Morgunblaðið - 24.04.2009, Blaðsíða 25

✝ Ingibjörg Björns-dóttir ljósmóðir
fæddist í Hrísey 18.
febrúar 1917. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akureyri
17. apríl 2009.
Foreldrar hennar
voru Rósa Bene-
diktsdóttir og Björn
Helgason. Systkini
Ingibjargar sam-
mæðra voru Guð-
laugur, Stefanía og
Stefán Traustabörn,
öll eru þau látin, al-
systir Ingibjargar var Pálína sem
einnig er látin. Ingibjörg fer 15
vikna í fóstur til Margrétar Sæ-
mundsdóttur og Björns Bjart-
marssonar og elst þar upp hjá
þeim ásamt fóstursystkinum sín-
um, Karli, Unni, Axel, Bjartmar
og Þórlaugu, þau eru öll látin.
Ingibjörg fór í Húsmæðraskólann
að Laugalandi í Eyjafirði 1938 til
1939, vann í Hannyrðaverslun
Ragnheiðar O. Björnsson í fjögur
ár. Eftir það lá leið hennar í
hannyrðaskóla í Svíþjóð og hún
útskrifast þaðan sem handavinnu-
kennari. Draumur Ingibjargar
var alltaf að vinna við hjúkrun en
hún ákveður að fara í Ljósmæðra-
skóla Íslands og útskrifast þaðan
30. september 1951 og vinnur síð-
an við ljósmóð-
urstörf í Hrísey og
á Dalvík næstu tvö
árin. Frá 1. janúar
1955 vinnur hún
sem yfirljósmóðir á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
sem þá var nýbyggt
og til 14. júní 1957
er hún fer í fram-
haldsnám til Sví-
þjóðar og Skot-
lands. 1. janúar
1958 kemur hún aft-
ur til starfa á FSA
og vinnur þar sem yfirljósmóðir
til 23. ágúst 1983 er hún lætur af
störfum þar. Fer að vinna við
mæðravernd á Heilsugæslustöð-
inni á Akureyri 1. janúar 1985 og
til fyrri hluta ársins 1990 við af-
leysingar. Ingibjörg var heið-
ursfélagi í Ljósmæðrafélagi Ís-
lands og einnig í Ferðafélagi
Akureyrar, starfaði með Zonta-
konum á Akureyri og með kven-
félaginu Hlíf, hún var alla tíð
mjög virk í því sem hún tók sér
fyrir hendur og hafði mikla unun
af ferðalögum innanlands sem og
utan.
Útför Ingibjargar Björnsdóttur
fer fram frá Glerárkirkju í dag,
föstudaginn 24. apríl og hefst at-
höfnin kl. 13:30.
Það veit hver sál, að sumar fer í hönd,
en samt er þögn og kyrrð um mó og
dranga,
og hvorki brotnar bára upp við strönd
né bærist strá í grænum hlíðarvanga.
(Davíð Stefánsson.)
Við andlát Ingibjargar Björns-
dóttur, fóstursystur móður minnar
kemur upp í hugann þetta erindi í
kvæði Davíðs Stefánssonar „Vor-
nótt“. En einmitt þetta kvæði hafði
verið lesið fyrir hana í banalegu
hennar. Á þessum tímamótum er
mér ljúft að minnast Ingibjargar
sem tengdist fjölskyldu minni 15
vikna gömul er hún var tekinn í
fóstur af ömmu minni Margréti Sæ-
mundsdóttur sem bjó í Þorvaldsdal
í Eyjafirði, vegna erfiðra fjöl-
skylduaðstæðna. Hjá ömmu minni
og hennar fjölskyldu dvaldist Ingi-
björg fram á unglingsár. Með Ingi-
björgu og fósturheimilinu mynduð-
ust órofa tengsl og minntist hún
ætíð fóstru sinnar og fóstursystkina
með mikilli hlýju.
Ingibjörg fór snemma að vinna
fyrir sér eins og títt var í þá daga.
Dvaldi hún á heimilum á Akureyri í
vist eins og hún lýsir svo vel í fróð-
legri og skemmtilegri grein í dag-
blaðinu „Degi“ árið 1987. Launin
voru fæði, húsnæði og 15 krónur á
mánuði. Síðan lá leiðin í húsmæðra-
skóla á Laugalandi II í Eyjafirði.
Til þess að safna fyrir skólagjöldum
vann Ingibjörg í tvo vetur á Krist-
neshæli sem þá var berklahæli. Það
var þá sem áhugi hennar á hjúkr-
unarnámi kviknaði. Hjúkrun varð
þó ekki hennar ævistarf heldur
höguðu atvikin því þannig til að
ljósmóðurnámið varð fyrir valinu.
Farsælt ævistarf sem hófst í Hrísey
og lauk á Akureyri þar sem hún
gegndi stöðu ljósmóður og síðan yf-
irljósmóður um áratuga skeið.
Á yngri árum starfaði Ingibjörg
um skeið í hannyrðaverslun Ragn-
heiðar O. Björnsson á Akureyri,
þar mun hún hafa notið sín vel enda
með næmt auga fyrir fallegu hand-
verki hvers konar, litum og formi.
Þessi eiginleiki hennar endurspegl-
aði ætíð síðan fallegt og smekklegt
heimili hennar. Þangað var ávallt
gott að koma.
Það koma ýmsar minningar upp í
hugann um liðnar samverustundir.
Ég minnist áranna 1949-1950 er við
vorum samtíða í Uppsölum í Sví-
þjóð og ferðuðumst um á reiðhjól-
um, meðal annars um Dalina og víð-
ar. Var gott að eiga með henni
samleið þar og reyndist hún mér
ráðholl í hvívetna enda þó nokkur
aldursmunur á okkur. Eitt af mörg-
um áhugamálum Ingibjargar voru
ferðalög, bæði innanlands og utan á
meðan heilsan leyfði. Sérstaka
ánægju hafði hún af að ferðast um
landið sitt vítt og breitt.
Síðustu æviárin dvaldist Ingi-
björg á dvalarheimilinu Hlíð. Þar
leið henni vel í fallegu og hlýlegu
umhverfi. Hún naut líka stuðnings
og umhyggju nöfnu sinnar Aðal-
heiðar Ingibjargar Mikaelsdóttur
og systurdóttur Rósu Bjargar
Andrésdóttur.
Á kveðjustund verður mér hugs-
að til Ingibjargar og við Gunnlaug-
ur þökkum henni vináttu og hlýju
alla tíð.
Hjördís Á. Briem.
Nú er forystubrýnið okkar fallið
frá, að því hlaut að koma eins og
öðru óhjákvæmilegu sem lífinu
fylgir.
Ingibjörg varð yfirljósmóðir á F-
deild FSA skömmu eftir að deildin
tók til starfa og var það til starfs-
loka 1984. Þar kynntumst við henni
fyrir nálega hálfri öld, er við réð-
umst hver af annarri til vinnu þar.
Starfsvettvangur ljósmæðra var þá
allt annar en nú er, svo ólíkur að
vart er því trúað í dag þegar sagt er
frá.
Ingibjörg bjó í litlu herbergi inni
á deildinni og var alltaf til taks ef
við á vaktinni þurftum á aðstoð að
halda sem var býsna oft, því aldrei
var nema ein ljósa á vakt. Þá var nú
ekki verið að tefja tímann á því að
hafa fataskipti og munum við allar
eftir svörtum morgunsloppi sem
hún brá gjarnan yfir sig.
Ingibjörg var komin yfir fertugt
á þessum tíma og fannst sumum
okkar hún vera orðin gömul, en eft-
ir þetta virtist hún ekkert eldast
fyrr enn nú 2-3 síðustu árin.
Ingibjörg var mjög fær ljósmóðir
og fylgdist vel með nýjungum á
þessum tíma. Stundum fannst
manni hún hrjúf í framkomu, en ef
einhver átti erfitt, hvort sem það
var sængurkona eða starfsfélagi, þá
fékk viðkomandi alla hennar um-
hyggju og alúð. Hlaut hún þakklæti
mæðra í ríkum mæli og enn í dag
heyrum við frásagnir þeirra þakk-
látu kvenna sem hún annaðist.
Ingibjörg var ævinlega til í allt
og með afbrigðum félagslynd. Hún
var ein af stofnendum Norður-
landsdeildar LMFÍ og vann mikið
að félagsmálum ljósmæðra.
Hún ferðaðist mikið um landið,
voru þær nokkrar vinkonur í hóp og
voru gjarnan nefndar fjallafálurnar
ef svo bar undir. Ekki var heldur
slegið hendi á móti einni og einni
utanlandsferð. Naut hún þess mjög
að rifja upp ýmislegt úr þeim ferð-
um.
Ingibjörg var ein af þeim konum
sem klæddust vel og manni fannst
alltaf vera fínar og vel til fara.
Sama var um íbúðina hennar, hún
var bæði notaleg og smekkleg og
þangað var gott að koma.
Ingibjörg hætti að vinna 1984,
eftir það hafði hún svo mikið að
gera að oft var bara erfitt að ná í
hana í síma. Lét hún þau orð falla
um áttrætt að hún skildi ekkert í
því hvernig hún hefði haft tíma til
að vinna fulla vinnu hér áður fyrr.
Það er ekki slæmt að eldast ef fólk
hefur jafn gaman af lífinu og Ingi-
björg hafði og ekki ónýtt að eiga 20-
25 ár eftir í góðum gír við starfslok.
Trú okkar er sú að vinir í varpa
hafi beðið Ingibjargar í öðrum
heimi, Guðmundur Karl og Inga,
Bjarni Rafnar og Bergljót, Petra og
fleiri og einhvern tíma hittumst við
öll á ný – á nýjum vinnustað.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina.
Þín verður gott að minnast. Gömlu
brýnin sem eftir eru,
Freydís, Heba, Inga,
Svana, Margrét,
Guðríður og Nína.
Kveðja frá Zontaklúbbi
Akureyrar.
Ingibjörg Björnsdóttir ljósmóðir
lést á Dvalarheimilinu Hlíð þann
17. apríl síðastliðinn. Hún var ára-
tugum saman félagi í Zontaklúbbi
Akureyrar og við Zontakonur
minnumst hennar með hlýhug, virð-
ingu og þakklæti.
Ingibjörg fæddist í Hrísey 1917
og þótti vænt um eyjuna. Seinna fór
hún sem fararstjóri með Zontasyst-
ur í eftirminnilega ferð á bernsku-
slóðirnar, og hafði frá mörgu að
segja. Ingibjörg var menntuð ljós-
móðir frá Ljósmæðraskóla Íslands,
og aflaði sér framhaldsmenntunar í
Svíþjóð og Skotlandi. Hún var yf-
irljósmóðir á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri frá 1955 til starfs-
loka og tók virkan þátt í starfi
Ljósmæðrafélags Íslands, meðal
annars var hún fyrsti formaður
Norðurlandsdeildar LMFÍ.
Ingibjörg var mjög virk á mörg-
um sviðum, félagslynd og traust, og
gott að vinna með henni. Hún var
glaðlynd og hvetjandi. Það sýnir vel
hvernig hún lagði sitt af mörkum til
að finna lausnir, að þegar Zonta-
klúbburinn réðst í að kaupa hús-
eignina Aðalstræti 54, sem nú ber
nafnið Zontahús, þá fundu þær leið
til að fjármagna kaupin, hún og
Hólmfríður Jónsdóttir mennta-
skólakennari. Framlag þeirra verð-
ur seint fullþakkað. Þá var Ingi-
björg gjaldkeri klúbbsins, en alls
sat hún í stjórn Zontaklúbbs Ak-
ureyrar fimm tímabil, þar af var
hún formaður 1971-1972. Ingibjörg
var virk í alþjóðlegu starfi Zonta og
fór nokkrar ferðir á alþjóðleg þing.
Þá reyndist hún sérlega skemmti-
legur ferðafélagi, og snjöll að finna
áhugaverða staði til að skoða. Hún
þótti einnig ómissandi í ferðanefnd
Zontaklúbbsins. Ingibjörg var lengi
virkur félagi í Ferðafélagi Akureyr-
ar, en ferðalög og ljósmyndun voru
meðal áhugamála hennar. Zonta-
klúbburinn naut góðs af ljósmynd-
arahæfileikum hennar, en segja má
að hún hafi verið hirðljósmyndari
klúbbsins um skeið, og tók jafnvel
kvikmyndir við sérstök tilefni.
Það er margs að minnast, sakna
og þakka. Þótt Ingibjörg hafi ekki
haft þrek til að taka virkan þátt í
klúbbstarfinu síðustu árin, fylgdist
hún þó af áhuga með fréttum af
starfi okkar, og alltaf var jafn nota-
legt að hitta hana, þótt heilsa henn-
ar væri farin að bila.
Um leið og við kveðjum okkar
góða félaga, vottum við aðstand-
endum hennar einlæga samúð.
Fyrir hönd Zontaklúbbs
Akureyrar,
Margrét Pétursdóttir,
Ragnheiður Gestsdóttir,
Stefanía Ármannsdóttir.
Ingibjörg BjörnsdóttirFyrsta dag byltingarinnar varmikið mannfall og margir særðir.
Þegar hlé varð á bardögum fór Þor-
kell með mér ferð eftir ferð til að
flytja særða á sjúkrahúsið okkar.
Hann vissi að mínir innfæddu að-
stoðarmenn gátu þetta vel en hann
vissi líka að mér væri styrkur af
samfylgd hans. Ég stóð frammi fyrir
því eftir nokkra daga að starfsfólk
spítalans var að hætta því það þorði
ekki til vinnu vegna óöryggis á göt-
um úti. Þorkell setti þá upp strætó-
kerfi með þeim fáu bílum okkar sem
ekki var búið að ræna. Hann sótti
starfsfólkið heim að dyrum og skil-
aði því öruggu heim eftir vinnu.
Ég hef aldrei heyrt Þorkel segja
að eitthvað sé ekki hægt og hann fór
í ferðir og tók á málum sem aðrir
veigruðu sér við af ótta. Það varð jú
einhver að fara og sannar hetjur
gera það sem gera þarf. Enda lenti
hann oft í lífshættu, var tekinn
höndum og ógnað.
Sierra Leone áttum við saman og
var tími okkar þar oft umræðuefnið
þegar við hittumst. Þannig unnum
við úr reynslu okkar úr þessu ljóta
stríði með blandi af undrun, reiði og
þakklæti. Spaugið var ekki langt
undan enda skemmtilegra að líta á
skoplegu og gleðilegu hliðarnar sem
vissulega voru líka fjölmargar.
Ég kveð með söknuði vin og hetju
í þakklæti yfir að hafa fengið að
kynnast honum og njóta samstarfs
hans og vinskapar.
Megi blessun fylgja minningu
hans. Ég votta fjölskyldu hans sam-
úð mína og veit að Þorkell hjálpar
þeim að finna frið, kærleik og þakk-
læti í sorg þeirra.
Hildur Magnúsdóttir.
Elsku Þorkell okkar, við þökkum
fyrir að hafa fengið að kynnast þér
og að hafa notið allra góðu stund-
anna með þér.
Láttu ljós þitt skína, um litla
gluggan þinn, þá mun birta og hlýja
verma huga þinn. Hugur þinn er
sterkur, höndin hlý og góð, hann
gefur þreyttum sálum þrek og hug-
arró. Við geymum minningu þína í
hjörtum okkar. Guð veri með þér.
Erna Petersen og
Sigurbjörn Þorbergsson.
Látinn er góður vinur og sam-
starfsfélagi, Þorkell Diego Þorkels-
son, eða Diego eins og hann var allt-
af kallaður innan Rauða krossins.
Ég kynntist Diego árið 1995 þegar
ég starfaði í Norð-austur-Bosníu
fyrir Alþjóðaráð Rauða krossins. Ég
hafði verið þar í stuttan tíma þegar
ég fékk þær fréttir að annar sendi-
fulltrúi frá Íslandi væri væntanlegur
til starfa. Ég þekkti ekki Diego en
heyrði margt jákvætt sagt um
manninn meðal starfsmanna Rauða
krossins á svæðinu, enda hafði hann
starfað þar áður, greinilega við góð-
an orðstír. Ég var fljót að átta mig á
hvers vegna þegar ég kynntist
Diego. Hann var síðhærður töffari,
hress, húmoristi og sjarmur og var
ákaflega vinsæll meðal starfsmanna
og þeirra sem nutu aðstoðar okkar.
Hann hafði það sem þurfti til að
sinna starfinu vel, gott skipulagsvit,
yfirvegun og einstaka samstarfs-
hæfni. Starfið var ekki alltaf auðvelt
eða einfalt og stundum þurfi að
leysa flókin mál á sem bestan máta
og öllum til geðs. Þegar á brattann
var að sækja leitaði ég oftar en einu
sinni ráða hjá Diego, og kom ég
aldrei að tómum kofunum þar, hann
var útsjónarsamur og hafði ráð und-
ir rifi hverju enda lífsreyndur og
hafði fengist við eitt og annað um
ævina.
Það átti ákaflega vel við Diego að
vera sendifulltrúi hjá Rauða kross-
inum og ég held að þar hafi hann
fundið sinn óskastarfsvettvang og
sinnti starfinu ávallt með sóma.
Nokkrum mánuðum áður en við
kynntumst hafði Diego greinst með
mein í höfði sem nú hefur lagt hann.
Hann tók veikindunum með ró og lét
þau ekki hafa áhrif á starfið lengi
vel, hélt ótrauður áfram oft við erf-
iðar og krefjandi aðstæður í mis-
munandi löndum.
Það var alltaf mannbætandi að
hitta Diego, fara í bíltúr og spjalla,
auðvitað var oftast rætt um Rauða
krossinn og störf okkar á vettvangi,
bæði á alvarlegum og léttum nótum
og stundum voru öll heimsins vanda-
mál leyst yfir kaffibolla á kaffihús-
um Reykjavíkur og nágrennis.
Ég sakna þess strax að fá ekki
aftur tækifæri til að spjalla við góð-
an vin.
Ég hef því miður ekki tök á að
fylgja Diego þar sem ég er við störf í
sunnanverðri Afríku. Mig langar að
nota tækifærið og votta aðstandend-
um Diegos mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Þorkels Diego
Þorkelssonar.
Hólmfríður Garðarsdóttir.
„Diego darling, is it you?“ heyrð-
ist í gegnum skruðninginn í talstöð-
inni í sterkbyggðum jeppanum sem
var á leið inn í Bosníu. Þetta var í
ágúst 1995, skömmu eftir fjölda-
morðin hræðilegu í Srebrenica. Þor-
kell Diego Þorkelsson, sendifulltrúi
Rauða kross Íslands í gömlu Júgó-
slavíu, var að aka með mig, þá
fréttamann Stöðvar tvö, inn á stríðs-
svæðið.
Stúlkan sem fagnaði Þorkeli
svona innilega var starfsmaður Al-
þjóða Rauða krossins í Bihac í Bosn-
íu. Þar höfðu hún og kollegar hennar
verið í herkví og ekki hitt Þorkel í
nokkurn tíma. Enda urðu fagnaðar-
fundir.
Í þessu tilviki sem oftar kom ber-
lega fram hversu miklum vinsældum
Þorkell átti að fagna meðal sam-
starfsmanna. Á næstu árum varð ég
ósjaldan var við að það birti yfir
andlitum fólks sem hafði unnið með
honum þegar nafn hans bar á góma.
Þorkell fór upphaflega sem bíl-
stjóri á vegum Rauða krossins til
Króatíu í nóvember 1992, þegar
Júgóslavíustríðin stóðu sem hæst.
Hans starf var að aka tröllvöxnum
flutningabílum um átakasvæðin.
Innan tíðar var Þorkeli treyst fyrir
stjórn bílalestanna. Þá reyndi á for-
ystuhæfileika, útsjónarsemi og trú-
verðugleika, sem Þorkell hafði í rík-
um mæli.
Starf hans á vegum Rauða kross-
ins víða um heim var langt frá því að
vera hættulaust. Í byrjun árs 1994
lenti hann í miðri stjórnarbyltingu í
Afríkuríkinu Líberíu. Skömmu eftir
þjóðarmorðin í Rúanda síðar sama
ár var hann beðinn um að taka að
sér dreifingu hjálpargagna og skrá-
setningu íbúa þar.
Hurð skall nærri hælum í Síerra
Leóne 1997, þegar uppreisnarmenn
stöðvuðu bíl hans, köstuðu honum í
jörðina og hótuðu honum öllu illu.
En Þorkell hafði átt góð samskipti
við liðsforingja vígamannanna og
komst við illan leik burt úr miklum
háska.
Það var ekki fyrir tilviljun að Þor-
kell Diego væri beðinn að stjórna
hjálparstarfi á átakasvæðum. Þar
sem aðstæður voru viðsjárverðar og
verkefnin flókin, þar var vitað að
„Diego“ – eins og hann var ávallt
kallaður – væri réttur maður á rétt-
um stað.
Þorkell hafði þann eiginleika að
geta talað í vinsemd við hvern sem
var. Glaðværð og fordómaleysi opn-
aði honum margar dyr. Þegar á
reyndi var hann yfirvegaður og
ráðagóður, jafnvel þó að í kringum
hann væri uppnám og spenna.
Hjálparstarfsmenn geta átt erfitt
með að deila erfiðri reynslu með
öðrum. Eftir að heilsu Þorkels fór
verulega að hraka skipti það hann
án efa miklu máli að kollegar hans
úr Rauðakrossstarfinu heimsóttu
hann reglulega allt þar til yfir lauk.
Hann hresstist ævinlega þegar
hjúkrunarfræðingarnir og sendifull-
trúarnir Hólmfríður Garðarsdóttir
og Hildur Magnúsdóttir komu í
heimsókn.
Við Þorkell hittumst síðast
skömmu fyrir jól. Þá var af honum
dregið, líkamlega, en hann hafði
augljósa ánægju af að ræða nýjustu
vendingar í starfsemi Rauða kross-
ins, sem hann unni svo mjög. Með
fráfalli Þorkels Diego höfum við,
sem höfum unnið að alþjóðastarfi
Rauða krossins, misst traustan fé-
laga og góðan vin. Blessuð sé minn-
ing hans.
Þórir Guðmundsson,
sviðsstjóri alþjóðasviðs Rauða
kross Íslands.
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2009
Elsku nafna mín! Innilegar
þakkir fyrir okkar góðu
stundir.
Guð geymi þig. Þín
Inga.
HINSTA KVEÐJA