Morgunn - 01.06.1993, Blaðsíða 82

MORGUNN
hlaupist á brott á brúðkaupsnóttina leiðir hann hjá
sér allar minningar um þessa atburði. Síðar dregur
kynferðisleg truflun hann, samfara miklum sektar-
tilfinningum, til Salem árið 1792, þar sem hann
nýtur mikillar ánœgju af því að horfa á nornir
hengdar. En honum nœgir ekki að vera áhorfandi
heldur sér til þess að aumkunarverð, gömul kona er
dœmd til dauða með þvt að bera Ijúgvitni gegn
henni.
Michael sem gat ekki með nokkru móti sagt ósatt svo
neinu næmi, í þessu lífi, hryllti við endurminningunum
um heimsókn sína til Salem. Og hann fór að velta fyrir sér
hvort þessum hryllingi myndi nokkurn tíma ljúka. Hann
var nú orðinn gagnkunnugur þráðum karmalögmálsins
eftir að hafa skoðað árhundruð af eigin lífum. Það var
næstum eins og hann sæi þessa þræði mynda heildrænt en
óþægilegt band. Og þótt þetta hjálpaði honum vissulega til
að skilja betur angistina í lífi sínu, var lítið uppörvandi að
hver jarðvist sem hann rifjaði upp jók fremur á hina
karmísku byrði en hitt. „Eilífðin rekur svei mér
makalausan skóla”, stundi hann eitt sinn eftir sérlega
erfiðan tíma.
Þegar slætt var frekar í vötnum undirmeðvitundar
Michaels kom enn meiri ljótleiki í ljós. Hann var Angela
Fiore, bóndastúlka frá litlu þorpi í nágrenni Genúa á
Ítalíu. Þessari stúlku var síðan nauðgað og misþyrmt illa
af liðsforingja í hernámsliði Napóleons 1809. Hann var
einnig Robert Macready, lærdómshneigður, enskur heldri-
maður á síðari hluta Viktoríutimabilsins, þjakaður af
sektarkennd og trufluðum kynlífshugmyndum. Hann hellti
sér af slíkum krafti út í áfengisdrykkju og neyslu lyfja að
hann var orðinn sem blaktandi strá þegar hann lést
rúmlega fertugur. Hann vafraði fram fyrir hestvagn. Þegar
80