Morgunblaðið - 05.12.2008, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2008
 Fleiri minningargreinar um Jón
Nordquist bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Auðbjörg Jóns-dóttir var fædd á
Skeiðflöt í Mýrdal 8.8.
1907 og ólst þar upp.
Auðbjörg lést 23. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Mark-
úsdóttir f. 1868 að
Syðra-Velli í Gaul-
verjabæ, d. 1954 í
Reykjavík og Jón
Jónsson, seinni maður
Guðrúnar, f. 1867 í
Kárhólmum í Mýrdal,
d. 1926. Alsystkini
Auðbjargar voru Grímheiður f. 1901,
d. 1985, Markús f. 1903, d. 1984, Guð-
jón f. 1905, d. 1928 og Helgi f. 1910,
d. 1953. Hálfsystkini Auðbjargar,
sammæðra, voru Kristófer f. 1893, d.
1969, Margrét f. 1895, d. 1971 og
Ólafur f. 1897, d. 1943. Auðbjörg
1951, flugmaður, maki Rubiela Ar-
ango. Ólafur f. 1957, læknir, fyrrum
sambýliskona Jóna Þorsteinsdóttir,
börn þeirra eru Kári f. 1982, Hildur
f. 1988, Þorsteinn f. 1990. Auður
Heiða f. 1959, læknir. Drífa f. 1964,
líffræðingur, maki Joseph Plank,
synir þeirra eru Magnús f. 1991,
Thomas Ari f. 1997. 2) Ólafur Þor-
steinn f. 5.3. 1936, óperusöngvari í
Þýskalandi. Kona hans er Jóhanna
Sigursveinsdóttir f. 18.7. 1943 á
Norður-Fossi í Mýrdal.
Eftir lát manns síns starfaði Auð-
björg um langt árabil sem af-
greiðslustúlka og forstöðukona hjá
Mjólkursamsölu Reykjavíkur og var
lengi í stjórn síns verkalýðsfélags.
Hún hélt heimili með systkinum sín-
um Grímheiði og Markúsi, lengst af á
Silfurteigi 4 í Reykjavík ásamt Guð-
rúnu móður þeirra þar til hún lést.
Frá 2001 dvaldi Auðbjörg á Hrafnistu
í Reykjavík og naut einstakrar um-
hyggju og hlýju starfsfólks.
Útför hennar fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag klukkan 15.
naut almennrar skóla-
göngu í æsku. Eitt ár
stundaði hún nám við
Húsmæðraskólann á
Blönduósi. Hún flutti
til Reykjavíkur 1929
þar sem hún kynntist
manni sínum Jóni Pét-
urssyni f. 25.12. 1901
að Stóru Vatnsleysu á
Vatnsleysuströnd. Jón
lést 23.5. 1937 aðeins
35 ára að aldri. Hann
var einn af stofn-
endum Strætisvagna
Reykjavíkur og starf-
aði sem vagnstjóri. Þau giftust
17.10. 1931 og eignuðust tvo syni. 1)
Guðjón Heiðar f. 28.10. 1932, vél-
fræðingur í Reykjavík. Kona hans er
Kristín Ólafsdóttir f. 4.11. 1931 í
Reykjavík. Börn þeirra eru: Páll
Björgvin, stjúpsonur Guðjóns, f.
Kvatt hefur í hárri elli elskuleg
amma okkar, Auðbjörg eða Ubba
amma eins og við kölluðum hana.
Kankvísi, félagslyndi, vinnusemi,
dugnaður, ákveðni og framtakssemi
er það sem ávallt hefur einkennt
hana og fleytti henni áfram m.a. þeg-
ar hún sem ung ekkja með tvo unga
syni sína þurfti að takast á við lífið.
Hún amma var mjólkurbúðarstýra af
myndugleika. Til margra ára var hún
kvenfélagskona í Laugarnessókn.
Hún var mikil félagsvera og sannur
vinur vina sinna. Á fimmtugsaldri
tók hún bílpróf og keyrði í fjölda ára.
Minningarnar frá Silfurteignum
þar sem hún hélt heimili ásamt
Heiðu og Markúsi systkinum sínum
eru margar og allar með eindæmum
skemmtilegar. Þar leið okkur sann-
arlega vel. Þegar spiluð var vist á jól-
unum, þegar tekið var slátur eða
kleinur og pönnukökur bakaðar.
Ýmsar spaugilegar minningar koma
nú upp í hugann og við brosum innra
með okkur. Amma var einatt áhuga-
söm um unga fólkið í fjölskyldunni.
Ekki nóg með að hún skrifaðist heil-
mikið á við okkur þegar við fluttum
utan. Hún lagði líka upp í ferðalög
erlendis um áttrætt til að heimsækja
okkur. Hún var óhrædd við að bjarga
sér þar sem annars staðar.
Amma lifði heilsuhraust í ríflega
heila öld og var ákaflega góð fyrir-
mynd afkomenda sinna. Með vænt-
umþykju, virðingu og þakklæti
kveðjum við hana nú. Minningin um
ömmu lifir í huga okkar allra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ólafur, Auður Heiða, Drífa
og fjölskyldur.
Vertu eins og blóm, sem breiðir
blöð sín móti himni og sól.
Vertu hönd, sem haltan leiðir,
hæli þeim, sem vantar skjól.
Vertu ljós þeim villtu og hrjáðu,
vinur þeirra er flestir smá.
Allt með björtum augum sjáðu,
auðnan við þér brosir þá.
(M.S.)
Þetta ljóð finnst mér lýsa Auð-
björgu einstaklega vel, en ljóðið
sendi hún í afmæliskorti til barna-
barns síns fyrir allmörgum árum.
Auðbjörg var einstök kona. Við
bjuggum lengi í sama hverfi og minn-
ist ég myndugleika hennar þegar
hún starfaði sem forstöðukona í
mjólkurbúðinni á Laugalæk. Örlögin
höguðu því svo að Auðbjörg varð
langamma barnanna minna.
Snemma á 9. áratugnum tók hún að
sér að gæta elsta barnsins. Ég á
ánægjulegar endurminningar frá
þessum tíma og minnist með þakk-
læti rausnarskaps hennar, um-
hyggju og hjálpsemi.
Þegar barnið komst í leikskóla fór
Auðbjörg að vinna með öldruðum á
Hrafnistu, þá sjálf á áttræðisaldri, en
hún taldi sig ekki tilheyra hópi aldr-
aðra, svo uppfull af orku og lífskrafti
sem hún var, las upp úr blöðum og
aðstoðaði við hannyrðir. Auðbjörg
var mikil hannyrðakona og naut fjöl-
skyldan góðs af, þvílík ógrynni sem
hún prjónaði af vettlingum, sokkum
og öðrum plöggum á börnin og mig.
Auðbjörg var stórhuga, virk og sí-
vakandi fyrir umhverfi sínu. Hún var
gestrisin og myndarbragur var á öllu
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún átti auðvelt með að hafa frum-
kvæði og lét verkin gjarnan tala.
Auðbjörg var kraftmikil og hugur-
inn bráðskýr langt fram eftir aldri.
En í glímunni við Elli kerlingu gaf
sig annað hnéð og setti henni mörk
síðustu árin. En lundin var létt og
glaðværð sinni hélt hún alla tíð. Ég
sendi aðstandendum hugheilar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Auðbjargar.
Auðbjörg, haf þú þökk fyrir allt.
Jóna Þorsteinsdóttir.
Auðbjörg Jónsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Auð-
björgu Jónsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Jón Nordquistfæddist í Reykja-
vík 20. apríl 1950.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans við Hringbraut
27. nóvember síðastlið-
inn. Faðir hans var
Jónas Eiríkur Nor-
dquist, f. 11. ágúst
1925, d. 10. nóvember
2002. Móðir Jóns er
Halla Sigríður Jóns-
dóttir, f. 21. júní 1921.
Alsystir Jóns er
Brynja Árný Nor-
dquist, f. 13. apríl 1953, sambýlis-
maður Þórhallur Gunnarsson, f. 10.
nóvember 1963. Hálfsystir Jóns sam-
mæðra er Edda G. Ólafsdóttir, f. 13.
febrúar 1946. Hálfsystir samfeðra er
Þórdís Ólafsdóttir, f. 12. september
1946.
Jón kvæntist 18. ágúst 1971 Pálínu
Friðgeirsdóttur, f. 8. maí 1951. For-
eldrar Pálínu voru hjónin Friðgeir
Guðjónsson, f. 31. október 1918, d.
14. september 1986, og Ólöf Sig-
skeið og sinnti m.a. stjórnunar-
störfum hjá Birgðastofnun Varn-
arliðsins en varð síðar deildarstjóri
Tómstundastofnunar Varnarliðsins.
Árið 2003 hóf Jón störf hjá Íslensk-
um aðalverktökum og vann þar allt
til dauðadags. Jón var fjölhæfur
maður með víðfeðmt þekkingarsvið.
Hann lagði sérstaka rækt við sí-
menntun og sinnti margvíslegum
áhugamálum. Jón iðkaði knatt-
spyrnu með Fram sem ungur maður
og bar ætíð sterkar tilfinningar til
félagsins. Hann naut þess að stunda
íþróttir á borð við sund og badmin-
ton en var einnig mikill áhugamaður
um skák, bridds og tónlist. Jón var
virkur félagi í Kiwanisklúbbnum
Brú þar sem hann lagði áherslu á að
tengja saman fólk með mismunandi
menningarlegan bakgrunn. Jafn-
framt var hann félagi í Frímúr-
arareglunni til margra ára.
Jón greindist með krabbamein í
byrjun september síðastliðins og lést
eftir stutta en snarpa baráttu við
sjúkdóminn.
Útför Jóns fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Jarðsett verður í Kópavogs-
kirkjugarði.
urbjörnsdóttir, f. 13.
maí 1924, d. 28. nóv-
ember 2005.
Börn Jóns og Pálínu
eru: 1) Íris Halla Nor-
dquist, f. 9. október
1969, gift Ragnari
Guðmundssyni, f. 22.
október 1965. Börn
þeirra og afabörn
Jóns eru: Patrekur
Nordquist Ragn-
arsson, f. 17. júlí 1998,
Andrea Nordquist
Ragnarsdóttir, f. 31.
júlí 2000, Karen Nor-
dquist Ragnarsdóttir, f. 3. mars
2004. 2) Jónas Eiríkur Nordquist, f.
2. september 1973, kvæntur Cha-
emsri Kaeochana, f. 11. janúar 1983.
3) Ásgeir Örn Nordquist, f. 19. jan-
úar 1984.
Jón ólst upp í Reykjavík, gekk í
Austurbæjarskóla og stundaði nám
við Verkmenntaskólann í Reykja-
vík. Að námi loknu réðst hann til
Varnarliðsins á Keflavíkurflugvelli
þar sem hann starfaði um 30 ára
Ég mun sakna hans pabba míns.
Betri föður hefði ég ekki getað valið
mér. Hann var einstaklega blíður og
góður maður. Þegar ég var barn kom
hann inn til mín á hverju kvöldi,
kyssti mig góða nótt og sagði mér hve
mikið hann elskaði mig. Þetta for-
dæmi hans hef ég tileinkað mér og
auðsýnt mínum börnum. Ég er fyrst
nú að átta mig að fullu á mikilvægi
slíkra smáatriða sem pabbi skilur eft-
ir sig. Að vera óhrædd við að sýna til-
finningar, ást og kærleika skiptir svo
miklu. Það er aldrei að vita hvenær
síðasta skiptið rennur upp.
Börnunum mínum þótti afar vænt
um afa sinn og honum um þau, enda
fengu þau ást, knús og kossa frá afa í
ómældu magni. Hann naut þess aug-
ljóslega að vera með barnabörnunum
og reyndist þeim sannur vinur og fé-
lagi. Hann mætti á flesta kappleiki,
söng- og leiksýningar sem þau tóku
þátt í, hvatti þau til dáða, hrósaði í há-
stert og myndaði þau í bak og fyrir.
Meðal ótal bjartra bernskuminn-
inga var að upplifa hve mamma og
pabbi voru „skotin“ í hvort öðru.
Pabbi tók svo oft utan um mömmu
fyrir framan okkur systkinin og sagði
henni hve hún væri falleg. Þá flissaði
mamma að honum en pabbi brosti til
okkar og blikkaði. Á þessum stundum
hrifumst við börnin með og nutum
þess að orna okkur við hlýjuna af ást-
areldi foreldranna. Ég hef oft sagt að
betri æsku hefði ég ekki getað átt.
Pabbi hafði ríka kímnigáfu og gam-
an af því að gantast með hversdags-
lega hluti, allt þar til yfir lauk. Hann
var fagurkeri á tónlist og mikill
áhugamaður um skák og knatt-
spyrnu. Sem ungur maður iðkaði
hann knattspyrnu með Fram og ég
fékk að fara með honum á marga leiki
þar sem hann leiddi mig í allan sann-
leika um leyndardóma íþróttarinnar.
Ég gæti skrifað heila bók um góðar
minningar tengdar pabba. Fyrir það
er ég þakklát.
Pabbi stóð sig eins og hetja í veik-
indum sínum og barðist við ofurefli
sjúkdómsins af fremsta megni þá þrjá
mánuði sem liðu frá greiningu. Aldrei
heyrði ég hann kvarta yfir því hvernig
fyrir honum væri komið. Hann lang-
aði mikið til að ná að lifa þessi jól og
áramót með fjölskyldunni en tók
skýrt fram að hann færi sáttur þegar
kallið kæmi. Ég sakna pabba meira
en orð fá lýst en ég vona að einn dag
fái ég að hitta hann aftur. Þá tek ég
utan um hann og segi honum hve mik-
ið ég elska hann, eins og ég gerði alla
tíð. Ég lifi í voninni.
Frá fyrstu bernsku áttum ástúð þína,
er ávallt lést á brautir okkar skína.
Þín gleði var að gleðja barnsins hjarta
og gera okkar ævi fagra og bjarta.
Þér við hönd þú okkur litlar leiddir
og ljós og kærleik yfir sporin breiddir.
Öll samleið varð að sólskinsdegi björtum,
er sanna blessun færði okkar hjörtum.
Þín góðu áhrif geymum við í minni,
er gafstu okkur hér af elsku þinni.
Við þökkum allt af heitu barnsins hjarta,
er hjá þér nutum við um samfylgd bjarta.
(I.S.)
Knús til þín elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Íris.
Þú hefur verið mér besti faðir sem
ég hefði nokkurn tíma getað óskað
mér. Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig, alveg sama á hverju gekk. Alltaf
gat ég leitað ráða hjá þér og þú stóðst
með mér í gegnum súrt og sætt. Þú
varst minn besti vinur, alltaf svo kær
og blíður. Frábær félagi sem ég dáð-
ist að og elskaði mikið.
Ef það var eitthvað sem þú lagðir
áherslu á þá var það að vera góður ein-
staklingur. „Það sem þú gefur færðu
til baka,“ sagðir þú alltaf. Ég heyrði
þig aldrei hallmæla nokkrum manni,
þú sagðir alltaf að við ættum að trúa og
treysta á okkur sjálf, vera góð hvert
við annað og lifa lífinu lifandi. Húmor
þinn var einstakur og alltaf varstu
brosandi, elskulegur og blíður.
Ég mun alltaf muna eftir stundum
okkar saman, uppvaxtarárum mínum
og ferðinni til Taílands. Ég vona að ég
geti orðið eins góður eiginmaður konu
minnar og faðir barna minna og þú
varst mér. Ég vona og trúi að þú vakir
yfir mér, elsku pabbi minn. Ég lofaði
þér að hugsa vel um mömmu og við
það mun ég standa.
Minning þín lifir að eilífu.
„One step at a time.“
Þinn sonur,
Jónas.
Fyrstu kynni mín af Jóni Nor-
dquist voru lýsandi fyrir persónu
hans. Jón tók þessum tilvonandi
tengdasyni sínum af slíkri ljúf-
mennsku og hlýju að það var ekki
hægt annað en að láta sér líða vel í ná-
vist hans. Uppörvandi framkoma virt-
ist honum eðlislæg.
Jón kom vel fyrir. Hann hélt ávallt
jafnaðargeði sínu þó að óvænt úrlausn-
arefni bæri að og lét ekki hugfallast
þótt á móti blési. Hann var þeirrar
gerðar að virðing mín fyrir honum
dýpkaði ósjálfrátt með árunum.
Umfram allt var Jón fjölskyldu-
maður. Hann átti afar góðan og
traustan lífsförunaut, elskulega
tengdamóður mína hana Pálínu. Sam-
band þessara mannkostahjóna og
barna þeirra var til fyrirmyndar. Jón
var ötull þátttakandi í íþróttum og
hafði lifandi áhuga á félagsstarfi, jafn-
framt því sem þau hjón áttu traustan
vinahóp sem þau sinntu vel. Hjálp-
semi var Jóni í blóð borin og hann var
ávallt mættur til aðstoðar eftir því
sem tími leyfði þegar verkefni eins og
að mála húsið eða búslóðaflutningar
stóðu yfir.
Eftirminnilegast við Jón var þó
ræktarsemi í garð barna okkar Írisar.
Hann hafði ekki aðeins mikinn metn-
að fyrir hönd þessara afkomenda
sinna, heldur var hann einnig sannur
félagi þeirra í leik og starfi og ávallt
tilbúinn að gæta þeirra þegar á þurfti
að halda. Hann virtist óþreytandi við
að sinna áhugamálum barna-
barnanna, og til dæmis var varla
hægt að horfa á fótbolta nema dótt-
ursonurinn væri með. Jón afi var
gjarnan með myndavélina góðu á lofti
við ýmis tækifæri, því að auðvitað var
mikilvægt að skrásetja eftirminnileg
brot úr lífi unga fólksins.
Jón Nordquist féll frá langt fyrir
aldur fram. Það er erfitt að sjá á bak
tengdaföður og traustum vini á besta
aldri en við munum öll njóta birtu
minninganna um genginn sómamann.
Pálínu tengdamóður minni, fjöl-
skyldu og vinum votta ég innilega
samúð mína.
Ragnar Guðmundsson.
Elskulegi tengdafaðir. Svo blíður
og góður sem þú varst.
Í alltof stuttan tíma fékk ég að
njóta návistar við þig en frá fyrstu
kynnum gafstu mér hamingju og ást.
Þú varst svo góður við mig, spurðir
mig ávallt hvernig ég hefði það og
hvernig mér gengi að aðlagast lífinu á
Íslandi. Alltaf reyndir þú að fá mig til
að brosa, því þú vissir að stundum var
ég leið yfir því að vera ekki nær for-
eldrum mínum og systkinum í Taí-
landi.
Ferðin sem við fórum saman til
heimkynna minna er mér sérstaklega
minnisstæð, jákvætt viðhorf þitt og
viðmót var einstakt. Gott fannst mér
að geta látið þér líða betur með því að
nudda á þér fæturna. Þegar ég spurði
þig hvort ég væri að meiða þig þá
sagðir þú „nei, nuddið hjálpar mér að
taka „one step at the time“ í veikind-
unum“. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt þig að, betri tengdapabba og
tengdamömmu hefði ég ekki getað
fengið. Þér sendi ég ást og góðar
hugsanir alla tíð.
Þín tengdadóttir,
Chaemsri.
Nonni mágur okkar er látinn langt
um aldur fram. Veikindasaga Nonna
var stutt og ströng, og háði hann bar-
áttuna að mestu heima og annaðist
Pála hann allt fram á síðasta dag.
Hann tók veikindum sínum með
æðruleysi og ætlaði sér að sigrast á
þessu, hann hafði miklar áhyggjur af
Pálu sinni enda voru þau mjög sam-
hent hjón. Fyrstu kynni okkar af
Nonna voru þegar Pála systir kom
heim með þennan líka flotta gæja og
hún með stjörnur í augunum, og fékk
hann strax grænt ljós hjá fjölskyld-
unni enda glaðlyndur og með ein-
dæmum stríðinn náungi.
Nonni var mjög góður faðir og
stoltið skein af honum þegar börnin
hans fæddust, barnabörnin voru hon-
um miklir gleðigjafar og eyddi hann
mörgum stundum með þeim í leik og
starfi, t.d. fótbolta, golfi, sundi o.fl. og
fengu fleiri oft að njóta góðs af. Fyrir
fjórum árum fórum við þrjár systur
með mökum okkar til Kanarí um
páska og áttum við góðar stundir
saman, þar var Nonni á heimavelli.
Þetta var yndislegt ferðalag sem seint
gleymist.
Elsku systir, börn, tengdabörn og
barnabörn, Halla móðir Jóns, Brynja
og fjölskylda. Guð styðji ykkur og
styrki í þessari miklu sorg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Blessuð sé minning hans.
Erla og Guðmundur, Þóra og
Rafn, Sigurbjörg og Hreinn,
Hulda og Sigurður, Fríða og
Helgi og Guðjón.
Jón Nordquist