Morgunn - 01.12.1938, Qupperneq 5

MORGUNN
131
þessu er mér kunnugt, að margir hafa farið út með héðan
og sumir ef til vill um þetta allt, sumir, sem voru hættir
að biðja, fengu Iifnaða trú og nýja huggun og þakka guði
og munu senda nú hingað bænarhug sinn fyrir þekkingar-
vissuna, sem þeir öðluðust.
Minningin um þetta starf ein, framar og ofar öllu öðru
— þó að ærið sé annað í æfislarfi Einars Kvarans, sem
nægi til að geyma nafn hans í sögu íslendinga í aldir fram
— er þó það, sem halda mun því hæst á lofti, svo að þótt
skáldið og rithöfundurinn gæti gleymst, eða horfið að ein-
hverju leiti i skugga nýrra bókmennta, þá mun sálar-
rannsóknamaðurinn ekki gleymast né hverfa.
Fyrir þetta starf og þekkingarleit gjörbreyttist lífsskoðun
hans, eins og það hefir gjört hjá þúsundum ágætustu
manna, sem eins hafa leitað. Meðal slikra manna var hann
þakklátur að mega telja sjálfan sig. Efasemdamaður fram
eftir aldri á trúarleg sannindi, en frjálshuga að taka á móti
ljósi nýrrar þekkingar, þegar það skein.
Hann var gleðimaður, en þó í eðli sinu grandvar alvöru-
maður. Honum var allt af alvara, einnig bak við gamanið,
starfaði allt af með mark fyrir augum.
Ef ég ætti að lýsa lifsskoðun hans og skaplyndi, hef ég
hugsað mér einn af fallegustu stöðum í nýja testamentinu:
Verið ávalt glaðir. Biðjið án afláts. Gjörið þakkir i öllu,
því að það er vilji guðs yður viðvíkjandi í Kristi Jesú.
Slökkvið ekki andann. Fyrirlítið ekki spádóma. Prófið allt
og haldið því sem gott er. Haldið yður frá sérhverri mynd
hins illla.
hygg, að þér sem þekktuð hann bezt, munuð kann-
ast við hann í þessari lýsing; þannig hugsaði hann, þetta
mundi hann allt vilja segja.
Og hann var gæfumaður. Gæddur afburða gáfum til
lærdóms og listar, og djúpri hneigð til að gjöra það á-
vaxtasamt fyrir lífið, sjálfs sin líf og annara, til menningar-
auka fyrir þjóð sina, auðnaðist honum að geta gefið sig
við hugðarefnum sínum með þeim árangri, að eftir hann
9*