Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 23

ÚTVAKPSTÍBINDI
479
fyrir landsteinana — en það vai?
langur vegur í frá. Fulltrúinn sagð-
ist ennfremur þurfa að fá vottorð
frá gjaldeyris- og innflutningsnefnd
um það, að ég hefði gjaldeyris- og
fararleyfi, og loks þurfti hann að fá
vottorð frá sakadómara um það, að
ég væri tiltölulega heiðarlegur og
væri hvorki á biðlista með gistingu
að Hótel Litla-Hrauni né Skólavörðu-
stíg 9.
„Get ég fengið vottorð um, að þér
séuð með öllum mjalla?“ spurði ég
bæði undrandi og reiður.
Fulltrúinn leit á mig bæði kulda-
lega og hvasst, og ég sá, að ég hafði
sagt eitthvað, sem ég hefði ekki átt
að segja.
„Hvenær farið þér?“
„Klukkan átta í fyrramálið", dæsti:
ég, vonlaus og niðurbeygður. — Ég
hafði margra ára reynslu gegnum
blaðamennskuferil minn í því, að það
var ómögulegt að ná í nokkurn þess-
arra ágætu manna, borgarstjóra,
tollstjóra, gjaldeyrisnefnd og saka-
dómara, þegar maður þurfti á þeim
að halda. Þeir eru þeirri ágætu gáfu
gæddir, að finna á sér, hvenær mað-
ur þarf að njóta aðstoðar þeirra eða
hjálpar — og vera þá ekki við. —<
Þetta þýddi hálfs árs bið á för minni
til Khafnar og Stokkhólms — og ég,
sem ætlaði daginn eftir.
„Þér verðið að koma með þessi;
vottorð hingað á skrifstofuna fyrir
klukkan 8 í dag; þá getið þér fengiði
passann áður en við lokum“, sagði
lögreglufulltrúinn í einbeittum skip-
unartón.
Drottinn minn dýri! Ég örmagn-
aðist af skelfingu. Borgarstjóri, toll-
stjóri, viðskiptaráð, gjaldeyrisyfir-
völd, sakadómari! Allt snerist þetta
Höfn í Hornafiröi.
í einum brimsöltum hafragraut fyr-
ir hugskotssjónum mínum. Og ég
sem hélt, að ég væri frjáls maður í
frjálsu landi — ungu lýðveldi meði
frjálslyndri löggjöf.
Hvernig fer fólk yfirleitt að því
að ferðast? Mér var það a. m. k.
Ijóst, að það kemst enginn heiðar-
legur maður út fyrir pollinn. En
hvaða klækjum beita þá allir þessir
óheiðarlegu ferðalangar, sem ferð-
ast heimsálfanna milli, án nokkurra
hafta eða erfiðleika? Þetta var sú
stóra spurning, sem ég glímdi við í
vitstola, innri baráttu, á meðan ég
stóð fyrir framan borð fulltrúans á
lögreglustöðinni.
Eins og heiðskírt loft úr þjófi konu
lausnin á þessari ráðgátu.
„Ég er áhöfn“, sagði ég.
,,Áhöfn!“ át fulltrúinn eftir. „Nú,
þá skiptir þetta nokkuð öðru máli.
Hvaða starfa hafið þér á flugvél-
inni?“