Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 27

ÚTVARPSTlÐINDI
483
hann sæi, þegar hann glennti upp
skjáina, væi’i Gullfaxi að hefja sig
til flugs. Þá losnaði handa méi' sæti,
ég myndi losna við flugfi’eyjui'nar og
þær við mig. Hamingjaokkaralli'a var
í veði, ekki hvað sízt Árna, því það er
hollt og lengir lífið, að sofa yfir sig.
Allt í einu birtist ógæfan í dyr-
unum. Árni Friðriksson var kominn,
og ég varð að gera svo vel að dúsa
með 300 pund af kvenlegum þunga:
ofan á mér. Seinna vildi það mér svo
til láns — ef ekki lífs — að flug-
freyjurnar voru ennþá óánægðari
með mig, heldur en ég með þær og
harðneituðu að brúka mig fyrir stól
á leiðinni. Þær sögðu, að ég væri svo
beinaber — að neðan.
Það var rigning og í'ok, þegar flug-
vélin lagði af stað. Sumir fai'þeg-
anna voru kvíðandi og spui'ðu, hvoi't
það væri óhætt að fljúga í slíku
veðri. Við flugfreyjui'nar sögðurn, að
öllu væri óhætt, og til að leggja enn
fi'ekari áhei'zlu á þetta, bentum við
hrædda fólkinu á þá veigamiklu stað-
reynd, að það væri læknir meðal far-
. þeganna í vélinni. Þetta dugði, fólk-
ið vai-ð í-ólegt, því það vissi, að þeg-
ar svona kai'l var með í föi'inni, vai'1
ekki hægt að deyja.
Allt í einu erum við komin upp í
hvíta skýjabólstra og maður fær ekki
< varizt þeirri tilhugsun að maður sé
orðinn að engli. En það er vinui'
minn, Örn Ó. Johnson, sem leggur til,
vængina og dinglar stélinu. Hann er
eins konar ei’kiengill og við hinir
þui'fum ekkert fyrir okkar engla-
standi að hafa. Við þurfum ekki að)
gera aixnað en draga andaixix og verai
til. —
Mér vérður litið til endurskoðand-
ans, vinar míns. Hann baðar hvorki
Áhöfnin 0,7 fleirá gotl fólk.
út vængjunum íxé diixglar stéliixu
fremur en við hinir, heldur bi’eiðir
hann svellþykkan álfyssiixg upp fyr-
ir haus og er sýnilega leiður á til-
veru lífsins.
Líklega hefur hann endui'skoðað
fyrra lífei'ixi sitt, og mig skal þá ekki
undi'a, þótt hann di'ági belg yfir höf-
uð sér og blygðist sín.
Allt í einu er eins og lxann hafi
rennt grun í hugsanir mínar, því að
hann skýtur kollinum upp undan ál-
fyssingnum og brettir teppið niður
fyrir íxef.
„Ég var austur í Flóa í ixótt“,
sagði endurskoðandinn. „Flóar eru
rakir og Flóinn þessi þarna austur í
Ái-nessýslu er vondur flói. Hábölvað-
ur flói!“ endurtók hann og stundi við.
Ég hef samúð með drykkjubi'óður)
mínum og vini og spyr, hvort hann
sé mjög timbraðui'.
„Læt ég allt vei'a“, svaraði endui'-
skoðandinn hi’eystilega. „Við fljúg-