Morgunblaðið - 24.04.2009, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2009
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
✝
Ástkær eiginmaður minn og bróðir,
HALLDÓR HERMANNSSON,
Grasparvsgrand 8,
Klagerup,
Svíþjóð,
sem varð bráðkvaddur föstudaginn 3. apríl, verður
jarðsunginn frá Vídalínskirkju mánudaginn 27. apríl
kl. 13.00.
Ingveldur Höskuldsdóttir
og fjölskylda,
Guðlaug Hermannsdóttir, Brynjar Skarphéðinsson
og börn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför móður minnar, ömmu okkar og
langömmu,
INGU TORFHILDAR MAGNÚSDÓTTUR .
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunarheimilinu
Eir fyrir góða umönnun.
Magnús Ingimundarson,
Arnar Magnússon,
Birgitta Magnúsdóttir, Dagur Benónýsson,
Erik Magnússon,
Lennart Magnússon
og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar,
LAUFEY ÞÓRA VIGFÚSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Hvammi,
Húsavík,
verður jarðsungin frá Húsavíkurkirkju laugardaginn
25. apríl kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hinnar látnu er bent á Hjartavernd
og Krabbameinsfélagið.
Dætur hinnar látnu.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu,
hlýhug og styrk vegna andláts og útfarar ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR ÖGMUNDSDÓTTUR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítala Landakoti fyrir frábæra umönnun.
Guðrún Jónsdóttir, Oddur Þórðarson,
Jóna Jónsdóttir, Pétur Eiríksson,
Guðlaugur G. Jónsson, Sigríður I. Ágústsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN M. GUÐMUNDSSON,
Reykjum,
Mosfellsbæ,
lést miðvikudaginn 22. apríl.
Málfríður Bjarnadóttir,
Sólveig Ólöf Jónsdóttir, Pétur R. Guðmundsson,
Guðmundur Jónsson, Þuríður Yngvadóttir,
Helga Jónsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Bjarni Snæbjörn Jónsson, Björg K. Kristjánsdóttir,
Eyjólfur Jónsson, Auður Þórisdóttir,
Jón Magnús Jónsson, Kristín Sverrisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
hvað mér þótti hún vera orðin full-
orðin þegar ég sá hana síðast. Við
fjölskyldan vorum alltaf á leiðinni í
Þorlákshöfn að heimsækja hana.
En nú er það of seint.
Munda var nokkrum árum eldri
en móðir mín en þær systur voru
mjög nánar alla tíð. Fyrstu kynni
mín af henni voru þegar hún bjó í
Súgandafirði þegar ég var að alast
þar upp. Það var alltaf líf og fjör í
kringum Mundu og fjölskyldu.
Munda var mjög kraftmikil kona
og það var sjaldnast lognmolla í
kringum hana. Hún var mjög dug-
leg, rausnarleg, hjálpleg og vildi
öllum vel. Og í minningunni var
hún alltaf kát og hress. Við bræður
fórum oft í heimsóknir með for-
eldrum okkar til Mundu og fjöl-
skyldu þegar við vorum yngri. Og
eftir að við stofnuðum okkar eigin
fjölskyldur héldu tengslin áfram.
Ég man þegar fjölskyldan mín var
minni og við heimsóttum Mundu í
Þorlákshöfn fyrir nokkuð mörgum
árum þá bauð hún okkur að sjálf-
sögðu í mat og gaf okkur nýjan fisk
í kveðjuskyni þegar við fórum
heim. Munda var einstaklega hjálp-
leg og ræktarsöm við fjölskyldu
sína. Hún annaðist móður mína
fram í andlátið þegar hún veiktist
af krabbameini fyrir nokkrum ár-
um. Og kunnum við bræður henni
miklar þakkir fyrir það. Ég man
þegar Munda kom með móður
minni til Hornafjarðar þegar við
fjölskyldan bjuggum þar í stóru
húsi. Eftir að móðir mín var farin
aftur til Reykjavíkur þá var Munda
eftir hjá okkur í nokkra daga. Einn
morguninn tók ég eftir því að búið
var að henda gömlum frosnum mat
í ruslatunnuna. Þá hafði Munda
þítt frystikistuna og tekið til í
henni. Í sömu heimsókn tók hún
allt búrið í gegn hjá okkur. Hún
eldaði og þreif. Auðvitað voru
áhöldin ekki endilega á þeim stað
sem þau áttu að vera en okkur
fannst þetta frábært og kunnum
við henni miklar þakkir fyrir.
Munda var mjög hænd að börnum
okkar hjóna og færði þeim sokka
og vettlinga sem hún hafði prjónað.
Sú vinátta var gagnkvæm. Munda
frænka átti stóran sess í hjörtum
okkar bræðra og var hún í miklu
uppáhaldi hjá okkur öllum.
Kæra Helga, Guðni og Víðir, við
bræður vottum ykkur og fjölskyld-
um ykkar okkar dýpstu samúð.
Guðmundur V. Friðjónsson.
félag og jafnvel stærri samfélög.
Mörg síðustu ár hefur Hreinn bú-
ið á Hvammi, dvalarheimili aldraðra
á Húsavík – en hugurinn var heima
á Ljósavatni.
Við Þórhallur minnumst Hreins
með þakklæti fyrir þann hlýhug og
velvilja sem hann sýndi okkur fjöl-
skyldunni í Landamótsseli.
Helga A. Erlingsdóttir.
Mér finnst þetta svo fallegt og
viðeigandi, gamli bóndinn kominn
aftur heim, horfir yfir sveitina sína,
sem honum þótti svo vænt um og
hann þekkti svo vel, já hverja ein-
ustu þúfu, hverja lækjarsprænu,
hraunið og móana.
Hreinn var mikið náttúrubarn, og
mikið úti við, ég veit að hann hefur
þekkt öll þessi blóm sem nefnd eru
í ljóðinu hér á undan og svo miklu,
miklu fleiri. En nú er Hreinn farinn
að hvíla sig, en hann gerði nú ekki
mikið af því, blessaður, hér á árum
áður. Hann vann mikið og lét það
ekki eftir sér að sofa lengi í einu.
En hann hefur verið líkamlega
sterkur, að þola þetta mikla vinnuá-
lag öll þessi ár, en nú er hann geng-
inn til hvílu í hinsta sinn.
Hreinn var okkur alltaf ljúfur,
okkur þótti mjög vænt um hann og
honum þótti vænt um litlu frænkur
sínar, dætur mínar þrjár. Hann
færði þeim oft gjafir, þegar þær
fæddust færði hann þeim öllum silf-
urskeið, síðar kom hann í heim-
sóknir með harðfisk í poka, því
hann vissi það væri miklu hollara
fyrir þær en nammi í poka, og núna
stuttu áður en hann lést, sendi hann
þeim fallega röndótta sokka í glað-
legum og hressandi litum. Hann var
hugulsamur, uppátækjasamur og
stríðinn, en með hjarta úr skíra
gulli. Það var gott að tala við Hrein,
því það var hægt að tala við hann
um alla skapaða hluti, hann var
gamansamur, víðlesinn, minnugur,
skarpgreindur, og áhugasamur um
allt og alla. En það sem átti hug
hans allt tíð, voru hinar ýmsu fram-
kvæmdir, og þá stórframkvæmdir,
hann byggði mikið og byggði stórt,
þessar byggingar verða minnis-
merki um stórhuga mann um
ókomna tíð.
Við þökkum fyrir samfylgdina.
Blessuð sé minning Hreins Þór-
hallssonar frá Ljósavatni.
Aðalheiður Kjartansdóttir
(Heiða).
Í dag kveðjum við móðurbróður
okkar Hrein á Ljósavatni. Þegar
við vorum að alast upp á Egils-
stöðum voru ferðir norður í Ljósa-
vatn ekki skottúr heldur heljar-
miklir leiðangrar sem tóku heilan
dag. Lagt var af stað eldsnemma
morguns með nesti, smurt brauð,
kaffi og te á brúsum og mjólk á
flösku, enda var ekki stoppað í
sjoppum heldur á völdum stöðum
þar sem við vorum fræddar um
landslag og náttúrufar. Mamma
okkar var að sjálfsögðu á leið
„heim“ að Ljósavatni því þó að
langur vegur skildi hana frá systk-
inum sínum í Ljósavatnsskarðinu
þá voru þau alla tíð ákaflega tengd
og með þeim mikill kærleikur.
Þessar ferðir voru alltaf mikið til-
hlökkunarefni því Hreinn frændi
var höfðingi heim að sækja og var
gestrisni og góðvild þeirra Siggu
einstök. Meðan mamma lifði voru
heldur aldrei jól án þess að Hreinn
sendi Tótu systur sinni hangi„ket“
og reyktan magál að norðan í þeirri
fullvissu að norðankjötið væri mun
meira hnossgæti en það austfirska.
Við systur eigum bjartar minn-
ingar frá Ljósavatni og í minning-
unni ríkti þar einstök heiðríkja og
sólskin alla daga. Hreinn frændi
var bæði gamansamur og glettinn
og kunni á börnum gott lag. Sissa á
skemmtilega minningu um það,
þegar hún og Eiríkur bróðir voru
lítil hjá afa og ömmu, að hafa þótt
kanilsykur bestur í slíku óhófi að
frænda fannst nóg um. Sagði hann
að það væri nú ekki nógu gott, því
hún ætti það á hættu að verða
heimsk af þessu sykuráti. Það þarf
ekki að fjölyrða um það að orð hans
voru tekin sem heilagur sannleikur
og kanilsykurinn notaður spart eft-
ir þetta. Þegar Jenný hugsar um
Hrein frænda er það vorkoma sem
kemur upp í huga hennar og segist
alltaf muni minnast hans þegar hún
heyrir í lóunni, því það var hann,
sem kenndi henni að hlusta á fugla
himinsins, staldra við og njóta nátt-
úrunnar. Svona var Hreinn.
Lífið var frænda ekki auðvelt á
efri árum. Hann greindist með geð-
hvarfasýki sem reyndist honum og
fjölskyldu hans erfiður sjúkdómur
við að búa. Engu að síður eigum við
systur ekkert nema hlýjar minn-
ingar um okkar ástkæra frænda og
kveðjum með þökk og þessum lín-
um eftir Þorstein Valdimarsson:
Ljós ber á rökkurvegu,
rökkur á ljósvegu.
Líf ber til dauða,
og dauði til lífs.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Stefanía, Jenný og Þórhalla
Steinþórsdætur.
„Hver getur átt
svona góðlegan hund?“
spurði Gísli alla og engan. Hann stóð
yfir moldum föður síns í kirkjugarð-
inum á Miklabæ og næst gerði hann
það að umtalsefni hve einstaklega vel
það hefði átti við að lagðprúður hrút-
ur tók sér stöðu við gröfina þegar rek-
um var kastað. Gísla var ekki endi-
lega að skapi að ræða tilfinningar.
Löngu seinna á fögrum degi ók ég
rauðum bíl heim á hlað til Gísla. Hann
sat úti á tröppum og hugleiddi sitt-
hvað í síðdegissólinni. Erindi mitt var
að safna fé til hjálpar nauðstöddum.
Gísli stökk á fætur og kom að vörmu
spori aftur með seðla, sem hann hafði
vöðlað inn í lófa sér og rétti fram allt
að því afsakandi, sagði þó að það
kæmi við sig að hugsa um alla ógæf-
una í heiminum.
Nokkrum árum áður sitjum við í
eldhúsinu í Miðhúsum og drekkum
kaffi. Guðrún húsfreyja er að skera
gljáandi silung sem bíður þess að
komast í pottinn. Hátíð er í húsi og
von er á fólkinu á neðra bænum, því
þetta er fyrsti fiskurinn sem veiðst
hefur þetta sumarið. Þau Gísli eru sí-
fellt að skylmast með orðum og gera
góðlátlegt grín hvort að öðru, snörp
og fyndin.
Gísli áttræður. Börn, tengdabörn
og afkomendur hafa búið honum
glæsilega veislu í hlöðunni, þar sem
fram eru bornar gómsætar veitingar
og skemmtiatriði, söngur, harmon-
ikkuspil og dans. Afmælisbarnið er
stolt af frammistöðu allra sinna en fer
vel með.
Gísli hafði þann sið að stoppa stutt
við en koma frekar oftar í heimsókn.
„Nei, nei, alls ekki kaffi, það kemur
ekki til,“ sagði hann oft, en drakk einn
bolla í kurteisisskyni og hló dátt, oft
þegar hann hafði sagt ófrægingar-
✝ Gísli Jónssonfæddist í Holts-
koti í Seyluhreppi 10.
september 1926.
Hann lést á heimili
sínu í Miðhúsum í
Akrahreppi hinn 1.
apríl síðastliðinn.
Útförin fór fram
frá Miklabæjarkirkju
í Akrahreppi 18. apríl
sl.
Meira: mbl.is/minningar
sögu af sjálfum sér en
reyndar voru sögurnar
margar og um ýmis
efni. Hann var umtals-
góður um aðra og auð-
fundin samúð hans til
samferðafólks.
Nú kemur rauði bíll-
inn hans ekki oftar í
hlað en minningin um
brosið hans og hlátr-
ana eiga eftir að ylja.
„Guði séu þakkir ,
sem gefur oss sigurinn
fyrir Drottin vorn Jesú
Krist.“
Dalla Þórðardóttir, Miklabæ.
Ég man eftir fyrsta skiptinu sem
ég kom í Miðhús í heimilishjálp. Ég
þekkti Gísla ekki neitt og var vægast
sagt stressuð að eiga að ryðjast inn
hjá bláókunnugum manni og þrífa.
En hann gerði þetta allt svo auðvelt
og mér leið strax vel og það leið ekki á
löngu þar til við vorum orðnir bestu
vinir. Spjölluðum um allt milli himins
og jarðar og ég mun aldrei gleyma
sögunum sem hann sagði mér. Sumar
oftar en einu sinni og oftar en tvisvar.
Held að hreppurinn hafi einhvern
tímann varið peningunum sínum bet-
ur en að borga mér heimilishjálp,
vegna þess að ef ég man rétt fór mest-
ur tími í spjall og kaffipásur.
Ég er einstaklega ánægð með að
hafa ráðið mig í vinnu hjá pabba síð-
asta sumar, því ekki bara fékk ég
meiri tíma með fólkinu mínu á
Frostastöðum, heldur var Gísli af-
skaplega duglegur við að heimsækja
mig, kom með krem á hendurnar á
mér í sauðburðinum, færði okkur sil-
ung og stundum kom hann bara til að
spjalla.
Ég get ekki trúað því að ég sé ekki
að fara í heimsókn í Miðhús þegar ég
kem næst heim til Íslands, sitja í eld-
húsinu og reykja fullt af sígarettum,
hann vindla, drekka kaffi og vodka, og
spjalla um fólkið í sveitinni og gamla
tíma. Það eru algjör forréttindi að
hafa fengið að kynnast Gísla og vera
vinur hans.
Mínar innilegustu samúðarkveðjur
til fjölskyldunnar hans. Megi minn-
ingin um einstakan mann hjálpa ykk-
ur á erfiðum tímum.
Inga Dóra frá Frostastöðum
Gísli Jónsson