Viðar - 01.01.1942, Blaðsíða 51
Viffar] LANDVARNARMAÐUR í HRÚTAFIRÐI 49
ja, umhverfið hér er sem stendur ekki heppilegt fyrir
hálfstálpaða drengi.“
„Nei, en það breytist aftur innan skamms og verður
sem fyrr,“ sagði ég.
„Já, það er von mín, og þess vegna er ég hér kyrr þrátt
fyrir allt.“
Hann hafði þarna ýmis störf á hendi fyrir setuliðið,
þau er snertu viðskipti þess við íslendinga. Mér virtist
það leiðinda hlutverk og sá, að hann hafði litla ánægju
af að standa í slíku.
„Þú hefðir getað fengið þér betri stöðu en þessa,“ sagði
ég við hann.
Hann brosti og mælti ekki í móti, en sagði „Þá hefði
ég líka orðið að fara héðan, og þá mundi þráðurinn slitna
milli þess, sem var og þess, sem verður hér í Reykj askóla.“
Ég skildi hann og fannst til um svarið. Hann ætlaði ekki
að yfirgefa sín vé heldur verja þau. Hinn íslenzki maður
hafði ákveðið að varðveita hér ofurlítinn reit síns her-
tekna lands gegn járnhælum framandi stríðsmanna. Og
einhvern tíman, er þeir hyrfu á brott og kæmu ekki meir,
þá ætlaði hann að verða hér og segja:
„íslenzka æska, ég býð þig velkomna í hús þitt að nýju.
Að vísu hefur það lengi verið í hershöndum, en ég hef
aldrei yfirgefið það, og þráðurinn milli þess, sem var og
þess, sem verður, er óslitinn.“
Þannig skildi ég að minnsta kosti Guðmund Gíslason,
þegar ég heimsótti hann í sumar. Hann sýndi mér frum-
drög fjölda margra erinda, sem hann hefur í smíðum, til
þess seinna meir að flytja fyrir nemendur sína í Reykja-
skóla. Hann er með öðrum orðum þegar tekinn að búa
sig undir kennslustundir framtdðarinnár. Enginn veit,
hvenær þær geta hafizt. En eitt er víst, Guðmundur Gísla-
son skólastjóri bíður þess dags með óþreyju.
4