Morgunblaðið - 07.05.2009, Síða 26

um og óvíst hvernig til tækist. Það
gekk betur en vænta mátti þó aðgerð-
in hafi reynst henni erfið og sagði hún
oft að íslensk hjúkrun hefði bjargað
lífi sínu eftir aðgerðina. Þá sýndi hún
einnig glæsileika sinn, hvernig hún
tók veikindum sínum af ótrúlegu
æðruleysi. Aðdáunarvert var hvernig
hún tókst á við heilsubrestinn.
Það var svo margt sem gerði hana
Vigdísi Magnúsdóttur svona sér-
staka. Hún var gegnheil og góð
manneskja. Hún sagði sjálf að það
hefði gert gæfumuninn í hennar lífi
að hafa Jesúm alltaf með í stóru og
smáu. „Bænin opnar margar leiðir“
sagði hún og „við bæn skapast mikill
kærleikur til þess sem beðið er fyrir“.
Hún sagði líka: „Ég hef oft beðið
Jesúm að slást í för með mér því ég
hef þurft á því að halda, það hefur
aldrei brugðist, sérstaklega í sam-
bandi við erfiðar ákvarðanir.
Ég hef alltaf fundið að Jesús var
með mér hvernig sem mál þróuðust.“
Já hún kom víða við, Kaldársel,
KFUK, Barnaspítalinn og ekki síst
Kristilegt félag heilbrigðisstétta þar
sem hún átti svo marga góða vini.
Bróðurfjölskylda hennar var henni
afar kær. Það var líka fallegt að fylgj-
ast með sambandi móður minnar og
hennar þar sem þær studdu hver
aðra eftir því sem aðstæður kölluðu á
og var táknrænt fyrir móðurfjöl-
skyldu þeirra og er okkur sem eftir
lifum til eftirbreytni.
Ég þakka Dídí fyrir samfylgdina,
fyrirbænir, hvatningu, stuðning og
uppörvun í lífi og starfi. Far þú í friði,
kæra frænka,
Herdís Ástráðsdóttir.
Eftir að Vigdís Magnúsdóttir lauk
námi frá Hjúkrunarskóla Íslands
ákvað hún að leita sér frekari mennt-
unar erlendis. Hún dvaldist í nokkur
ár í Bandaríkjunum og síðar í Noregi
og lauk þar námi í spítalastjórnun.
Lengst af starfaði Vigdís á Landspít-
ala þar sem hún var stjórnandi í nær
þrjá áratugi, lengst af hjúkrunarfor-
stjóri og síðan forstjóri spítalans í
fjögur ár.
Þrátt fyrir krefjandi og tímafrek
ábyrgðarstörf gaf Vigdís sér tíma til
að sinna margvíslegum velferðar- og
líknarmálum. Hún var kosin í stjórn
Krabbameinsfélags Íslands árið 1975
og sat í stjórn félagsins til ársins
1999. Það ár var hún kjörin í Heið-
ursráð þess jafnframt því sem hún
var sæmd gullmerki Krabbameins-
félagsins.
Við sem unnum með henni að mál-
efnum Krabbameinsfélagsins minn-
umst áhuga hennar og atorku, hún
var ráðagóð og hugvitssöm og naut
félagið mikillar þekkingar hennar,
víðsýni og reynslu á sviði heilbrigð-
isþjónustunnar á Íslandi. Vigdís var
föst fyrir en skipti sjaldan skapi, rétt-
sýn og sanngjörn í öllum sínum at-
höfnum. Þótt heilsu hennar hrakaði
nokkuð og þrekið minnkaði hin síðari
ár var hún jafnan æðrulaus og glað-
leg og áhugi hennar á góðum málum
dvínaði hvergi.
Að leiðarlokum þakkar Krabba-
meinsfélag Íslands Vigdísi Magnús-
dóttur samfylgdina, vináttuna og
tryggðina. Félagið vottar ástvinum
hennar innilega samúð.
Sigurður Björnsson og
Guðrún Agnarsdóttir.
✝ Vigdís Magn-úsdóttir, fyrrver-
andi forstjóri Land-
spítala, fæddist í
Hafnarfirði hinn 19.
febrúar 1931. Hún lést
á heimili sínu í Hafn-
arfirði 25. apríl 2009.
Foreldrar hennar
voru Sigríður E. Er-
lendsdóttir, f. 27. maí
1896, d. 16. mars 1990
og Magnús Snorrason
skipstjóri, f. 30. nóv.
1892, d. 29. júní 1938.
Systkini Vigdísar voru
Snorri Kristinn, f. 2. apríl 1924, d. 5.
nóv. 1992 og Elín Gróa, f. 27. sept.
1925, d. 4. okt. 1947.
Vigdís lauk námi frá Hjúkr-
unarskóla Íslands árið 1956. Á ár-
unum 1958-1960 var hún við nám og
störf á Presbyterian St. Lukes í Chi-
cago í Bandaríkjunum. Síðar fór hún
til framhaldsnáms í spítalastjórnun
við Norges Höyere Sykepleieskole,
Ósló í Noregi, og lauk þar námi í
desember árið 1972.
aðarstörfum á sviði heilbrigðis- og
velferðarmála m.a. í stjórn Krabba-
meinsfélags Íslands frá 1973 til 1999
en þá var hún kjörin í heiðursráð fé-
lagsins, í stjórn minningargjafasjóðs
Landspítala frá 1988-2008, formað-
ur fagráðs Rjóðursins, hvíldar- og
endurhæfingarheimilis fyrir lang-
veik og fötluð börn, frá árinu 2003,
heiðursfélagi Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga.
Vigdís var sæmd riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu. Vigdís
var um árabil leiðandi í æskulýðs-
starfi KFUM og K í Hafnarfirði.
Vigdís var ein af brautryðjendum
Kristilegs félags heilbrigðiskvenna
sem stofnað var árið 1952, formaður
félagsins 1964-1970, í stjórn Kristi-
legs félags heilbrigðisstétta og for-
maður 1990-2003 og síðan varafor-
maður félagsins. Í minningu
Vigdísar hefur verið stofnaður
styrktarsjóður Kristilegs félags heil-
brigðisstétta sem mun styrkja mál-
efni í samræmi við lög og anda fé-
lagsins um að styðja og efla andlega
og trúarlega þjónustu innan heil-
brigðisþjónustunnar.
Vigdís verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag kl.15.
Meira: mbl.is/minningar
Vigdís starfaði sem
hjúkrunarfræðingur á
skurðstofu St. Jós-
efsspítala í Hafn-
arfirði á árunum 1961-
1970, á skurðstofu St.
Jósefsspítala Kaup-
mannahöfn sumarið
1967, aðstoð-
arforstöðukona Land-
spítala 1970-1973,
hjúkrunarforstjóri
Landspítala frá 6. júní
1973 til 1. desember
1995 þegar hún tók
við starfi forstjóra
Landspítala sem hún gegndi til árs-
ins 1999. Árið 1999 var henni falið
fyrir hönd sjúkrahúsanna í Reykja-
vík að kynna sjúklingum, aðstand-
endum og starfsfólki ný lög um rétt-
indi sjúklinga. Síðustu starfsárin
vann hún við hjúkrun á Sjúkrahóteli
Rauða kross Íslands. Vigdís var í
skólanefnd Hjúkrunarskóla Íslands
um árabil, kenndi þar stjórnun sem
og í Nýja hjúkrunarskólanum.
Hún gegndi fjölmörgum trún-
„Sumir miðla öðrum mildilega og
eignast æ meira.“ Svo segir í orðs-
kviðum Salomons, og þessi orð eiga
vel við hana Vigdísi frænku mína sem
var einstök kona. Hjálpsöm, hlý og
trygglynd. Hún laðaði fólk að sér með
sinni ljúfu framkomu og ræktaði vel
samband sitt við fjölskylduna og hina
mörgu vini. Börn löðuðust umsvifa-
laust að henni og hann er stór barna-
hópurinn sem hefur notið elskusemi
hennar og gjafmildi. Hún var ávallt
fallega klædd og heimilin hennar
voru glæsileg enda var hún mikill fag-
urkeri. Það var alltaf tilhlökkunarefni
að vera boðin í mat til hennar en hún
var listamaður við matargerð auk
þess sem hún skapaði fagra umgjörð
um máltíðina og hugsaði þá fyrir
hverju smáatriði.
Dídí ólst upp í Hafnarfirði hjá móð-
ur sinni ásamt systkinum sínum,
Snorra og Elínu. Faðir hennar lést
eftir löng veikindi þegar hún var sjö
ára gömul en Sigríður, móðir hennar,
lét ekki deigan síga heldur fór á mat-
reiðslunámskeið og hóf síðan störf
sem matreiðslukona.
Æskuheimili mitt á Strandgötu 21
hjá Jóel Fr. Ingvarssyni og Valgerði
föðursystur minni tengdist heimili
hennar á Strandgötu 47 sterkum
böndum. Þær systur, Valgerður og
Sigríður Erlendsdætur, voru óvenju
samrýndar og hjálpsemi var þar í fyr-
irrúmi. Í þessu skjóli átti Dídí öruggt
athvarf. Heimilislífið hjá þessum fjöl-
skyldum einkenndist mikið af starf-
inu í KFUM og K og kirkjunni. Þar
lágu rætur hennar og þar var grunn-
urinn lagður að þeirri leið sem hún
valdi að feta í lífi sínu. Þær mæðgur
héldu heimili saman meðan Sigga
frænka lifði, en hún lést 1990 á 94.
aldursári og það var einstakt hvernig
hún Dídí annaðist móður sína. En
þessi ljúfa og elskulega kona var jafn-
framt hörkudugleg og ósérhlífin. Hún
tók að sér margs konar störf m.a. í
þágu kristilegra félaga og líknar-
félaga sem og mikilvæg ábyrgðar-
störf við hjúkrun og sjúkrahússtjórn-
un.
Dídí byggði sér fallegt einbýlishús
við Fagraberg og þar bjó hún meðan
heilsan Vorkomu fylgir oft óþreyju-
full eftirvænting í barnssálinni. Það
kveður í runni og kvakar í mó og það
eru fardagar. Það voru að minnsta
kosti fardagar fyrir mig þegar ég
fékk að fara suður í fjörð til Dídíar
frænku og fékk oftar en ekki að gista.
Litla timburhúsið við Strandgötuna
var í augum barnsins eins og ævin-
týrahöll í miðju hrauninu þar sem álf-
ar og huldufólk bjuggu í hverjum hól.
Mamma og Dídí voru bræðradætur
og nánar vinkonur. Mér var svo sann-
arlega ekki í kot vísað. Allt var svo
fínt og fágað og ólíkt mínu erilsama
heimili var allt á sínum stað. Þar fékk
ég óskipta athygli án þess að þurfa að
grípa til örþrifaráða! Minningar af
Strandgötunni eru sveipaðar dýrðar-
ljóma. Sigga, mamma Dídíar, í eld-
húsinu með skjannahvíta, stífaða
svuntu að baka. Dídí eins og kvik-
myndastjarna í hjúkrunarkonubún-
ing svífur út á enn eina vaktina á spít-
alanum. Við Ella Snorra að glamra á
píanóið eða gramsa í fataskáp frænku
okkar.
Þegar ég óx úr grasi áttaði ég mig á
því að Dídí var fleira til lista lagt en að
dekra við ólátabelgi af Nesinu. Hún
var vel menntuð og farsæl í starfi,
sannkallaður brautryðjandi og órög
að takast á við áskoranir. Hún var sí-
ung, kona á framabraut, löngu áður
en það komst í tísku. Öll hennar störf
voru í annarra þágu og hún vann þau
af alúð og hógværð. Hún var ástsæll
stjórnandi og við vorum öll stolt af
henni. Þrátt fyrir erilsamt starf sem
hjúkrunarfræðingur og síðar sem
forstjóri Landspítalans, hafði hún
nægan tíma til að vaka yfir velferð
stóru fjölskyldunnar okkar. Í gleði og
sorg stóð Dídí alltaf með okkur,
traust eins og klettur. Hún hvatti
okkur krakkaskarann og studdi og
ekki veitti af – jafn brokkgeng og við
erum.
Nú er aftur komið vor, fardagar og
kveðjustund. Við Lambastaða-systk-
inin; Vigdís Marta, Viggó Snorri, Páll
Kári, Hrafnhildur og Halla Guðbjörg
kveðjum góða frænku okkar og vin-
konu með djúpu þakklæti og virð-
ingu.
Helga Pálsdóttir.
„Sumir miðla öðrum mildilega og
eignast æ meira.“ Svo segir í orðs-
kviðum Salomons, og þessi orð eiga
vel við hana Vigdísi frænku mína sem
var einstök kona. Hjálpsöm, hlý og
trygglynd. Hún laðaði fólk að sér með
sinni ljúfu framkomu og ræktaði vel
samband sitt við fjölskylduna og hina
mörgu vini. Börn löðuðust umsvifa-
laust að henni og hann er stór barna-
hópurinn sem hefur notið elskusemi
hennar og gjafmildi. Hún var ávallt
fallega klædd og heimilin hennar
voru glæsileg enda var hún mikill fag-
urkeri. Það var alltaf tilhlökkunarefni
að vera boðin í mat til hennar en hún
var listamaður við matargerð auk
þess sem hún skapaði fagra umgjörð
um máltíðina og hugsaði þá fyrir
hverju smáatriði.
Dídí ólst upp í Hafnarfirði hjá móð-
ur sinni ásamt systkinum sínum,
Snorra og Elínu. Faðir hennar lést
eftir löng veikindi þegar hún var sjö
ára gömul en Sigríður, móðir hennar,
lét ekki deigan síga heldur fór á mat-
reiðslunámskeið og hóf síðan störf
sem matreiðslukona.
Æskuheimili mitt á Strandgötu 21
hjá Jóel Fr. Ingvarssyni og Valgerði
föðursystur minni tengdist heimili
hennar á Strandgötu 47 sterkum
böndum. Þær systur, Valgerður og
Sigríður Erlendsdætur, voru óvenju
samrýndar og hjálpsemi var þar í fyr-
irrúmi. Í þessu skjóli átti Dídí öruggt
athvarf. Heimilislífið hjá þessum fjöl-
skyldum einkenndist mikið af starf-
inu í KFUM og K og kirkjunni. Þar
lágu rætur hennar og þar var grunn-
urinn lagður að þeirri leið sem hún
valdi að feta í lífi sínu. Þær mæðgur
héldu heimili saman meðan Sigga
frænka lifði, en hún lést 1990 á 94.
aldursári og það var einstakt hvernig
hún Dídí annaðist móður sína. En
þessi ljúfa og elskulega kona var jafn-
framt hörkudugleg og ósérhlífin. Hún
tók að sér margs konar störf m.a. í
þágu kristilegra félaga og líknar-
félaga sem og mikilvæg ábyrgðar-
störf við hjúkrun og sjúkrahússtjórn-
un.
Dídí byggði sér fallegt einbýlishús
við Fagraberg og þar bjó hún meðan
heilsan leyfði. Veikindum sínum tók
hún af miklu æðruleysi en þá kom það
sér vel að eiga góða vini sem reyndust
henni frábærlega. Við í stórfjölskyldu
hennar vorum svo sannarlega lánsöm
að eiga hana að. Umhyggja hennar
fyrir okkur var einlæg og af eðlis-
lægri hjálpsemi var hún ávallt
reiðubúin til aðstoðar eða hjálpar ef
þess var þörf. Með virðingu og sökn-
uði þökkum við fyrir samfylgdina og
biðjum henni Guðs blessunar.
Kristín Guðmundsdóttir.
Dídí. Þetta nafn hefur hljómað á
heimili mínu frá því ég man eftir mér.
Dídí frænka kom þar mikið við sögu.
Barnið fann fljótt að það var borin
virðing fyrir þessari konu. Á hana var
hlustað og hún gat stundum verið
ströng og það var ekki laust við að ég
væri pínuhrædd við hana í fyrstu.
Hún sagði að ég ætti að borða matinn
minn og engar refjar. Það var nú ekki
að ástæðulausu enda barnið með ein-
dæmum matvant. En það var stutt í
klingjandi hláturinn og barnið fann
líka að hún var góð kona sem hægt
var að treysta.
Dídí tengdist mörgu því sem var
mikilvægt í bernsku minni, þar má
fyrst nefna KFUK og Kaldársel.
Þegar ég lá 6 ára gömul á Landspít-
alanum varð ég óskaplega montin
þegar hún kom og heimsótti mig, en
ég taldi hana auðvitað ráða þar yfir
öllu. Starfsstúlkunum þótti mikið til
koma að ég væri frænka hennar Vig-
dísar. Ég var ekki lengi að átta mig á
hverja þær væru að tala um þótt ég
hefði aldrei heyrt hana kallaða það
áður.
Það er mér eftirminnilegt þegar ég
fór 9 ára gömul sem eina barnið í fjöl-
skylduferð til Júgóslavíu. Þá fannst
mér Dídí vera pæja og vera stelpu-
legri en giftu konurnar í ferðinni. Það
var huggun harmi gegn að fá að vera
heilan dag ein með henni þegar ég
fékk ekki að fara í dagsferð til Fen-
eyja. Þá var nú gaman, ég fékk
enskukennslu hjá henni, sem hafði
búið í sjálfri Ameríku, hún keypti ís
og rosaflotta eyrnalokka handa mér.
Á endanum varð þetta næstum meira
ævintýri fyrir litla stelpu en Feneyja-
ferð.
Á menntaskólaárum mínum þegar
mamma og pabbi voru í utanlands-
ferðum varð ég þeirra gæfu aðnjót-
andi að vera stundum boðið í mat til
þeirra mæðgna Dídíar og Siggu á
Álfaskeiðið. Þetta voru ekkert smá
fín matarboð. Þótt virkur dagur væri
og gesturinn bara venjuleg mennta-
skólastelpa var ekkert til sparað.
Ljúffengur ávaxtasafi í fordrykk, ný-
bakað ilmandi brauð, súpa í forrétt,
aðalréttur og eftirréttur. Lagt á borð
í borðstofunni, fínasta stellið tekið
fram, tauservíettur með servíett-
uhring, öllu tjaldað til.
Nú í seinni tíð var það fastur liður í
Íslandsferðum mínum að heimsækja
Dídí. Þó hún sjálf væri ekki söm og
áður var sama hlýja viðmótið sem
mætti manni. Heimilin hennar í
Fagraberginu og síðar á Herjólfsgöt-
unni voru alltaf jafnfalleg og þangað
var gott að koma.
Ég er þakklát að Kristín dóttir mín
náði að kynnast henni. Hún var því
vön að þessar heimsóknir væru eitt af
því fyrsta sem við gerðum í Íslands-
ferðunum. Þær eru margar fallegar
gjafirnar sem hún á sem Dídí hefur
gefið henni. Við fjölskyldan í Stokk-
hólmi kveðjum Dídí með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Valgerður Bjarnadóttir.
Ég hringi og segist koma eftir 10
mínútur. Þegar ég kem er Dídí búin
að taka út franska súkkulaðitertu,
þeyta rjóma og setja í handskorna
kristalsskál, taka út heimabakað
brauð og smyrja, leggja Frijsenborg-
arstellið á borð og allt tilbúið.
Þegar hún bauð okkur í mat, þá
hugsaði hún alltaf um hvað hver og
einn vildi borða, og hafði svo matartil-
búninginn eftir því, tók sem sagt tillit
til allra. Allt gert af kærleik og natni,
hugsað um hvert einasta atriði. Allt
svo flott og hún yfirveguð eins og ein-
hver annar hefði gert þetta allt.
Dídí var ein af mínum uppáhalds-
frænkum, hún sá alltaf það jákvæða í
öðrum. Ég hafði hannað ýmislegt
bæði í Fagraberginu og á Herjólfs-
götunni, en hún hafði ákveðnar skoð-
anir á því hvernig þetta ætti að vera
og hugsaði fyrir hverju smáatriði.
Heimili hennar var svo huggulegt,
allt í stíl og glæsileiki yfir öllu, og
einnig umgjörðin í kringum það,
hraun og útsýni. Ég man eftir henni
þegar hún kom í Kaldársel, að fylgj-
ast með mér þegar ég var lítil stelpa.
Alltaf svo umhyggjusöm. Eftir að ég
fullorðnaðist fannst mér við vera
jafnaldra, hún var alltaf svo ung í
anda. Hún fylgdist vel með börnun-
um mínum, og var með allt á hreinu,
var með betra minni en ég, oft á tíð-
um. Þrátt fyrir veikindi núna á seinni
árum, þá lét hún ekkert stöðva sig,
hélt áfram að sinna sínum hugðarefn-
um og ég veit að meginástæðan fyrir
þessu æðruleysi var hin einlæga trú
hennar.
Sólin skín, þegar ég geng út af
Herjólfsgötunni, og ég baða mig í
geislum hennar, mér hlýnar um
hjartarætur.
Hildur Bjarnadóttir.
Það eru forréttindi að hafa átt sam-
leið með Vigdísi Magnúsdóttir, „Dídí“
frænku minni og vinkonu.
Ég horfi til barnæsku í Arahúsi hjá
afa og ömmu sem í minningunni er
svo stórt og rúmaði svo marga. Þar
safnaðist stórfjölskyldan oft saman
ásamt mörgum vinum.
Órjúfanlegur partur af minning-
unni er Sigga ömmusystir, móðir
Dídíar og hennar fjölskylda, ásamt
Guðmundi ömmubróður og börnum
hans. Sigga hafði misst manninn sinn
og Guðmundur konu sína. Amma og
afi tóku Guðmund og börnin hans inn
á heimilið sitt og ég hef það á tilfinn-
ingunni að afi hafi ákveðið að ganga
Dídí í föðurstað, því það var einstak-
lega kært með þeim alla tíð.
Það sem heillaði mig við Dídí var
svo margt. Lítil stelpa leit upp til
þessarar glæsilegu frænku. Hún var
alltaf svo glöð og kát. Smitandi hlát-
urinn hennar ómar í eyrum mér. Hún
var svo góð við okkur krakkana,
þannig manneskja sem sýndi börnum
og reyndar öllum mikinn áhuga.
Svo var hún líka hjúkrunarkona.
Fór til Ameríku og víðar til náms og
starfa, kom heim og vann lengi á St.
Jósefsspítala og síðar á Landspítal-
anum. Hvað ég var stolt af henni
frænku minni. Lengst af starfaði hún
sem hjúkrunarforstjóri og síðar sem
forstjóri. Þegar hún var komin á eft-
irlaun tók hún vaktir á sjúkrahótelinu
meðan heilsan leyfði. Hún hóf starfs-
feril sinn og lauk við rúm skjólstæð-
ings síns.
Fyrir 12 árum gekkst hún undir al-
varlega höfuðaðgerð í Bandaríkjun-
Vigdís Magnúsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Vig-
dísi Magnúsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Elsku Vigdís, með þakklæti
fyrir ómetanlega vináttu og
samstarf liðinna ára.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir.)
Sigríður Jóhannsdóttir,
Jensen Beach, FL.
HINSTA KVEÐJA
26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. MAÍ 2009