Árdís - 01.01.1963, Blaðsíða 44

42
ÁRDÍ S
Amma og afi
LILJA M. GUTTORMSSON
Mig dreymdi og draumurinn er svona:
Einn fagran sumardag var samankomið skyldfólk, tengda-
fólk þess, vinir og kunningjar, á heimili frænku minnar og manns
hennar. Flestir voru úti í hlýjunni, að ganga um og dást að busk-
um, blómum og matjurtum, sem nú voru á hátindi þroska síns og
prýddu umhverfið með öllum litum regnbogans. Margir sátu á
nýslegnum grasvellinum, á stólum, bekkjum og í grasinu. Ég tók
eftir þrem stúlkum sem höfðu dregið sig út úr hópnum og sezt í
grasið. Samtalið sem þeirra fór á milli barst mér til eyrna.
„Það var afar skemmtilegt að vera í gullbrúðkaupsveizlunni
sem haldin var fyrir ömmu og afa, þau Sigríði og Snæbjörn,"
sagði Sigríður, ljóshærð stúlka með blá, greindarleg augu. „Allt
var fínt og fágað í húsinu fyrir hádegi þennan dag. Setustofan
var prýdd með klukkum og borðum úr pappír, og háborðið með
blómum og kertum sem sett voru sitt hvorumegin við stóra skraut-
lega brúðarköku. Margt skyldfólk kom eftir hádegi til þess að
samgleðjast ömmu og afa. Ég mun aldrei gleyma því, hve tíguleg
þau voru við háborðið, hvíthærð með reynslu lífsins grafna í
andlit þeirra, eins og gömul fjöll með snjó á tind. Ég hafði mikla
ánægju af því, að afhenda þeim gjöf frá okkur barnabörnunum,
vegna þess að okkur þykir svo vænt um þau.“
„En hvað það hefir verið gaman“, sagði Þrúða, ung stúlka
sem nýlega hafði komið frá íslandi, og nú var í heimsókn hjá
Unu, frænku Sigríðar, því þær höfðu skrifast á í mörg ár en
aldrei séðst áður. „Ég fékk ekki tækifæri til þess að vera með í
samskonar veizlum fyrir ömmur mínar og afa, vegna þess, að
amma og afi í móðurættina skildu að lögum eftir tuttugu ára
samveru, og amma í föðurættina missti manninn sinn, afa minn,
eftir fjörutíu og tveggja ára sambúð. Ég fæ að sjá ömmu og afa,
sem eru nú bæði gift öðrum, en mér finnst þau vera ókunnugt
fólk sem ekki tilheyrir mér. En mér þykir svo vænt um ömmu
sem er ekkja og býr hjá okkur. Hún segir mér margt um afa minn
heitinn, og kennir mér ýmsar lífsreglur. Það hefði verið svo
ánægjulegt að vera með ömmu og afa á gullbrúðkaupsdegi þeirra,
en sú gullna stund fékk ekki að renna upp. Ég sé svo eftir því!“