Morgunn - 01.06.1993, Blaðsíða 72

MORGUNN
gráta dauða þeirra opinskátt. En þess í stað grípur
Hildebrandt til villimennskunnar af ótta við að
koma upp um tilfinningar sínar. Hann skipar mönn-
um sínum að fœra konurnar í herklæðin, sem gerð
voru úr þungum málmi og festa þær þannig búnar
við jörðina eins og risavaxna stálkrabba. Þar
bakast þær til dauða í brennandi eyðimerkursólinni
og angistarvein þeirra hafa engin áhrif þeim til
bjargar.
Michael vaknaði til venjulegrar meðvitundar, kóf-
sveittur og nötrandi, en árangurinn af þessum umbrotum
kom í ljós innan örfárra stunda. í fyrsta sinn frá bamæsku
fann Michael að hann óttaðist ekki að verða grafinn lif-
andi.
A næstu mánuðum fékk Michael tækifæri til að kynn-
ast hinum viðbjóðslegu glæpum Hildebrandts. I eitt skipt-
ið upplifði hann sig staddan á hestbaki, í líkama riddarans.
Hann horfði niður á konu sem var með ungbam í fanginu
og baðst vægðar. „Eg horfi á hana eins og hún væri maðk-
ur” sagði hann síðar. „Engin miskunn, engin samhygð”.
Þegar hann beindi spjóti sínu niður á við og rak það í
gegnum ungbarnið og þaðan inn í móðurina, flæddu tárin
niður kinnar hans og hann kom úr transinum. Michael
vissi að hann var ábyrgur og langaði hvorki til að meðtaka
né trúa því sem hann hafði orðið áskynja um. Hann vissi
jafnframt að sem Michael Gallander var hann ekki fær um
slík óhæfuverk. Þegar hann yfirgaf skrifstofu dr. Whittons
þennan dag rölti hann annars hugar inn í almenningsgarð
þar sem hann staðnæmdist og gaf dúfunum. Meðan hann
horfði á fuglana bera sig eftir brauðmolunum velti hann
fyrir sér hvernig maður sem byggi yfir svo blíðum
tilfinningum gæti drepið vamarlausa konu. Og þá minntist
hann þess að meira að segja Adolf Hitler þótti vænt um
hunda.
70
J