Sjómaðurinn - 01.12.1943, Qupperneq 40

22
SJÓMAÐURINN
Framfarir
í í*■•ysting'ifl.
MARGT Iiefur verið sagt og ritað um. hinar
fyrstu tilraunir og framfarir i hraðfrystingu
og einnig frumatriðin bak við hana. Við munum
þvi binda okkur við núverandi ástand og útlitið i
framtíðinni.
Getuleysi cða skortur á vilja til þess að fram-
leiða góða vöru, liéfur ef til vill meira en nokkur
önnur ástæða valdið hinni miklu vellu liraðfrysti-
félaganna síðastliðin fimm ár. En nú skilur liver
maður, að vöruna verður að vanda, til þess að
standast sainkeppni við-þá, sem alllaf liafa baft
vöruvöndun að kjörorði sínu.
„Já, ég passa nú það, likasl til; en það er ég viss
um, að fái ég ekki löggina mina bráðum, sofna
ég eklci nokkurn dúr i nótt og sennilega ekki það
sem eftir er af þessari verlið.“
„Þú færð bana um leið og hinir piltarnir; láttu
ekki svona, drengur. — Það verður gaman að sjá
framan í snjáldrið á þér á lokadaginn, ef þú ætlar
þér ekki að sofna þangað til. Yfir hverju ætlarðu
að vaka?“
En heyrið þið, piltar! Eruð þið allir dauð-
ir, eða livað? Ætlið þið ekki að taka nóttina
úr munninum á ykkur og fá brennivínið ykkar í
kvöld, drengir? Það er komið, brennivínið okkar!
Komið með alla hnallana ykkar og þiggið þið
sopann!“
„Iívað? Brennivín? — Hver var að kalla brenni-
vín?“
„Það var ég! Komið þið með hnallana!“
„Já, við komum!“ kváðu þeir allir við einum
rómi. — „En hver fj. .. . var liér á ferðinni?.—
Þrir strákar lilupu út úr búðinni! Hvað eru þeir
bér að gera, þessir strálcar, og bvi liafið þið ekki
rekið þá út, ormana þá arna?“
„Yið vissum ekkert um þá,“ sagði Snæsi, „en
það bafa verið þeir, sem brugðu fyrir mig löpp-
inni áðan. Ef ég hefði bara náð í þá, skyldu þeir
Iiafa fengið krúnuna kembda: Ég skyldi liafa mol-
að í þeim bvert bein. — En meðal annara orða:
Getið þið ekki gefið mér í nefið, drengir, eða eina
tölu í munninn? Mér er að verða flökurt og ég cr
orðinn bræddur i þessu li.... myrkri; verði ég
vitlaus, megið þið vara ykkur!“
„Nei, nei, Snæsi minn! Vertu nú rólegur! Hún
er bérna, löggin þín og þú skalt fá væna tölu, nóg
í nefið og pott af brennivíni! Heyrirðu það?“ kall-
aði formðurinn til Snæsa, eins og væri liann barn,
er sæti „í blautu“, þarna frammi í myrkrinu.
Snæsi færði sig inn að kórrúminu, tók þar á
móti „blessuninni“ og fikraði sér svo hægt og liægL
fram eftir glerliálu gólfinu, settist á rúm sitt og
sagði: „Hana nú! — Heilan pott af brenrivíni, væna
tölu í munninn og vel í nefið! Þetta kalla ég nú
sumardagsveizlu og vel til vinnandi að vaka nokk-
uð eftir benni. En svona er bann, blessaður for-
maðurinn; liann veil hvað manni kemur!“
Iíinir karlarnir komu svo hver með sinn hnall,
og tók bver þeirra allt að tveim mörkum, en
frammi í búðinni heyrðist muldra i Snæsa, er
nú var ýmist að gæla við „löggina sína“ með því
að raula yfir Iienni ljóðlínur úr noklcrum visum,
cða tauta fyrir munni sér ýmislegt það, er hann
liafði lært i æsku og kunni síðan. Meðal annars
heyrðist þetta: „Mig minnir að það stæði i Stúrms-
bugvekjum eða þá beinlinis i kverinu mínu, sem
ég var komfirmeraður upp á, að tarna: „Ég vildi
að sjórinn yrði að mjólk“ — við þurfum elcki meiri
mjólk en við höfum — en svo mun einnig liafa
staðið þar — og það tel ég nauðsynlegra: „. . . .
Uppfyllist óskin mín: Öll vötn i brennivín!“ —
Þetta er nú bæn, sem mér likar, enda kunna hana
margir, og væri það nú ekki amalegt, ef öll völn,
ór og Iækir — já, og sjórinn líka —, væri allt orðið
að einu brennivínsflóði! Á ég að trúa því, að enginn
fengist til að róa þar og stunda sjóinn, ef brimið
væri þá ekki því afskaplegra; varla yrði það verra
en hér og þar væri þvi gaman að róa; — þar vildi
ég róa!“
Snæsi sofnaði svo frá „lögginni sinni“ — og
halda menn, að hann sofi enn!
6. des. 1943.
Jón Pálsson.