Morgunn - 01.12.1938, Qupperneq 80

204
MORGUNN
öðrum af þeim, þá getur enginn tekið þær frá oss. Nýtt
ljós hefir skinið á leið vorri, og nú sjáum vér, að sú leið
liggur langt út yfir takmörk tíma vors á jörðinni".
Ég held vér stöndum þar, að vér getum tekið undir þessi
orð. Málefni vort stendur föstum fótum og eflist æ meira,
svo að vér getum ókvíðin haldið áfram, hvað sem um oss
er sagt, getum eins og ég í upphafi sagði, byrjað glöð í
kvöld nýjan áfanga í starfinu.
Auðvitað þyrfti engan að undra það, þótt það yrði á-
hrifaríkt og örlögþrungið fyrir félag vort og málefni með
þjóð vorri, að hafa látið hina miklu foringja sína, svo að
nokkrum mætti eðlilega koma'það til hugar, að það sé
ekki á voru færi sem eftir stöndum, að halda nú við þeim
loga og Ijósi, sem þeir tendruðu, og þá heldur ekki óskilj-
anlegt, að einhver yrði til, svo sem raun hefir á orðið, að
kveða upp úr með þá staðhæfingu, — að því er ég held,
rakalaust að öðru leiti — að nú hætti málið að vera Is-
lendingum hugðarmál.
En eigum vér að hugsa oss, að sú staðhæfing geti rætzt ?
I-Iver einasti af oss finnur það, að vér stöndum á vega-
mótum, og oss er sá vandi að höndum borinn, sem erfitt
er úr að bæta.
En munið það félagsmenn og konur, að nú lítur þjóðin
og allir unnendur málsins til félags vors, og væntir, að vér
stöndum á verði og fastir fyrir.
Engum af oss er það niðrun að játa, að vér eigum nú
engan jafnoka þeirra, sem vér höfum misst.
Slíkir menn þurfa ætíð marga á móti sér. Og þá er
ráðið ekki nema eitt: að hinir mörgu standi því betur sam-
einaðir, ákveðnir í að leggja hver fram sinn skerf til að
vinna fyrir málið. Og enginn er, sem ekki geti nokkuð. Ég
nefni að eins það, að vera í félaginu og taka þátt í sam-
komum þess og störfum, hver eftir sínum hæfileikum, og
segja einnig öðrum, sem þeir vita að unna málinu, en standa
þó fyrir utan, að þeir sýni bezt ást sína með því að gjöra
hið sama.