Morgunn - 01.12.1938, Qupperneq 12

138
MORGUNN
um það, að þeir lifa þótt þeir deyi, og uppskera í eilífð-
inni ávöxt þess, er þeir sáðu i jarðlífinu. Og ég held, að
vér öll, sem viljum að viti trúarinnar megi lýsa mannkyninu
á Ieið þess gegn um myrkur aldanna, hljótum að skilja og virða
slíkt starf og blessa minningu allra þeirra er vildu beina sjón
mannanna til ódauðleikans hæða og hinna eilífu leiðarstjarna.
Það hafa margir átt tal við mig siðustu dagana, sem
lýst hafa þakkarhug sínum til Einars Kvarans fyrir hjálp
sem hann hafi veitt þeim, fyrir vináttu, er hann hafi auð-
sýnt þeim á reynslu og baráttutímum æfinnar. Hann mátti
áreiðanlega finna það á þakkarhug og kærleika margra,
að erviði hans hafði ekki orðið árangurslaust. Á yngri ár-
um sínum sagði hann við látinn vin sinn I minningarljóði:
»Nú ertu þá sigldur á ókunnan sæ«. Þá talaði hann um
hve »dapurlegt, sárt er að deyja«, og spurði: »En er nokk-
uð hinum megin?« Þá þjáðist hann af því andspænis
skuggum dauðans, hve lítið hann vissi, hversu allt var
þoku og myrkrí hulið um eilífa framtíð. En trúarþráin,
þekkingarþorstinn brennandi. Og hann fór að leita og
knýja á með þeim hætti, sem honum þótti vænlegast til
árangurs. Og árangurinn af þeirri Ieit lagði hann fram fyrir
þjóð sína. Árangurinn varð sú lifsskoðun, sú vissa um
ódauðleikann, það barnstraust á guði föður, sem t. d. er
fólgið í sálminum hans fagra, er vér syngjum hér á eftir:
Þín náðin, drottinn, nóg mér er,
því nýja veröld gafstu mér.
í þinni birtu’ hún brosir öll;
í bláma sé ég lífsins fjöll.
Það reyndist svo, að þessi náð nægði honum á hinnstu
stund. Hann fann kærleikann handan að umvefja sig. Nú
fann hann ekki lengur til þess, að i dauðanum væri lagt
á ókunnan sæ. Hann vissi, að vinir biðu hans bak við
tjaldið, og fann þess vottinn áður en lausnin kom.
Vér hugsum svo íoks öll um manninn og meðbródurinn
Einar Kvaran, sem þekktum hann. Ásamt mörgum öðrum