Sjómaðurinn - 01.12.1943, Qupperneq 19

UhMWl
Áramóta-ogjólablað 1 9 4 3
Greinar og auglýsingar, sem birtast
eiga í blaðinu, skulu sendar til:
Sjómaðurinn, Box 285, Rvík.
Er ferdin án f}7rirlieits?
J^)AÐ IIEFIR VERIÐ SVIPAÐ með blaðið Sjómanninn eins og er um sjómenn oftlega, að þeir
Icoma og fara. Fdar sögur eru af því sagðar, þegar lagt er upp i ferðina, hvort fljótt skuli
aftur komið. kað fer eftir atvikum, fiskiríi, veðráttu eða hversu fljótt tekst að fá farm í skipið,
og mí í seinni tíð fer það elcki sízt eftir því, hversu fljótt tekst að fá skipafglgd. Geta ferðirnar
oft dregizt af þeim sökum. 'Svo eru ,,slow“ „contvog“ og önnur enn betri, sem allir vilja vera í,
en aðeins þeir útvöldu fá.
Svo er og um Sjómanninn, hann kemur nú fram á sjónarsviðið aftur, þegar sízt varir, senni-
lega eftir að hafa fengið veður válgnd eða lent í hægfara skipafylgd. Ilvorugt er gott, en við
hvorugu verður séð eða gjört. Ilann tofar éngu og he.fir þá ekkert að svíkja.
Slysfarirnar á sjónum hjá okkur gjörast nú all-uggvænlegar. Verður ekki hjá því komizt,
að það veki alla góða lslendinga til umhugsunar um það, hvort allt sé hér með feldu og hvort
ekki sé unnt, ef vilji, samvizkusemi og einbeittni er fyrir hendi, að draga úr þeim ódæma fórn-
um, er sjómannastéttin og þjóðin öll færir á altari Ægis.
Því er fljótsvarað, að slysfarir verða atltaf á sjónum, hjá þvi verður ekki komizt, meðan
mönnunum ekki tekst að beizla náttúruöflin, veðráttu og haf.
En hinu verður þá heldur ekki neitað, að því óblíðari sem þau öfl eru, þvi meiri kostgæfni
verður sú þjóð að beita við smíði skipa sinna, sjóhæfni þeirra og allan umbúnað, sem allra veðra
og sjóa á von.
Því er ekki stefnt að neinum einum, en á það bent, að mörgum finnst sem hleðsla fiski-
skipanna okkar, er sigla til annarra landa, keyri alveg úr hófi. Sögur eru af því sagðar, að þau liggi
eins og nölckvar og verji sig illa fyrir áföllum. Það er vitað, að á siðustu tímum hefir skipunum
verið breytt. Lestin stækkuð. Áður hefir verið sett á sum þeirra bátapallur með bátum og loft-
skeytaklefi einnig á bátapálli framanverðum. fíreytingar þessár hafa átt sér stað. En hefir þá jafn-
framt farið fram athugun á því, hvaða áhrif þessar breytingar hafa á stabilitet skipsins og hvort
þessar bréytingar hafa ekki meira og minna verið gjörðar á kostnað sjáhæfni þess — möguleika
þess til að halda sér ofansjávar og verjast áföllum í vondum veðrum? Spyr sá, er ekki veit.
Sama máli gegnir um ýmsa af hinum stærri mótorbátum. Allt í einu eru gömul skip kom-
in með tveggja mannhæða háar yfirbyggingar, að ekki sé talað um þau, sem smíðuð eru að nýju.
Þessum skipum er ætlað að stunda ferðir álíka og áður var, þegar mannhæðarliá stýrishús voru
höfð og fyrirferðarlitill og lágur „keys“.
Er þetta eins og það á að vera og hefir nokkur gengið úr skugga um að stabilitet skip-
anna sé með þessu fyrirkomulagi, þessari miklu yfirbyggingu sú, eða á þann veg, sem nauð-
synlegt er til þess að skipin séu góð sjóskip? Og hvar eru takmörkin? Er kannske óhætt að bæta
þriðju mannhæðinni við, ofan á þau?
Þessar spurningar koma aftur og aftur i hugann og það ekki að ófyrirsynju, því að þrátt
fyrir athuganir á ótal skipum erlendum af líkri stærð, sér maður ekkert slíkt, nema á innfjarða
skipum eða þeim, er stunda siglingar innanskerja.
Allt kapp er bezt með forsjá. Okkar litla þjóðfélag má ekki við öllum þessum fórnum. Við