt með báðum höndum í
hægri lappimar.
Og nú var lagt upp í einn áfang-
ann enn. Ekki gat ég gert mér
glögga grein fyrir því hvað tíman-
um liði, en ég áætlaði að langt
væri liðiðávöku. Nokkrumsinnum
settist ég niður til að hvíla mig, og
þá fór ég að brjóta heilann um
Óskum viðskiptavinum og starfsmönnum
Netaverkstœði Suðurnesja
Sími2470
FAXI-232