Morgunblaðið - 24.04.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2009
✝ Guðmunda Guð-mundsdóttir
fæddist á Suðureyri
við Súgandafjörð 19.
apríl 1929. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 13. apríl
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur Kr.
Guðnason frá Súg-
andafirði, f. 1897, d.
1973, og Elín Magn-
úsdóttir frá Ísafirði,
f. 1889, d. 1970.
Systkini Guðmundu
voru Kristín, f. 1915, d. 1975, mað-
ur hennar var Kristján Bjarni
Magnússon, f. 1913, d. 1981,
Guðni, f. 1922, d. 1989, Jóhann
Magnús, f. 1924, d. 2006, kona
hans er Björg Sigurðardóttir, f.
1930, Þorvarður Stefán, f. 1925, d.
2007, kona hans var Svanhildur
Sigurjónsdóttir, f. 1918, d. 2002,
Guðrún Guðríður, f. 1927, maður
hennar var Skúli Jónasson, f.
1925, d. 2007, Kristrún, f. 1928,
maður hennar er Högni Þórð-
arson, f. 1924, Fanney Guðmunds-
dóttir, f. 1931, d. 1998, maður
hennar var Friðjón Guðmundsson,
f. 1934, d. 2000. Jakobína Jó-
hanna, f. 1933, og Kristjana
Helga, f. 1937, maður hennar var
Bjarni Sigurðsson, f. 1928, d. 1981.
Hinn 15. ágúst 1969 giftist Guð-
munda Lárusi Friðrikssyni, vél-
stjóra, f. 18. febrúar 1932, d. 22.
nóvember 1988. Son-
ur þeirra er Víðir
Lárusson, f. 1970,
stýrimaður, giftur
Áslaugu Trausta-
dóttur, snyrtifræð-
ingi, f. 1972. Börn
þeirra eru Rebekka,
f. 1994, Kara, f.
1998, og Lárus, f.
2001.
Fyrir átti Guð-
munda þau Helgu
Stefánsdóttur, f.
1952, fótaaðgerð-
arfræðing, gift Júl-
íus Roy Arinbjarnarsyni, f. 1948,
verslunarmanni, og soninn Guðna
Pétursson, f. 1959, sjómann,
kvæntur Nanet Orangan, f. 1964,
húsmóður.
Dætur Helgu og Júlíusar eru
Sigríður Elín, f. 1970, í sambúð
með Jóhannesi B. Þórarinssyni,
börn þeirra eru Bríet, Júlíus og
Telma. Díana, f. 1973, gift Páli Ei-
ríkssyni, börn þeirra eru Theodór,
Þórhildur Helga og Arnar Daði.
Ólöf, f. 1976, í sambúð með Tóm-
asi Philip Rúnarssyni, dóttir
þeirra er Emma.
Börn Guðna og Nanetar eru
Guðmundur Kristján, f. 1992,
Kristinn Godfrey, f. 1995, og Kar-
en Glóey, f. 2002. Fyrir átti Guðni
dótturina Tinnu Dögg, f. 1992.
Útför Guðmundu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, föstudaginn
24. apríl, og hefst athöfnin kl. 13.
Elskuleg amma mín, Guðmunda
Guðmundsdóttir, betur þekkt sem
amma Munda af þeim sem hana
þekktu, kvaddi þennan heim annan
í páskum síðastliðinn. Mig langar
að minnast hennar í fáeinum orð-
um. Fyrstu minningarnar bera mig
heim til ömmu og afa í Eyjahraunið
þar sem við systur, Víðir og fleiri
ungmenni lékum í garðinum, en á
góðum sumardegi fengum við að
hlaupa léttklædd í gegnum vatns-
bununa sem vökvaði garðinn og var
þetta hin mesta skemmtun. Að leik
loknum biðu síðan kræsingarnar
sem amma hafði töfrað fram úr eld-
húsinu, kleinurnar eru mér sér-
staklega minnisstæðar að ónefnd-
um rabbabaranum sem við fengum
að drekkja í sykri. Úr barnæsku
yfir í fullorðinsárin þegar ég eign-
aðist frumburðinn, annan í páskum
á síðasta ári, og amma sitt sjöunda
barnabarnabarn. Amma kom og
leit Emmu augum þann sama dag
og vafalaust heillaði daman lang-
ömmu sína. Hún færði henni hekl-
aðan barnakjól eða öllu heldur dúk-
kukjól sem Emma passaði því
miður ekki í þótt smá væri. En
amma heimtaði ljósmynd af kjóln-
um og ungviðinu svo að úr varð
skemmtileg mynd þar sem Emma
liggur í sófanum með kjólinn lagð-
an á sig. Ef amma færði ættingjum
föt að gjöf var eins gott að máta
flíkina að henni viðstaddri en ef það
var ekki hægt þá mátti augljóslega
finna lausn á því.
Amma hafði stórt hjarta og sinnti
sínum eftir fremsta megni. Oft var
manni skemmt yfir sögum hennar
sem hún kunni ógrynni af en ekki
síður hafði maður oft gaman af
hennar eigin uppátækjum. Hennar
er minnst með söknuði.
Ólöf Júlíusdóttir.
Til elsku Mundu ömmu.
Ó hve létt er þitt skóhljóð
ó hve leingi ég beið þín,
það er vorhret á glugga,
napur vindur sem hvín,
en ég veit eina stjörnu,
eina stjörnu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
Það eru erfiðir tímar,
það er atvinnuþref,
ég hef ekkert að bjóða,
ekki ögn sem ég gef,
nema von mína og líf mitt
hvort ég vaki eða sef,
þetta eitt sem þú gafst mér
það er alt sem ég hef.
En í kvöld lýkur vetri
sérhvers vinnandi manns,
og á morgun skín maísól,
það er maísólin hans,
það er maísólin okkar,
okkar einíngarbands,
fyrir þér ber ég fána
þessa framtíðarlands.
(Halldór Kiljan Laxness)
Þín
Díana.
Munda móðursystir hefur nú
kvatt okkur og heldur er tilveran
fátæklegri fyrir vikið hjá frænd-
garðinum. Frá því við kynntumst
fyrst þessari eldhressu, ósérhlífnu
og gestrisnu konu var alltaf mikil
tilhlökkun að hitta hana aftur. Við
höfðum matarást á Mundu, enda
beinlínis tróð hún í okkur veislumat
og hnallþórum við öll tækifæri.
Væri ekkert sérstakt tilefni, þá bjó
hún það bara til. Hún var aðsóps-
mikil og lá ekki á skoðunum sínum.
Í minningunni er hlátur, gamansög-
ur og allt á fullu í kringum Mundu.
Hún mátti þó taka á honum stóra
sínum oftar en einu sinni í lífinu, en
var ekki mikið að flíka því við okk-
ur.
Móðurfjölskylda okkar hefur
verið dugleg að hittast og kætast
saman um langt árabil. Þar mætti
Munda alltaf hressust, hvernig svo
sem áraði hjá henni og hélt uppi
stuðinu. Hún fylgdist vel með stór-
fjölskyldunni og var sérlegur tengi-
liður okkar um allt súrt og sætt
sem hana henti. Hún var líka
manna fyrst mætt til stuðnings og
uppörvunar, eða til að samgleðjast,
þar sem tilefni var til, oftast með
góðgæti meðferðis. Það er huggun
harmi gegn, að Helga dóttir hennar
heldur merki hennar á lofti, enda
um margt lík móður sinni að elsku-
legheitum.
Að leiðarlokum þökkum við
Mundu fyrir samfylgdina og ljúfar
minningar. Við systkinin, Hörður,
Þórður, Kristín og Guðmundur
Kristján sendum Helgu, Guðna,
Víði og fjölskyldum þeirra innileg-
ar samúðarkveðjur.
Hörður Högnason.
Nú er hún Munda frænka fallin
frá, hefði orðið áttræð þann 19.
apríl sl. Munda átti sinn stað í
mínu hjarta og okkar bræðra allra.
Það voru sterk tengsl á milli móður
minnar heitinnar og Mundu systur
hennar, tengsl sem styrktust með
árunum. Við heimsóttum hana tíð-
um til Þorlákshafnar, dvöldum
gjarnan nokkra daga í senn og
borðuðum kræsingar. Munda var
einstök atorkukona, hamhleypa til
allra verka. Ég man atvik úr æsku,
við bræður ungir grallarar, allir
með sítt liðað hár niður á axlir.
Foreldrarnir fóru af bæ, stoltir af
sínum hærðu hetjum. Munda pass-
aði. Við fullvissir um afslappandi
tíma og náðuga vist. En fljótlega
var okkur kippt niður á jörðina aft-
ur. Mætt var Munda í líki „Soffíu
frænku“, fussum svei! Að sjá lubb-
ann á ykkur drengir! Móðir ykkar
hefur sennilega farið í miklum flýti.
Nú var pottur settur á hausinn svo
klippt, ekkert flókið. Við bræður
hlógum eins og við ættum lífið að
leysa eftir hárskurðinn, en móður
okkar var ekki skemmt þegar hún
kom heim úr fríinu. Áður en hún
fékk Mundu fullþakkað fyrir pöss-
unina, voru látin falla kröftug orð
sem ekki voru öll jafn falleg. Allt
féll þetta þó í ljúfa löð skömmu síð-
ar.
Við hjónin hittum Mundu af og
til seinni árin. Fyrir nokkrum árum
heimsóttum við hana ásamt þýskri
vinkonu okkar, vorum á leið til
Vestmannaeyja. Ætluðum rétt að
koma við. Munda klófesti okkur í
kaffi, því næst byrjaði skarkalinn í
eldhúsinu, allt var í gangi í einu:
hrærivélin, þeytarinn, kökukeflið á
lofti. Svo beitti hún fyrir sig orða-
vali svipuðu móður minnar … og
helv. druslan. Síðan kom þetta á
færibandi fram: rjómaterta, mar-
engsterta, pönnukökur með rjóma,
kleinur, vöfflur, og slatti af smá-
kökum. Ég stalst einhverju sinni til
að líta inn í búrið hjá henni, virða
fyrir mér hús allsnægtanna, sá hins
vegar ekkert nema haframjöl og
nokkra lauka. Við fórum til Eyja
pakksödd með nesti fyrir næstu
þrjá daga. Sú þýska hélt hún hefði
misheyrt eitthvað og hefði lent á
sætu sveitakaffihúsi í útjaðri borg-
arinnar.
Munda var öðlingur, hörð, ákveð-
in, vinnusöm en lundin stríð. Hún
virkaði eins og náttúruöflin fyrir
vestan, stormasöm á köflum, en svo
lygndi. Þá beið hennar blíði faðmur
sem var alltumlykjandi. Hún var
ákaflega góðum gáfum gædd,
minnið óbrigðult og sögufróð með
eindæmum. Hafði gaman af að
segja frá, gæddi sögur sínar sér-
stöku lífi, litaði þær og kryddaði
eftir sínu næma innsæi.
Sérstaka ræktarsemi sýndi hún
móður okkar fársjúkri, vék ekki frá
henni svo vikum skipti. Vafði hana
kærleik og hlýju og stundaði af
stakri elju. Fyrir það verðum við
bræður ævinlega þakklátir. Stóð
sem klettur hvað sem á dundi og
varð föður okkar mikil hjálparhella.
Þessi nærvera hennar var mömmu
mikils virði. Nú er hún öll, sól
hennar hnigin til austursins eilífa.
Eftir sitja syrgjendur og sjá á bak
stórbrotinni manneskju sem við
elskuðum öll. Mestur er þó missir
barna hennar og barnabarna. Allt
verður svo endanlegt þegar dauð-
inn kallar. Far í friði, Munda mín,
blessuð sé þín minning.
Magnús Örn Friðjónsson.
Ég fékk sting í hjartað þegar ég
heyrði að Munda frænka væri dáin.
Mér var hugsað til hennar nokkr-
um vikum áður. Þá rifjaði ég upp
Guðmunda
Guðmundsdóttir
✝ Hreinn Þórhalls-son fæddist 6. maí
1927 á Húsavík, hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þingeyinga
miðvikudaginn 15.
apríl síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Þórhalls
Björnssonar frá
Ljósavatni og Jennýj-
ar Karítasar Björns-
dóttur frá Þverá í
Vesturhópi í Húna-
vatnssýslu. Hreinn
bjó á Ljósavatni allt
sitt líf en síðustu ár ævi sinnar var
Dvalarheimilið Hvammur á Húsa-
vík hans dvalarstaður. Systkini
hans voru Björn, Álfheiður, Þórunn
Kristín og Guðný og eru þau öll lát-
in.
Hreinn kvæntist Önnu Sigríði
Jónsdóttur frá Naustum við Ak-
ureyri, f. 4. október
1936, d. 8. ágúst 2006.
Eignuðust þau fjögur
börn. Elst er Karítas
Þórný Hreinsdóttir, f.
27. júní 1964, gift
Hans Pétri Diðriks-
syni frá Helgavatni í
Þverárhlíð, þau eiga
tvær dætur, Guðfinnu
og Katrínu. Sæunn
Björg Hreinsdóttir, f.
16. ágúst 1967, gift
Bjarna Guðmunds-
syni frá Reykjavík og
saman eiga þau þrjú
börn, Benedikt Natanael, Þórunni
Sigríði og Arnfríði Þórlaugu. Krist-
ín María Hreinsdóttir, f. 21. mars
1969. Jón Björn Hreinsson, f. 20.
ágúst 1975.
Útförin fer fram frá Þorgeirs-
kirkju við Ljósavatn föstudaginn
24. apríl kl. 14.00.
Þú ert farinn inn í vorið pabbi
minn. Vorið var þinn tími, þessi tími
þegar náttúran er að vakna, enda
varstu mikill náttúruunnandi. Vorið
var þér tími framkvæmda og gleði
en þú varst mjög athafnasamur
maður alla tíð. Jafnvel eftir að á
Hvamm var komið varstu iðinn við
að sauma motturnar þínar og púð-
ana, en það var dæmi um það hvað
þú varst tilbúinn til að tileinka þér
nýja hluti.
Er ég lít til baka kemur margt
upp í hugann. Efst í huga mér er
gjafmildi þín, þú hafðir meira gam-
an af því að gefa en þiggja og þess
fengu margir að njóta sem voru þér
samferða á lífsleið þinni, ungir sem
aldnir. Klassísk tónlist, ljóð og lest-
ur voru þín dægrastytting, sérstak-
lega síðustu árin. Þú varst stórbrot-
inn persónuleiki og yfirleitt engin
lognmolla í kringum þig, mikill
áhugamaður um framfarir og upp-
byggingu, þó svo ekki fylgdi alltaf
hugur hönd. Mynd mín af þér er
þegar þú varst í blóma lífsins, áður
en veikindin tóku völdin, en þá
breyttist svo margt.
Það er skrítið að geta ekki lengur
heimsótt þig á Hvamm, þar var þitt
heimili síðustu árin en þar naustu
hlýju og umhyggju. Þú kenndir mér
svo margt, en það sem ég lærði
mest og best af samfylgdinni við
þig og það að ganga í gegnum erfið
veikindi með þér er að veraldlegir
hlutir eru einskis nýtir ef heilsa
manns brestur. Og eins og lífið kall-
ar okkur áfram hérna megin köll-
uðu klukkurnar þig yfir eftir stutt-
an lokasprett.
Far í friði pabbi minn.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(Vald. Briem)
Sæunn Björg.
Ég vil byrja þessa grein á fallegu
ljóði eftir Davíð Stefánsson sem
heitir Blómasaga.
Um engi og tún
og ásinn heima
ég aftur reika,
sezt í brekkuna
silkimjúka
og sóleyjarbleika.
Milt var sunnan
við moldarbarðið
og melinn gráa.
Þar fagna mér ennþá
fífillinn guli
og fjólan bláa.
Engan leit ég
mót ljósi himins
ljúfar brosa
en dúnurt fríða,
sem dagsins bíður
í döggvuðum mosa.
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini
sem aldrei svíkja.
(Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi.)
Hreinn bóndi á Ljósavatni var
eftirminnilegur maður og á margan
hátt óvenjulegur. Það má segja að
hann væri engum líkur. Hreinn var
ljóshærður, bláeygur og skarpleit-
ur. Horfði beint í augu manns og
sagði sína meiningu eins og honum
einum var lagið. Honum var stund-
um þungt niðri fyrir, en oftar var
hann glettinn og á stundum stríð-
inn. Hann hafði gaman af að gefa
Þórhalli bónda mínum í nefið af því
að hann vissi að ég hafði skömm á
því, en gaman af stríðninni.
Þegar við Þórhallur fluttum í
Landamótssel kom Hreinn fljótlega
og bauð okkur velkomin heim í
sveitina og sýndi okkur velvild og
umhyggju á sinn hátt.. Mörg atvik
þar að lútandi koma upp í hugann
nú þegar ég sest niður og minnist
hans.
Hreinn hafði margt til brunns að
bera enda átti hann til þeirra að
telja. Hann var maður fram-
kvæmda, stórhuga og athugull, en á
stundum var kappið honum ofviða á
seinni árum. Allt handverk lék í
höndum hans, smíðar á tré og járn,
nýsmíðar og viðgerðir. Margir leit-
uðu til Hreins og ekki stóð á hjálp-
semi hans og greiðasemi. Hann var
gestrisinn og var gaman að koma í
Ljósavatn þar sem mikill myndar-
skapur var í öllum veitingum. Iðu-
lega buðu þau hjón öllum kirkju-
gestum í kaffi og þar var veitt
aðstaða í kring um kirkjulegar at-
hafnir.
Stuttu eftir að við komum í
Landamótssel og fórum að búa um
okkur þar á efri hæðinni kom
Hreinn að máli við mig um að það
væri ómögulegt að hafa svalirnar
án handriðs, þetta væri stórhættu-
legt ekki síst þar sem krakkar
væru.
Ekki leið langur tími þar til
Hreinn mætti á traktornum sínum,
hvítum David Brown, það voru hans
vélar, eldsnemma um morgun, áður
en nokkur var vaknaður í Seli, með
grind á svalirnar á uppmoksturs-
tækjunum. Hafði hann laumast til
að mæla fyrir handriðinu og var
þarna kominn með þessa fínu grind
sem auðvitað smellpassaði á sval-
irnar. Hann var ekki lengi að koma
grindinni fyrir og nokkrum dögum
síðar kom hann með handriðið og
smellti ofan á. Þessi smíði hefur
ekki haggast síðan og mun ekki
gera um ókomin ár. Hann var al-
gjörlega ófáanlegur til að taka
borgun fyrir. Svona var Hreinn.
Þegar kom að því að byggja nýja
kirkju á Ljósavatni, Þorgeirskirkju
sem reist var í tilefni af 1000 ára af-
mæli kristnitöku á Íslandi í minn-
ingu Þorgeirs Ljósvetningagoða, þá
stóð Hreinn fyrir því að gefa land
undir kirkjuna og víst var að ef
heilsan hefði leyft þá hefði hann
lagt byggingunni lið eins og honum
einum var lagið.
Hreinn átti sér marga stóra
drauma um hinar ýmsu fram-
kvæmdir á Ljósavatni og víðar.
Veikindi sem ágerðust síðustu ár
komu í veg fyrir að hann gæti fram-
fylgt þeim. Sumir þessir draumar
voru of stórir fyrir okkar litla sam-
Hreinn Þórhallsson