Morgunblaðið - 09.01.2009, Blaðsíða 40

40 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 2009
✝ Sigurlaug IngunnSveinsdóttir fædd-
ist í Vinaminni á
Blönduósi 18. jan.
1919. Hún lést í
Kjarnalundi á Ak-
ureyri 21. desember
síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sveinn Benjamínsson,
f. á Stóru-Giljá í Húna-
vatnssýslu 14. okt.
1874, d. á Akureyri 27.
nóv. 1947, og kona
hans Lilja Þuríður
Lárusdóttir, f. á Ökr-
um í Fljótum 21. júní 1883, d. 30. maí
1956 á Akureyri. Þau eignuðust níu
börn sem öll eru nú látin. Þau voru í
aldursröð: a) Gunnlaugur, f. 18. apríl
1908, b) Petrína Guðrún, f. 27. des.
1909, c) Sigurður Ingi, f. 2. nóv. 1912,
d) Lárus Finnbogi, f. 22. des. 1913, e)
Gunnbjörn, f. 9. ágúst 1915, f) Ingi-
björg Oktovía, f. 18. okt. 1916, g) Sig-
urlaug Ingunn, f. 18. jan. 1919, h)
Jónas, f. 22. júní 1921, og i) Júdith
Matthildur, f. 13. maí 1924.
Sigurlaug giftist 26. desember
1941 Ingimar Benediktssyni, f. í
Barnafelli í Þingeyjarsýslu 11. maí
1913. Þau skildu. Foreldrar hans
voru Benedikt Sigurðsson og Kristín
Kristinsdóttir. Sonur þeirra: Sævar
Reynir, f. í Ási í Glerárþorpi 6. júní
1942, d. 1. febr. 1973, kvæntur Guð-
mundínu Ingadóttur, f. 15. jan. 1943,
börn þeirra eru Ingimar Skúli, f. 13.
sept. 1962, og Sigurlaug Kristín, f.
11. nóv. 1963.
Sigurlaug giftist 28. desember
1947 Sigurði Kristni Kristjánssyni, f.
á Uppsölum í Svarfaðardal 2. mars
börn þeirra eru Sigurður Helgi, f.
10. des. 1971, og Stella Sigríður, f.
30. nóv. 1973. 5) Kolbrún, f. í Hrauni
í Glerárþorpi 27. nóv. 1955, gift
Sveini Friðrikssyni, f. 3. apríl 1953.
Börn þeirra eru Sigurlaug Ingunn, f.
16. sept. 1973, Valgerður Elsa, f. 23.
júlí 1978, og Harpa, f. 19. júlí 1982.
6) Heiða Rósa, f. á Akureyri 10. febr.
1959. Afkomendur Sigurlaugar eru
nú 56.
Sigurlaug ólst upp í foreldra-
húsum á Blönduósi, hún fór snemma
að vinna fyrir sér í vist og kaupa-
vinnu. Hún fluttist norður í Gler-
árþorp 1938, þar sem hún settist síð-
an að til frambúðar.
Eftir að Sigurlaug og Sigurður
kynntust hófu þau búskap í Gler-
árþorpinu og bjuggu í Ási um nokk-
urra ára bil en byggðu þá upp býlið
Hraun og bjuggu þar um áratuga-
skeið. Í Hrauni stunduðu þau hefð-
bundinn búskap eins og þá tíðkaðist
auk þess sem Sigurður sinnti vörslu
sauðfjárvarna á Glerárdal og stund-
aði sjósókn og skotveiðar meðfram
búskapnum. Sigurlaug sinnti þá
verkunum heimafyrir og stundaði
einnig saumaskap í talsverðum mæli
auk venjulegra snúninga innanhúss.
Einnig vann hún um árabil á sauma-
stofunni Heklu og hjá Útgerð-
arfélagi Akureyringa. Sigurlaug og
Sigurður dvöldu nokkur ár á dval-
arheimilum Akureyrar í Skjaldarvík
og Hlíð. Eftir lát Sigurðar árið 2004
flutti Sigurlaug út úr Hlíð og dvaldi í
eigin íbúð um tíma, þar til hún flutt-
ist í dvalarheimilið Kjarnalund.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Glerárkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1913, d. á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 21. maí 2004.
Foreldrar hans voru
Kristján Loftur Jóns-
son og kona hans
Helga Solveig Guð-
jónsdóttir. Sigurlaug
og Sigurður eignuðust
sex börn auk þess sem
Sigurður gekk Sævari
í föðurstað. Börnin
eru: 1) Jóna, f. í Ási í
Glerárþorpi 15. maí
1947, giftist Guðbirni
Albert Tryggvasyni, f.
5. nóv. 1947, d. 4. apríl 1976, börn
þeirra eru Ólöf Ragnheiður, f. 18.
apríl 1967, og Kristján Albert, f. 9.
maí 1970. Sambýlismaður Jónu er
Benedikt Valtýsson, f. 20. júní 1946,
dóttir þeirra er Karen Edda, f. 17.
des. 1982. 2) Helga Sæunn, f. í Ási í
Glerárþorpi 31. maí 1948. Dóttir
hennar er Sigríður Ingunn Helga-
dóttir, f. 7. febr. 1967. Eiginmaður
Helgu Sæunnar er Sigvaldi Ein-
arsson, f. 27. júní 1944. Börn þeirra
eru Matthías Einar, f. 7. des. 1970,
Þröstur Gunnar, f. 12. júní 1972, og
Sævar Reynir, f. 20. jan. 1974. 3)
Kristján Sveinn, f. í Ási í Glerárþorpi
27. júlí 1949, kvæntur Ingunni Páls-
dóttur, f. 24. ágúst 1950, börn þeirra
eru stúlka, f. 13. maí 1973, d. 13. maí
1973, Grímur Sævar, f. 15. maí 1974,
Fjóla, f. 2. maí 1975, og Sigurður
Örn, f. 12. febr. 1983. 4) Sigrún
Klara, f. í Hrauni í Glerárþorpi 4.
sept. 1952. Dóttir hennar er Guðrún
Ágústa Gústafsdóttir, f. 7. jan. 1970.
Eiginmaður Sigrúnar Klöru er Ólaf-
ur Helgi Helgason, f. 16. nóv. 1949,
Amma er dáin.
Þó að þessi frétt sem mér barst á
sunnudagsmorgni hafi ekki komið á
óvart var mér brugðið og hjarta mitt
grét af sorg. Amma var stærsta kon-
an í lífi mínu þegar ég var barn og
langt fram á fullorðinsár. Það sem
hana skorti á hæðina bætti hún upp
með sínu hlýja hjarta, mjúka faðmi
og ótakmarkaðri umhyggju. Í fang
hennar leitaði ég oft sem ungur
drengur þegar á reyndi. Alltaf fékk
ég hjá henni þá vernd eða þann skiln-
ing sem ég þurfti takmarkalaust.
Amma var duglegasta og hlýjasta
manneskja sem ég hef kynnst og það
fara margar sögur af handavinnu
hennar sem bera vitni um listræna
hæfileikana. Hún var hjartað og sálin
í fjölskyldunni og vissi allt um alla.
Hún ráðskaðist ekki með einn eða
neinn, heldur var hún vakin og sofin
að huga að velferð allra. Sem ungur
drengur var ég oft sendur norður á
Akureyri til ömmu og afa í Hrauni og
þaðan eru mínar bestu bernskuminn-
ingar. Í þorpinu eignaðist ég vini sem
Sigurlaug Ingunn Sveinsdóttir
✝ Jónas Jónssonfæddist í Péturs-
borg í Glæsibæj-
arhreppi 24. janúar
1922 . Hann andaðist
á Vífilsstöðum í
Garðabæ 19. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Baldvinsson bóndi og
sjómaður, f. 14. des-
ember 1878, d. 27.
apríl 1969 og Jó-
hanna Jónasdóttir
húsfreyja, f. 27. des-
ember 1888, d. 31.
ágúst 1966. Þau bjuggu fyrst í Pét-
ursborg en síðan á Moldhaugum í
Glæsibæjarhreppi. Systkini Jón-
asar voru Anna, f. 26. maí 1920, d.
21. júní 2000, Baldvin Magnús, f.
22. september 1924, d. 22. október
1990 og Þuríður María, f. 25. febr-
úar 1930, d. 24. maí 2006.
Jónas ólst upp við hefðbundin
sveitastörf og sjósókn. Hann
stundaði nám við Héraðsskólann
að Laugum í Þingeyjarsýslu og
síðan við Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni þar sem hann útskrif-
aðist sem íþrótta-
kennari. Jónas flutti
til Reykjavíkur rúm-
lega tvítugur til að
stunda fimleika.
Hann æfði fyrst með
Ármanni og síðan hjá
KR og var einn af
fremstu fim-
leikamönnum lands-
ins í langan tíma.
Jónas ferðaðist mikið
um Ísland á fim-
leikaferli sínum þar
sem hann var í sýn-
ingarflokkum sem
sýndu fimleika um allt land. Hann
fór tvívegis til Noregs til sýninga
og keppni við góðan orðstír. Jónas
vann allan sinn starfsferil hjá fjöl-
skyldu Hallgríms Benediktssonar,
fyrst í fyrirtækinu H.Ben. hf og
síðan í sælgætisgerðinni Nóa Sí-
ríus. Að loknum fimleikaferlinum
kenndi Jónas lengi drengjum hjá
KR fimleika meðfram starfi sínu
hjá H.Ben.
Útför Jónasar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Jónas frændi er látinn. Hann
ólst upp á Pétursborg í Eyjafirði.
Hann var 3 skólaár á Laugum í
Reyðarfirði og útskrifaðist sem
íþróttakennari frá Laugavatni
1946. Fyrir tilstilli Þorsteins Ein-
arssonar íþóttafulltrúa fór Jónas
norður og kenndi íþróttir um skeið.
Aðstöðuleysi til íþróttaiðkana gerði
að verkum að Jónas fluttist suður í
lok 5. áratugarins. Hann æfði fyrst
með Ármanni og fór í margar sýn-
ingarferðir með fimleikadeildinni.
1950 var Jónas byrjaður að þjálfa
fimleikahóp í KR og þegar Bene-
dikt Einarsson byrjaði að þjálfa
áhaldaleikfimi í stað hefðbundinna
gólfæfinga Niels Bukhs var Jónas
strax kominn í þann æfingahóp.
Hópurinn fór til Óslóar árið 1954
og sýndi fimleika í tilefni af 50 ára
afmælis norska fimleikasambands-
ins. Hópurinn fór sömu erinda-
gjörða til Kaupmannhafnar 1959 í
tilefni af 60 ára afmæli danska fim-
leikasambandsins. Það urðu fjöl-
margar sýningarferðir með KR um
land allt í fjölmörg ár. Í félagsblaði
KR er sagt frá 13 sýningum hóps-
ins það ár. Jónas sat í stjórn fim-
leikadeildar KR í áraraðir.
Jónas vann nær alla sína starfs-
ævi hjá H. Benediktsson. Hann var
einhleypur og barnlaus.
Árið 2002 varð Jónas fyrir
hjartaáfalli og lamaðist að hluta.
Það var mikið áfall fyrir Jónas,
sem alla tíð hafði stundað daglegt
sund og aðra líkamsþjálfun. Ágæti
lífsins hafði verið þjálfun, einbeit-
ing og þrek, löngu áður en Íslend-
ingar og aðrir heimsbúar höfðu
uppgötvað þau gæði lífsins. Lagð-
ist nú hans líf í annan farveg en
hann vistaðist að Vífilsstöðum til
lífsloka. Ég var bara vel á öðru ár
þegar við Jónas snæddum morg-
unmatinn okkar saman fyrir fóta-
ferðatíma annars fólks þann tím-
ann, sem hann bjó hjá systur sinni
í Skerjafirði. Ég kallaði hann Osta
þá. Hann gat farið með okkur 4
börnin systur sinnar í 3-bíó í
strætó og þó að við tvíburarnir 2
ára gamlir höfum verið lítið fólk í
þetta uppátæki, kom Jónas heim
með öll börnin og hafði skemmti-
legar sögur að segja af bíóferða-
fólki sínu. Jónas hafði alltaf eitt-
hvað í pokahorninu. Þegar við
vorum flutt i Mosfellsdalinn kom
Jónas færandi hendi með ávexti,
súkkulaði og allt það sem bara
heyrði jólunum til. Við höfðum
uppgövað hæfileika Jónasar og fús
sýndi hann okkur listir sínar. Þeg-
ar hann gekk stigann heima upp
og niður á höndunum án þess að
fipast, skildi ég að vel fertugur
maðurinn var enn keppnisþjálfað-
ur. Það fréttist af honum vel fimm-
tugum enn að æfa með KR.
Jónas og systkini hans hittust
oft. Þau voru afkomedur íslensku
sjálfstæðisbaráttunnar með norð-
lenskri áherslu. Þau töluðu saman í
ljóðahendingum og orðatilækjum
Íslendingasagnanna. Þau kunnu al-
þýðuskáldin utan að. Jónas var
nettur og prúður maður, alltaf vel
til hafður og vel haldinn. Hann var
greindur, hnyttinn og leikinn mað-
ur. Hann hafði geðþekkt viðmót
sem gaf honum góða vini lífið út;
vinnufélagar, syskinabörnin og
þeirra börn hver með sín vináttu-
tengsl og svo fimleikahópur KR
sem hélt saman lífið á enda. Fim-
leikakappinn Árni Magnússon
kvaddi vin sin Jónas í hinsta sinn á
haustmánuðum síðasta árs. Nú
kveður Jónas.
Guðrún Önfjörð.
Meira: mbl.is/minningar
Jónas frændi er genginn til feðra
sinna. Hann hafði ekki gengið heill
til skógar um nokkurt skeið en eft-
ir að hann fékk blóðtappa hrakaði
heilsu hans verulega. Eftir dvöl á
sjúkrahúsi flutti Jónas til Vífils-
staða þar sem hann fékk nauðsyn-
lega aðhlynningu. Þrátt fyrir háan
aldur og hrakandi heilsu Jónasar
frænda kom mjög óvænt að hinsta
kveðjustundin skyldi vera svona
skammt undan.
Jónas frændi kvæntist aldrei og
átti engin börn en hann var alltaf í
góðu sambandi við systkini sín og
börn þeirra. Hann lét sér mjög
annt um fólkið sitt og fylgdist vel
með hvað börn og barnabörn
systkina sinna væru að gera. Jónas
setti ofar öllu heiðarleika, heilindi
og umhyggjusemi við systkini sín,
börn þeirra, barnabörn og vini.
Eftir að Jónas flutti suður kom
hann stundum til Akureyrar til að
heimsækja ömmu Maju, systur
sína. Ég man hvað það var
skemmtilegt að fá þennan góða
frænda í heimsókn og ekki
skemmdi fyrir að hann var alltaf
að gauka sælgæti að okkur börn-
unum. Amma heimsótti alltaf bróð-
ur sinn á ferðum sínum til höf-
uðborgarinnar og stundum fór ég
með henni. Það var alltaf notalegt
að heimsækja Jónas frænda og
þrátt fyrir að vera orðin fullorðin
gaf Jónas alltaf litlu frænku sinni
vel af góðgæti.
Jónas frændi var mikill íþrótta-
garpur og stundaði fimleika af
miklu kappi og þjálfaði um langt
skeið. Eftir að fimleikaferlinum
lauk hélt Jónas áfram að hreyfa
sig, hann fór í göngutúra og sund
á hverjum degi. Hann hafði einnig
mikla unun af því að fylgjast með
íþróttum og horfði mikið á þær í
sjónvarpinu. Eftir að Jónas fékk
blóðtappa missti hann mikla sjón
sem gerði honum erfiðara um vik
með að fylgjast með íþróttum.
Hann átti einnig erfitt með gang
og studdist við göngugrind á hjól-
um. Þrátt fyrir það lét hann ekki
deigan síga og í hverri heimsókn
til Jónasar frænda á Vífilsstaði
fórum við í göngutúr ef veður
leyfði. Þegar inn var komið stillt-
um við á íþróttarásina og horfðum
saman á fótbolta og gæddum okk-
ur á konfekti. Þetta var góð stund
sem við áttum og hann var alltaf
svo þakklátur fyrir hverja heim-
sókn.
Í hvert skipti sem ég mætti í
heimsókn til Jónasar frænda
geislaði hann af gleði. Eitt skiptið
fann ég hann ekki í herberginu
sínu en þá var hann í leikfimi. Þar
sat hann og hjólaði af kappi og
hafði sennilega slegið öll met á
Vífilsstöðum. Hann tók sér enga
pásu þrátt fyrir að vera kominn
með gest og mér fannst gott að
hann gat hjólað á meðan við
spjölluðum um stund. Mér fannst
ég sjá sannan íþróttaanda í gamla
frænda mínum og hafði gaman af.
Jónasi leið mjög vel á Vífilsstöð-
um en ef það var eitthvað þá hefði
hann viljað hreyfa sig meira.
Jónas var feiminn og hlédræg-
ur. Honum leið vel einn með sjálf-
um sér eða í góðra vina hópi en
sóttist ekki eftir að vera innan um
margmenni. Jónas kvartaði aldrei
og var hvers manns hugljúfi.
Hann hafði góða nærveru, var
góður og hlýr maður sem öllum
þótti vænt um. Austrið eilífa hefur
kallað hann til sín. Megi hæsti
höfuðsmiður blessa hann og leiða
hann inn á veg ljóssins. Hans er
sárt saknað, hafi hann þökk fyrir
allt og allt.
Harpa Hallsdóttir.
Kvatt hefur þetta líf elskulegur
móðurbróðir minn. Minning hans
lifir í hjarta mínu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Heilsteyptur og traustur eru þau
lýsingarorð sem mér koma fyrst í
hug þegar ég minnist Jónasar
frænda míns. Elskulegur og hjálp-
samur. Málaði fyrir mig glugga á
annarri hæð í húsi sem ég bjó í, þá
kominn á áttræðisaldur. Ég ólst
upp á heimili móðurforeldra minna
og var Jónas þá í Laugaskóla á
veturna en heima á sumrin.
Fyrsta minningin um hann er
áður en ég verð fjögurra ára. Þá er
hann að leika við mig en hann var
einstaklega barngóður. Systkina-
börnin og börnin þeirra, allt voru
þetta „börnin hans“. Þegar komið
var í heimsókn á Vífilsstaði til Jón-
asar var bók sem allir kvittuðu í.
Þá var alltaf skoðað hverjir hefðu
komið og heimsótt hann og hann
var ekki vinalaus. Á Vífilsstöðum
var einstaklega vel um hann hugs-
að og vil ég, fyrir hönd fjölskyld-
unnar, þakka allan þann hlýhug og
óeigingjörnu störf sem þar eru
unnin. Það verður seint fullþakkað.
Loks er dagsins önn á enda, úti birtan
dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga, björtu
augun þín.
Ég skal þerra tár þíns trega, tendra
falinn eld,
svo við getum saman, vinur, syrgt og
glaðst í kveld.
(Kristján frá Djúpalæk)
Edda Önfjörð Magnúsdóttir.
Jónas Jónsson, verkamaður og
íþróttakennari er látinn. Ég trúi
að hann hafi byrjað að vinna hjá
H. Benedikssyni & Co.hf. upp úr
1950, þegar byggingavörulagerinn
var vestur á Lóugötu á Gríms-
staðaholtinu. Jónas vann síðan hjá
H.Benediktssyni hf. þar til fyr-
irtækið var sameinað Nóa-Síríus
hf. Frá árinu 1982 vann hann hjá
Nóa-Síríusi hf. við almenn störf
þar til hann lét af fastri vinnu
1993, og átti því samleið með þess-
um fyrirtækjum, eigendum þeirra
og öðru starfsfólki í liðlega 40 ár.
Ég man eftir Jónasi alveg frá því
er minni mitt nær til, enda var þá
miklu meiri samgangur á milli
manna í fyrirtækjum en síðar
varð. Fyrirtækin reyndar minni og
í dæmigerðum fjölskyldufyrir-
tækjum skapaðist oft einlægur
vinskapur á milli eigenda og fjöl-
skyldu þeirra og starfsmanna. Oft-
lega unnu menn alla sína ævi hjá
einu og sama fyrirtækinu.
Jónas var prýðisstarfsmaður,
enda sérlega vel af Guði gerður,
bæði til líkama og sálar. Hann út-
skrifaðist sem íþróttakennari frá
Íþróttakennaraskólanum á Laug-
arvatni og æfði síðan fimleika með
KR og var lipur og glæsilegur fim-
leikamaður. Hann var mikill vinur
foreldra minna og aufúsugestur á
heimili þeirra. Hann kom þar oft-
lega og lagði mömmu lið við alls-
konar verk. Mamma og Jónas
voru miklir mátar og sátu þau oft
yfir kaffibolla og spjölluðu um að-
skiljanlega hluti á milli þess að
verkin voru unnin. Jónas var
greindur maður og gjörhugull og
hefði áreiðanlega verið prýðilega
efnilegur til frekara náms, ef að-
stæður hefðu staðið til þess. Einar
Benediktsson skáld var í miklu
uppáhaldi hjá honum, en kunnátta
hans í íslenskum ljóðum var ekki
bundin við Einar Ben, heldur
miklu frekar það, sem vel var ort.
Upp úr 1980, þegar ég og Sólveig
vorum nýflutt vestur á Melabraut,
Jónas Jónsson
Lokað
Kísill ehf. er lokað frá kl. 13.00 í dag vegna jarðarfarar FRANKS A.
CASSATA.
Kísill ehf.