Bankablaðið - 01.12.1989, Blaðsíða 19

19
vera frá um tíma, að þá hljóp ég í
skarðið. Nú þegar ég sé þetta í ljósi
dagsins í dag, finnst mér það dálítið
merkilegt að þarna vestur í Bolungar-
vík var ekkert verið að hugsa um hvort
ég væri karl eða kona þegar þetta kom
upp á. Ég var bara spurð hvort ég
treysti mér, búið og basta. Einnig
finnst mér í dag, að þetta hafi verið í
eina skiptið á starfsferli mínum, sem
ég var metin að verðleikum, en það var
þegar ég fékk greitt fyrir þetta tímabil
og spurði þeirrar spurningar, sem eng-
inn bankamaður hefur nokkru sinni
spurt: „Á ég að fá svona mikið"? „Við
hefðum þurft að greiða ennþá meira,
ef við hefðum fengið mann að
sunnan", var svarið. Ég tala svona mikið
um Sparisjóð Bolungarvíkur, því þar
leið mér hvað best, mikið að takast á
við og meira og minna lærdómur í 7 ár,
en þá fluttum við hjónin til Reykjavík-
ur og ég réði mig hjá Sparisjóði Reykja-
víkur í víxla og innheimtur og vann
þar í 4 ár. Hérna hjá Alþýðubankanum
hef ég starfað í 10 ár samfellt og gæti í
dag ekki hugsað mér betri vinnustað.
- Hver er í stuttu máli helsti munur á
vinnunni í dag og þegar þú byrjaðir?
- í þá daga var allt handunnið og
handreiknað. Sparisj óðshrey fingar
voru færðar inn í stóra doðranta í
bankanum og svo í bækur viðskipta-
vinanna. Allir vextir handreiknaðir.
Ávísanreikningarnir voru léttari þá,
enda miklu færri. Einhvers konar reikni-
vélar voru reyndar komnar til sögunn-
ar. Síðan komu bókhaldsvélarnar og
núna tölvurnar. Handavinna áður var
gífurleg og reikningskunnátta þurfti að
vera í lagi. Mikið var lagt upp úr af-
köstum. Nú er það nákvæmnin sem
gildir. Tölvan sér til þess.
- Nú er oft talað um að konur hafi ekki
nægilegt sjálfstraust eða metnað og þess
vegna sitji þær eftir í stöðuveitingum.
Finnst þér þetta réttmæt gagnrýni?
- Mér finnst rangt að koma með slík-
ar alhæfingar um konur. Hvað sjálfa
mig snertir barðist ég á sínum tíma fyr-
ir rétti mínum, en náði ekki árangri
sem skyldi. Hitt er svo annað mál að
oft eru konur ekki metnar að verðleik-
um og karlmenn virðast eiga auðveld-
ari aðgang að stöðuhækkunum. Það
segir sig sjálft að það hlýtur að hafa
letjandi áhrif á sjálfstraustið ef manni
er hafnað stundum oftar en einu sinni
eða tvisvar, það gildir bæði fyrir konur
og karla. Þó tel ég að konur leiti oftar
skýringar á þessu í sjálfri sér, telji sig
ekki hafa staðið sig sem skyldi, þegar
karlmaðurinn aftur á móti leitar
skýringanna í umhverfi sínu. Þetta
liggur eflaust í eðli uppeldisins á
drengjum og stúlkum.
- Nú var mjög algengt áðurfyrr að karl-
ar fengu hærri laun en konur fyrir sömu
vinnu. Varðstu vör við þetta? Finnst þér
þetta hafa breyst?
- Já, ég hefi persónulega reynslu af
þessu.
Ég tók við starfi af manni sem trúði
mér fyrir því þegar hann fór að starfið
hefði verið sér ofviða, jafnframt stakk
hann því að mér hvað hann hefði haft
í laun, sem voru mun hærri en mín.
Þegar ég hafði náð tökum á starfinu fór
ég fram á laun fyrirrennara míns. Mér
var neitað um launahækkunina, en
rökin voru engin. Starfið var vel unnið,
sögðu þeir en..... Það liðu reyndar
tvö ár þar til þeir létu sig, en það
fylgdu með launaumslaginu góða þau
tilmæli að ég yrði nú góð stúlka og
bæði ekki um meira.
Því miður virðist þetta lítið hafa
breyst og það harma ég.
Það er greinilegt að við Margrét gæt-
um setið lengi enn því það er margt
sem hún hefur gert og reynt um æfina,
en einhvers staðar verðum við að
stoppa. Ein lokaspurning.
- Nú er búið að stofna nýjan banka og
ráða í helstu stöður þar. Hvað finnst þér
um þær ráðningar?
- Ég efast ekki um að þarna er valinn
maður í hverju rúmi, en ég hefði þó
óskað þess að sjá konu í einhverju af
toppsætunum, því að reynsla mín af
konum innan bankanna fullvissar mig
um að þær hefðu skipað þar sæti með
sóma.
Sendum öllum
bankastarfsmönnum
okkar bestu
jóla- og nýjársóskir
SEÐLABANKIÍSLANDS