Árdís - 01.01.1963, Blaðsíða 61

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
59
lengi, hafa undrast um hvað gengi á. Efalaust, hafa sumir hugsað
sem svo að í ókunnu landi mætti búast við hinu og öðru ein-
kennilegu.
Ekki voru malbikaðir vegir þegar ákvörðunarstaðnum var
náð. Þá fyrst kynntust þessir nýlendingar leirnum sem einkennir
þetta land vort, og sem jafnvel hestar eiga bátt með að komast
íram úr. Löng var leiðin og erfið. Mundi maður sjá eftir öllu
seinna meir? Hvað átti framtíðin í för með sér? Enn til hvers
var að kvíða? Búið var að brenna allar brýr. Nú var um að gjöra
að halda áfram í drottins nafni og treysta á handleiðslu hans og
ganga fram í það ókomna öruggir og staðfestir í þeirri trú að Guð
almáttugur er ætíð í för með öllum börnum sínum. Því auðvitað
komu þessir innflytjendur með trúna með sér. Og trúin hefur
reynst þeim dýrmætasti fjársjóðurinn.
Og þótt maður hyrfi ekki aftur til landnámsdaganna, þá er
stórt spursmál hve margir vildu skifta heimilunum í dag fyrir
þau sem voru algeng fyrir svo sem þrjátíu eða fjörutíu árum síðan,
jafnvel þótt þau hafi verið ágæt eftir þátíma mælikvarða. Venju-
iega, þegar vetra tók hurfu gluggarnir að gagni Þykkum is lagði
á allar rúður og úthýsti allri dagsbirtu. Börnin skemmtu sér með
því að reyna að rispa ofurlitla sprungu svo að sæist út, eða að
reyna að bræða svolítin blett með tungunni. Hver vildi skifta
nútíma hlýja svefnherberginu fyrir hið gamla? ískalt var það að
jafnaði, allan veturinn vegna þess að ofninn náði ekki til að hita
það. Tregur var maður að rísa úr rekkju á morgnana. Ætli að
nokkur sé búin að gleyma hrollinum sem fór í gegn um mann
þegar stígið var út á gólfið . . .
Svona mætti telja upp margt sem var erfitt, langt um erfiðara
enn það sem tíðkaðst nú á dögum. Að vísu gjörði þáverandi kyn-
slóðin sér gott af þessu. Hún þekkti ekkert annað betra. Tilfelli
voru til um einmitt lakari líðan í öðrum löndum víðs vegar um
heim. Það er stórt efamál hvert nokkur væri til með að lifa við
slík lífskjör sem hafa verið athuguð hérmeð, og sjá á bak þæg-
indum nútímans. Nei, ætli það sé ekki langt um betra að lifa
hvern dag þakklát, bjartsýn og hamingjusöm. Mætti ekki betur
verja tímanum sem maður á eftir ólifað, til þess að vegsama drott-
inn og þakka honum handleiðslu hans í bráð og lengd og treysta
honum, þjóna honum og tilbiðja.