Faxi

Ukioqatigiit

Faxi - 01.12.1982, Qupperneq 52

Faxi - 01.12.1982, Qupperneq 52
byggða. Það læddist að mér sá grunur að náungakærleikur væri þar í lágmarki, því daginn sem þeir fóru í heiðina var gott færi og fýrir- hafnarlítið að komakindunumeitt- hvað áleiðis til byggða, en bolla- leggingar um slíkt áttu ekki við nú, því ég hafði tekið ákvörðun. Roll- umar skyldi ég finna og helst koma þeim heim. Veðrið versnaði þegar á daginn leið, ofanhríðin jókst og um leið tók að skafa meir og meir. En nú varð ekki aftur snúið, fyrr en ég hefði fundið skjáturnar, en það hlaut að verða mjög bráðlega, að mér fannst þá. Veðrið fór versnandi, einkum fann ég að frostið herti og nú fann ég að ég var ekki nógu vel klædd- ur til að mæta hörkuveðri, en áfram mjakaðist og að lokum náði ég aö rótum Keilis og sunnanvert við fjallið fann ég kindumar. Þetta voru þrjár kindur. Ein ær með lambi frá Þórustöðum og ein tvæ- vetla úr Vogunum. Ég sá strax að þær voru ekki ferðafærar fyrir krapasnjó, sem hafði sest í ullina daginn áður og frosið um nóttina. Svo nú varð ég eitthvað að gera. Ég gat losað tvo steinahnullunga og hafði annan fyrir steðja en hinn fyrir hamar og á þann hátt tókst mér að hreinsa að mestu klakann úr ullinni og nú skyldi haldið heim á leið. Kindurnar tóku strax stefn- una beint í veðrið svo nú var ég vongóður um ferðina heim. En enginn skyldi daginn lofa fyrr en að kveldi, því skammt hafði égfar- ið þegar skjáturnar lögðust niður og þeim varð ekki mjakað, hvorki með illu eða góðu. Eftir stundar- korn tók ég að siga hundinum og honum tókst að mjaka þeim nokk- uð áleiðis. Að eilífðar tíma liðnum að mér fannst, kom ég að mis- hæð, sem mér fannst ég kannast viö og eftir stutta athugun reyndist þetta vera svokallað ,,Sýrholt“, sem er nokkru neöan við Klifgjá. Ég hafði farið yfir Klifgjá án þess að verða þess var. Nú tók að bregða birtu og einnig tók veðrið að harðna og snjókoman að auk- ast. Þá duttu mér í hug hendingar úr kvæði Kristjáns Jónssonar, Heimkoman: Stigur myrkur á grund, hnigur m/ðs- vetrarsól grimmleg myrkrún á fönnunum hlær, og i dynjandi hrið kveður draugaleg Ijóð rómi dimmum hinn ískaldi blær. En nú blasti það við mér að ég yrði að duga eða drepast, bókstaf- lega talað. Ég hafði sest niður stundarkorn til að hvíla mig og tók nú einnig að sækja á mig hungur og þorsti. Mér hafði verið sagt að þyrstur maður mætti ekki éta snjó, maður yrði máttlaus af því, en þetta gerði ég nú samt og ekki varð mér meint af því. En nú höfðu kindurnar komið sér fyrir og voru lagstar svo ég var þess viss að þeim varóhætt og nú var ekki til setu boðið og enn var lagt af stað. Mér fannst tíminn lengi að líða og býsna lítið og hægt sóttist mér gangan. Ofarlega í mér var óttinn við gjárnar, en fleira kom til. Ég fann að kuldinn sótti fastara á og þá helst á fótum. Ég var að sjálfsögðu í íslenskum skinnskóm svo geðslegt, semþað skótau var. Einnig tók ég að þreyt- ast og mér varð á að setjast, ef einhver dæld eða gjóta varð á vegi mínum. Ekki vil ég viðurkenna að ég væri hræddur, en hinu neita ég ekki að það væri í mér geigur og þá helst vegna þess að náttmyrkr- ið fór að og ég ekki nema hálf- harðnaður unglingur og að mestu ókunnugur þessari leið, en ég var staðráðinn í því aö halda fullri ró- semi, hvað sem fyrir kynni að koma og að sjálfsögðu vonaöi ég það besta. ,,Það er vonin blíða og bjarta, best sem friðar órótt hjarta,“ segir Fjallaskáldið. Og áfram mjakaðist í rétta átt að mér fannst. Ég gerði mér vonir um að verða þess var, þegar ég færi yfir þjóðveginn þar sem hann lá yfir heiðina, en það fór nú svo að ég varð hans aldrei var. Kannski hefi ég verið í ein- hverri leiöslu, ég veit það ekki. En nútók að kárnagamanið. Hundur- inn gekk alltaf fyrir aftan mig, í skjóli við mig. Allt í einu tekur hann að góla og ýlfra, síðan tekur hann stökk fram fyrir mig, veltir sér á bakið og ýmist teygir úr löppunum eða hann dregur þær að sér. Ég hélt í fyrstu að hann væri orðinn brjálaður. Ég hafði aldrei heyrt aö dýr yrðu vitskert, nema hvað ég hafði séð vankaðar sauðkindur. Sámur var ekki orðinn brjálaður, heldur var honum svona kalt á löppunum. Hann gat ekki í þær stigið. Ég fann að líkt var ástatt með okkur og nú þótti mér illt í efni. Hvað skyldi nú til bragðs taka? Það var um tvennt að ræða. Að skilja hundinn eftir eða taka hann á bakið og valdi ég síðari kostinn. Ég snaraði hundinum á bakið og lét hann liggja þvert yfir herðamar og hélt með báðum höndum í hægri lappimar. Og nú var lagt upp í einn áfang- ann enn. Ekki gat ég gert mér glögga grein fyrir því hvað tíman- um liði, en ég áætlaði að langt væri liðiðávöku. Nokkrumsinnum settist ég niður til að hvíla mig, og þá fór ég að brjóta heilann um Óskum viðskiptavinum og starfsmönnum Netaverkstœði Suðurnesja Sími2470 FAXI-232
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72

x

Faxi

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Faxi
https://timarit.is/publication/678

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.