Árdís - 01.01.1963, Qupperneq 43

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
41
um (því hann vissi allt) hvað þetta orð þýddi, og kom þá upp úr
kafinu að verkfall var í bænum, og að enginn vildi keyra þessa
vagna. Þar sem engin hafði séð sporvagn fyrr en komið var til
New York, var þeirra ekki mikið saknað, en úþægilegt var það
fyrir fullorðna fólkið að þurfa allt að ganga, ef einhver góðvin
hafði ekki bíl við hendina. í mörgu var að snúast, því það þurfti
að kaupa allar nauðsynjar í húsið, sem beið norður í sveit og átti
að vera bústaður þess í eitt ár.
Aftur var lagt á stað, og nú var aðal æfintýrið að byrja, ekki
vissi samt fjölskyldan að þetta yrði síðasta járnbrautar ferðin í
mörg löng ár. Er komið var á járnbrautar enda, var aðeins þrjátíu
mílna ferð til hússins, ekki ætti það að táka lengi. Stígið var upp í
tví-sætaðan vagn, dreginn af tveim hestum. Krakkarnir sátu á
kössum aftaní, því ekki gátu allir setið í sætunum. Já, þvílíkt ferða-
lag!!! Mest af leiðinni lá vegurinn gegnum þéttan espiskóg. Ekki
var útsýnið ljótt, það vara bara ekkert útsýni. Hvergi hóll eða hæð,
engin fjöll, bara skógur. Ekki má samt gleyma vatninu og mýflug-
unum. Farið var yfir löng drög, sem á veginum voru, og var
vatnið sumstaðar svo djúpt að það slettist upp í vagninn. Vegurinn
undir var svo ósléttur að halda varð dauða haldi til að steypast
ekki út úr. Þetta var dálítið erfitt, því ekki hefði veitt af að hafa
báðar hendur lausar, til að geta barið frá sér mývarginn, sem var
eins og þykkt ský allt í kring. Tók þetta ferðalag marga, marga,
klukkutíma. Eina blessunin var sú, að stanzað var af og til á leið-
inni, og var hópnum tekið með opnum örmum allstaðar. Víst var
um það, að hvað annað sem að gæti verið, þá var þó mikið til af
góðu fólki í þessu landi.
Loks var komið á leiðar enda, og nú blasti við framtíðar heim-
ilið. Húsið gamla beið þarna á vatnsbakkanum, reiðubúið að veita
skjól þreyttum vegfarendum.
Sagan er á enda lesandi góður, en þó aðeins að byrja. Þarna
skiljum við við fjölskylduna, á úthjara veraldar, mállausa, og
ókunnuga landi og lýð, innilokaða af þéttum espiskógi. Næstu
nágrannar í þriggja til fjögra mílna fjarlægð. Ekki þurfti nú annað,
en fara úr sokkum og skóm, bretta upp pilsin, og vaða svo leir og
vatn á mjórri götu, gegnum þykkan espiskóg, og þá var komið til
manna, og hægt að spjalla það sem eftir var dagsins. Já, það var
gaman að vera prests fjölskylda í Kanada.