Morgunn - 01.12.1938, Qupperneq 30

156
MORGUNN
þessi sannindi, að lítt er hugsandi að hún Iendi nokkurn-
tíma í þeirri þoku efnishyggjunnar, að hún gleymi þessum
tveim nöfnum.
Það sem kveður okkur saman í kvöld, er að minnast
hins ástsæla foringja okkar, þess manns, sem við um
undanfarin 20 ár höfum nálega á hverjum fundi séð
standa við forsetaborð þessa félags. Þess manns, sem
við ætíð söknuðum ef hann stóð þar ekki. Þess manns,
sem ætíð andaði friði og krafti út yfir okkur félagsmenn í
hvert sinn sem hann ávarpaði okkur frá þessum stað. Við
minnumst hans sem vinarins. Við minnumst hans sem
brautryðjandans. Við minnumst hans sem friðflytjandans.
En fyrst og síðast minnumst við hans sem foringjans:
bjartur yfirlitum, djarflegur og fastur fyrir er hann hélt um
stjórntauma þessa félags, sem hann elskaði af allri sinni sál.
Á besta þroskaskeiði æfi sinnar kyntist hann þessu mál-
efni, málefni ljóssins og kærleikans, og honum fanst strax
sem hann sæi í því bjarma nýrrar dögunar í andlegum mál-
um. Hann var brátt þess fullviss, að ef hægt væri að
benda mönnum á, hvílík birta, fegurð og kraftur væri fólg-
inn að baki þess, þá myndi margt af því, sem mest háði
andlegu lífi þjóðarinnar, hverfa að mestu eða öllu.
Ég get hugsað mér, að honum hafi fundist, sem hann
fengi bendingu eða köllun, og að sagt væri við sig: »Fylg
þú ljósinu, sem þú nú hefir séð, og bentu þjóð þinni á
hversu dýrðlegt það er!« Og ég hugsa mér svar hans á
þessa leið: »Herra, ég er reiðubúinn. Allt er ég reiðubúinn
að leggja fram, kraftar mínir skulu helgaðir þessu málefni,
framar öllu öðru«.
Á tímabili, eða fyrst í stað, eftir að hann hafði fyrir alvöru
farið að beita sér fyrir þessu málefni, var ekki annað að
sjá, en að hann yrði bókstaflega að leggja allt annað til
hliðar. Atvinna, vinir og heiður virtust í veði. Háð og spott
frá æðri sem lægri dundi á úr öllum áttum. Engin orð
virtust nógu sterk til þess að túlka hugsanir fjöldans. Það